Het is gewoon alsof ik weer een baby heb. Ik weet, ik schrijf elke week mijn zwangerschapsdagboek dus misschien heb ik het over mezelf afgeroepen.
Maar ik wíl helemaal geen baby meer. Ik was juist blij dat ik af was van dat afhankelijke, dat geplak aan mama, en dat gedoe. En nu heb ik een baby van bijna vijf.
Een baby ja. Misschien is het een fase? Een sprongetje? Ik weet het niet. Het is de derde dus ‘oei, ik groei’ is jaren geleden al in de tuinhaard beland. Maar ik kan me deze fase van de jongens niet zo herinneren. Is het een meisjes ding? Hangen die extra aan hun moeder?
Het begint ’s ochtends om 5.00 uur. Tenminste, dat hopen we. 5.00 uur is de maximale uitslaaptijd. Vaak genoeg komt ze ook al eerder in de nacht. En om discussies en huilpartijen te vermijden kruipt ze dan tussen ons in in bed. Ik weet het, slap, maar de enige manier waarop we allemaal zoveel mogelijk slaap krijgen. Als ze gaat loeien hebben we pas echt een probleem, namelijk. Dan is iedereen wakker.
Vol gas gaat ze, als het dan eenmaal 5.00 uur is. Vertelt hele verhalen, kleurt en schrijft kerstkaarten, absorbeert youtube-filmpjes (‘een zuignap noem je squeezy pop, mama’) en regeert de boel. De ene broer moet op die plek en de andere op die andere. En ze mogen niet te hard praten en niet in de weg lopen.
Uiteraard is ze aan het eind van de dag niet te genieten. Moe, want al uren wakker, en klaar met alles. De dagen zijn uitputtend.
Ik heb haar al een paar keer thuis gehouden van school. Witjes en hoestend. Was ze ziek? Heeft ze een tekort aan aandacht? Meer mama-time nodig? We bleven samen thuis om te keuvelen, gingen naar Ikea, deden een bakkie. Heel gezellig, maar het haalde niks uit. Ze blijft aan mama plakken. Vooral als de broers er ook zijn. En ’s nachts. Oh, die gebroken nachten.
Meer slapen lijkt de meest logische oplossing. Maar hoe doe je dat, je slaat een kind natuurlijk niet knock-out. Al krijg je die neiging wel. Heb je wel eens gesmeekt aan je baby: ‘Ga slapen, ga alsjeblieft, ALSJEBLIEFT slapen?’ Zo’n gevoel.
En dan kunnen er twee dingen gebeuren. Ze slapen of ze zijn wakker, simpel. Een vierjarige is ook niet voor de gek te houden. ‘Kijk eens, het is nacht. Het is donker, iedereen slaapt. Jij moet ook nog even slapen’ ‘Nou, ik ben wakker’ ‘Ja maar het is nacht’ ‘nou en’.
Een wekker. Natuurlijk een goed idee. Een duur schapengeval, volgens de webshop dé oplossing. Een schaap dat zijn ogen open doet als het ochtend is. Zo ingewikkeld in gebruik dat zelfs de slimste kleuter hem niet kan hacken. Dat hadden we namelijk bij de oudste, daar hadden we een tijdklok achter een lampje gezet. Als het lampje aan ging mocht hij uit bed. Tot hij de tijdklok had gehackt en wel vond dat hij rond 1.00 ’s nachts uit bed kon. Nee, slapen doen ze hier niet graag.
Dus kwam er een dure schapenwekker. Als die zijn ogen nog dicht heeft is het nacht. Maar madam is wakker. Dus komt ze toch uit bed. En gaat mij roepen, huilen of komt naar beneden, waar wij slapen.
Daarom staat er nu een digitale wekker naast. Zodat ze kan zien of het 4, 5 of 6 uur is. Of nog eerder. We hebben het goed uitgelegd, die fout hadden wij bij de middelste al eens gemaakt. Dat we zeiden: je mag uit bed als er een 7 op je wekker staat. En dat hij dan om 5.07 naar beneden kwam.
Natuurlijk hebben we nog veel meer geprobeerd. Iets eten of drinken voor het slapengaan. Of juist niet. Een fles mee naar bed. Met luier of zonder luier slapen. De verwarming aan of juist uit. Een kruik. Sokken aan en een fleece pyjama. Juist frisse lucht en luchtige kleding. We hebben zelfs aardstralen laten verwijderen en laten kijken of er geesten zaten in haar kamer. Nee, die zaten er niet.
De keur aan wekkers wil ook niet helpen. Of het nou 4 uur of 5 uur is of nog eerder, ze is gewoon wakker. En gaat stennis schopen.
