Het is eindelijk zover: ons land gaat langzaam open. De besmettingscijfers dalen en de versoepelingen volgen elkaar in rap tempo op. Zwembaden, pretparken en dierentuinen openen hun deuren, vakanties, worden geboekt, en terrassen zitten vol. Eindelijk! Mijn eerste reactie was natuurlijk die van blijdschap. Ik heb het zitten op een terrasje gemist, en de leuke uitstapjes ook. Nu komt er weer wat kleur in het leven! Maar al snel sloeg ook de twijfel toe: wil ik dat allemaal wel weer?
Mijn agenda loopt vol
Een automatisch gevolg van de versoepelingen is dat mijn agenda vol loopt. Met leuke dingen natuurlijk. In juni heb ik al drie lunchafspraken staan. Waar ik het afgelopen jaar op mijn vrije vrijdag, na een rondje hardlopen, vol gas aan het werk ging voor mijn blog, wordt die tijd nu anders ingedeeld: met sociale dingen. Het blogwerk verschuift dus. Naar wanneer? Dat weet ik nog niet, want mijn hoeveelheid werk blijft hetzelfde. Ook ging ik de afgelopen tijd twee avonden in de week tennissen. Komt daar een bioscoopdate bij? Dan moet de tennis wijken. Allemaal leuke dingen maar ik denk ook: het was best relaxed zoals het was. Duidelijk.
TerrasFOMO
FOMO betekent: ‘fear of missing out’. Ofwel: bang zijn dat je iets mist. Zodra de terrassen open gingen begon het bij mij: de terrasFOMO. Ik was instant jaloers op mensen die een plekje hadden weten te bemachtigen op een terras. Heb zelfs op vakantie in Zeeland nog in een rij gestaan om het terras van een strandpaviljoen op te mogen (en na vijf minuten besloten voor de afhaalvariant te gaan). Met een overwinnaarsblik keken de mensen die werkelijk op het terras zaten rond; zij hadden het toch maar mooi voor elkaar! In de krant zag ik mensen in weer en wind op een terras zitten, want ja, nu kon het eindelijk, nu moesten ze er zitten ook. Ik werd er zenuwachtig van. Waarom zat ik daar niet?
Het lijkt wel alsof je niet hebt geleefd als je nog niet op een terras hebt gezeten. Kijk even op social media en je snapt wat ik bedoel. Maar eerlijk gezegd beviel die salade thuis me ook wel, buiten in de tuin. Erna nog even een wandeling en hup, weer aan het werk. Nog goedkoper ook! Waarom wil ik dan ook zo per se op een terras lunchen?
Blogger events
Het leven van veel bloggers heeft ook ruim een jaar stil gelegen. Alle evenementen waar bloggers te vinden zijn, gingen tenslotte niet door. Denk aan filmpremières en openingen. Ook dat gaat langzamerhand weer beginnen. En ook hiervan krijg ik direct FOMO. De opening van een stadsstrand? Een dagje Betuwe? Leuk, leuk! Maar ehh… hoe, wanneer? Oppas regelen, zorgen dat er genoeg eten in huis is voor als ik er niet ben, in de weekends van hot naar her rennen… wat een stress geeft het eigenlijk. Want we hebben ook een verjaardag! En is er nog een moeder die wil rijden naar een schooluitje vrijdag? Ja, vrijdag wilde ik dus net de blogs gaan schrijven die nog op de planning stonden. Maar vooruit, ik heb een grote auto. En het is leuk voor de kinderen. Maar ach, wat was het relaxed dat dát allemaal niet hoefde!
Een goed moment om even kritisch te kijken naar mijn agenda. Het schrappen van activiteiten ging door corona automatisch. Nu is de vraag: welke activiteiten ga ik weer toelaten? Het is fijn om leuke dingen te doen, maar ook relaxed om het niet superdruk te hebben en niet van hot naar her te rennen.
Heeft iemand de gouden tip?
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Vond het niet te geloven toen ik voor het eerst zag wat FOMO inhoudt. Het betekent gewoon dat je jezelf kwijtgeraakt bent omdat je je uitslooft om te doen wat “iedereen” doet.
Het kan nog gekker hoor. Opeens raar gejammer: “Hebben jullie dat ook, dat je aan het eind van het jaar terugblikt welke grootse dingen je gedaan hebt, maar tot de conclusie komt dat het niet gelukt is om iets geweldigs te bewerkstelligen? En dat je dan op de valreep iets doet als snel inschrijven voor een bijzondere cursus, waar je helemaal niet aan toekomt?”. Kwam nog bijval op ook! Wie ziet er kans om on de rommelige, drukke decembermaand een extreme cursus te gaan doen? Er is toch geen wet die voorschrijft dat iedereen elk jaar opnieuw verplicht is iets geweldigs gedaan te hebben? Waarom jezelf in zulke hersenloze, zelfbedachte opjagerijen storten? De bucket list is al zo twijfelachtig. Hou het bij een (droom)wensenlijstje en bleef reëel in wat je serieus gaat overwegen.
Nu begrijp ik trouwens geen enkel onderdeel van het strandgebeuren. De laatste keer dat ik op het strand was, onvermijdelijk wegens familiedag, bleek alles bezaaid met lieveheersbeestjes. De zon brandde, de wind striemde, het overal aanwezige zand schuurde, de herrie en het gerèn en omvallende parasols. En dan die paviljoens waar mensen op een stretcher blakerend liggen te vragen om huidkanker, daar heb ik lang geleden echt in ongeloof naar gekeken.
Terrasje doen is alleen leuk als het leuk is en soms is het vooral praktisch, bv tijdens een fietstocht. Het meest praktische is natuurlijk een bakje koffie bij de supermarkt drinken (komt dat weer terug? komen de fotokopieerapparaten weer terug?), dat kan je zo handig combineren met het boodschappen doen. Restaurants en cafés zijn meestal te donker voor me, want dat is gezellig al word ik daar snel chagrijnig van omdat het zo vermoeiend is om dan nog iets/iemand te zien. Echt te zien, dus niet een bleke of rode vlek waarvan je weet dat het die-en-die is. Denk met afgrijzen terug aan het “gezellige” café met ongetwijfeld een paar honderd gloeilampen maar van slechts 5 Watt of zo. Zelfs wie naast me zat was amper te zien.
Je moet dus voor een nieuwe-normaalschema na deze nieuwe-abnormaalperiodes meteen kijken naar een uitvoerbare combinatie van activiteiten voor alle gezinsleden en dus zien hoe het nuttige met het aangename verenigd kan worden. Een volgeplempt schema zal snel vastlopen, vooral in een éénoudergezin. En niet alleen de activiteiten buitenshuis, maar ook voor binnenshuis uitzoeken wie wat zal gaan doen om er samen een fijne gezinssituatie van te maken.