‘Heb je wel eens geprobeerd haar later op bed te leggen?’ roepen blije, uitgeslapen mensen. Ik wil die mensen het liefst slaan. Denk je G^*#$(@$^ dat we daar zelf niet aan gedacht hebben?!?! We zingen liedjes, gaan in bad, plannen avondactiviteiten, hebben een beloningssysteem, kopen haar om met snoep; als ze moe is gaat ze slapen. Net zo standvastig als wanneer ze wakker is. ‘Ik ben moe, ik wil slapen’ zegt ze. Ze legt haar hoofd neer op een plek naar keuze en slaapt. En dus probeer ik haar slapend een luier aan te trekken, en til ik haar naar bed. Als een baby.
Open deuren kan ik zelf wel bedenken. Ik kan googelen en ben best slim. Alle standaardadviezen heb ik dan ook al geprobeerd. Maar is er iemand, iemand, die een gouden tip heeft? Wat doen we om ons kind te laten slapen? Of is dit een fase die mensen herkennen? Hoort dit bij meisjes van bijna vijf? Ligt het zoals gewoonlijk aan de moeder?
Ik zie als een huis op tegen de Kerstvakantie, dat kan ik wel vertellen. Want de lontjes worden erg kort met deze slaaptijden. Wil je haar een nachtje lenen om te bewijzen dat ze bij jou wel slaapt? Ik hou me aanbevolen!
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Klinkt mij heel bekend, alleen was mijn dochter jonger toen zij dit gebracht vertoonde. Bij haar was het , het hooggevoelig zijn. Het was altijd heel druk s’nachts op haar kamertje. We zijn uiteindelijk bij Remy Mosch(op hodenpijl) terecht gekomen, en die heeft haar goed geholpen. Ik denk maar zo bij deze vorm van hulp, baat het niet schaad het ook niet. Hoop dat het je kan helpen.
Al aan haar zelf gevraagd waarom ze niet wil of kan slapen? En waarom ze zo graag bij mama wil zijn? Geen tips verder, behalve hopen dat het vanzelf weer over gaat.. Sterkte!
Je kunt natuurlijk een kind niet ‘dwingen’ te gaan slapen, ook al zou je dat graag willen. Het zijn net mensen eigenlijk… 😉
Sorry voor deze open deur. Toch is dat denk ik het eerste dat je moet onderkennen en accepteren, om niet al te veel druk te leggen op het slapen zelf. Laat dat los. Slapen lukt pas als je je ontspant…
Het komt op mij een beetje over als zo’n fase waarin je kind zich (voor het eerst?) realiseert dat er ook nare en bedreigende dingen in de wereld zijn. Vooral omdat ze zich aan jou als moeder vastklampt, het klinkt alsof ze erg veel bevestiging van jou nodig heeft. Misschien heeft ze last van angsten? Ik denk dat dat iets is om misschien na te gaan. Jullie hebben al erg veel geprobeerd, misschien wel te veel. Want ik denk dat een kind er toch het meest aan heeft als je lief en zorgzaam bent, maar je tegelijkertijd ook vasthoudt aan bepaalde stelregels. Daar heeft een kind namelijk ook houvast aan. Het is niet simpel, er is geen eenvoudige oplossing.
Over die angsten (als dat het is): ook mijn kinderen zijn door dat soort fasen gegaan. Ik heb er met ze over gepraat, of geprobeerd dat te doen op een manier die bij hun leeftijd hoort. Ja, er gebeuren nare dingen in de wereld, maar gelukkig gaat het bij de meeste mensen goed. Het heeft geen zin om angstig door het leven te gaan. Angsten zijn vaak nuttig, dat zorgt ervoor dat je gevaarlijke dingen uit de weg gaat, maar angsten voor enge ziekten of dood hebben geen nut. ‘Mama en papa zijn er en zorgen heel goed voor je, ook als je in je eigen bed ligt’. Op het moment dat je té veel toegeeft aan al die extra bevestigingen die ze steeds weer van jou vraagt of eigenlijk claimt, bevestig je wel in een bepaalde mate dat dat blijkbaar nodig is. Dus blijf vooral liefdevol en zorgzaam maar blijf ook bij jezelf. Je kunt niet 24/7 beschikbaar zijn, en dat mag je kind op deze leeftijd best een beetje gaan leren. Jij bent er voor haar (en papa/broers/juffen/andere familie ook) maar dat wil niet zeggen dat je áltijd zelf lijfelijk aanwezig moet zijn om dat te bevestigen. Zorg dat ze een beetje vertrouwen krijgt in de rest van haar omgeving, dus laat zeker papa het af en toe ook maar oplossen!
Als jij papa dat vertrouwen niet geeft, zal zij het ook niet krijgen…
Nog even terugkomend op het slapen: mijn kinderen kwamen ook wel eens met het argument ‘maar ik kan niet slapen..’. Mijn antwoord was altijd ’tja, dan pak je maar een boekje of speeltje, maar je blijft gewoon in je bed’. Probeer het in ieder geval niet te laten ontaarden in een machtsstrijd (die win je namelijk niet van je kind!).
Vanaf een bepaalde leeftijd mochten ze wel zelf naar beneden om bijv tv te gaan kijken maar niet om 5 uur ’s ochtends! (Afspraken over het tijdstip daarvan kwamen er trouwens pas op het moment dat we merkten dat ze steeds vroeger hun bed uit kwamen en dat was ook niet de bedoeling).
Overigens kun je die afspraken over tijd ook best maken met een traditionele (analoge) klok (‘als de kleine wijzer op de 7 staat, en de grote op…’, desnoods zet je streepjes met een merkstift)
Hier een zoon van dezelfde leeftijd die hetzelfde gedrag heeft. Ik wijt het aan de tijd van het jaar. Over een paar dagen kerstvakantie. Dan kunnen ze met goed fatsoen weer een paar dagen later naar bed en verschuift het ritme weer. Nog even volhouden! Het komt goed.
Mijn oudste dochter had het ook. Ik voelde me altijd schuldig omdat haar vader en ik uit elkaar waren gegaan en ik dat als de oorzaak zag. Pas nu ik dit lees, zie ik dat anderen dus ook met dit probleem kampen.
Inmiddels is ze tien en mag ze alleen bij ons komen als er echt iets is. Maar meestal pakt ze zelf een boekje.
Misschien toch inderdaad nog eens vragen waarom ze komt.
Ik heb trouwens ook weleens gelezen dat kinderen die te weinig intellectuele uitdaging krijgen, ook vaker wakker worden (je leest wat af met zo’n wakker kind…)
Heel veel sterkte! En onthoud dat het ooit beter wordt. Echt.
Merel onlangs geplaatst…5 bijzondere kerstverhalen: over stripteases en foute truien
Ik kan niets nieuws brengen maar je wel vertellen wat voor ons werkt. Hier hetzelfde. Een meerbegaafd hooggevoelig meisje. Weinig slaap nodig en smorgens op niet acceptabele tijden “aan” (vol energie). Slapen is van kleins af aan “strijd” Net nadat ze 1 werd ging ze naar een groot bed (omdat ze uit ledikant klom) en sinds dien hebben we de strijd gelaten en bepalen wij wanneer ze naar boven gaat savonds en hoe laat ze naar ons mag komen. (19:00-6:30) Hoe en wanneer ze slaapt bepaalt ze zelf. Meestal 20:30-5:30. Als ze zich om 6:30 aankleedt en haar kamer opruimt mag ze zelf naar beneden tot wij komen.
Claimgedrag naar mama. Helpt hier goed om van te voren af te spreken hoe we het gaan doen en daar aan vasthouden ook al besluit dochterlief de afspraken ter plaatste nog te wijzigen. Doorzetten= duidelijk zijn.
Voor hooggevoeligheid hebben wij veel baat bij begeleiding gehad om nog meer inzicht te krijgen (wij en zij) in hoe vol de emmer op enig moment is en waarvan hij vol en leegloopt. De woede uitbarstingen zijn naar de achtergrond verdwenen. Wat een rust. (Ze slaapt op advies trouwens met 3 zware dekens op bed en dat maakt dat ze nu sinds de zomer de nachten doorslaapt)
Wat zeker ook helpt is dat ze september gestart is in groep 1 en inmiddels is versneld naar groep 2. Op school spreekt ze begin van de week af wat ze die week gaat doen (wat wil ze leren en welke werkjes) verder mag ze zelfstandig bepalen wanneer ze het doet als het maar af is einde van de week.
Hoe meer zelfstandigheid/ vrijheid ze krijgt hoe beter ze gedijt en gemotiveerd raakt.
Mijn dochter vertoonde hetzelfde gedrag. Hebben op een gegeven moment ook strenge en duidelijke afspraken gemaakt. Iedere avond zoveel mogelijk t zelfde ritueel aanhouden, vaste bedtijden, bewust rustig maken MVV boekje lezen en soms een massage. Vindt ze heerlijk. Geen snoep, frisdrank of iPads voor t slapen gaan.
Later ook zo’n banaan vormig voedingskussens aangeschaft. Vindt ze heel fijn om vast te houden.