‘Ik doe alleen verzoeknummers’ grap ik weleens tegen mensen die vragen of ik nog bevallingen doe. Want eigenlijk is dat een beetje zo. In 2008 studeerde ik af als verloskundige, met zelf al de ervaring van mijn eigen bevalling in 2007. Vol goede moed ging ik aan de slag, eerst als waarneemster in een verloskundigenpraktijk, later als verloskundige in een ziekenhuis. Wat een mooi, maar heftig beroep. Met mijn net 22 jaar had ik weliswaar ervaringen uit stages en dus vanuit mijn eigen zwangerschap en bevalling, maar nog weinig levenservaring. Tel daar de gebroken nachten, weekenddiensten, oppasproblemen en botsende werkschema’s bij op, en na ruim twee jaar hield ik het voor gezien. Met inmiddels een peuter en een baby kon ik dit werk niet goed doen.
Echo’s maken in plaats van bevallingen doen
Ik besloot me te specialiseren in echo’s. Inmiddels deed ik al basisecho’s en ik volgde de opleiding tot screeningsechoscopist. Oh, en ik kreeg ook nóg een kind. Door echo’s te gaan maken kon ik mooi betrokken blijven bij de verloskunde, maar had ik wel een baan met normale werktijden. Of het niet bleef kriebelen, vroegen mensen me vaak. Natuurlijk, stiekem hoop ik altijd nog dat er op straat iemand bevalt en dat ik die dan kan verlossen. Ook droom ik regelmatig nog dat ik een bevalling doe. Maar ja, het gedoe er omheen hè…
Gelukkig komt er zo af en toe een verzoekje binnen. Vijf jaar geleden mocht ik mijn nichtje ter wereld helpen, en afgelopen weekend was het de beurt aan mijn neefje. We hadden afgesproken dat ik bij de bevalling zou zijn, samen met de eigen verloskundige, en dat we ter plekke zouden kijken wat ik kon doen. Ik durfde de verantwoordelijkheid zelf niet meer te nemen want wat als al mijn kennis was weggezakt? Maar natuurlijk wilde ik er wel graag bij zijn! Dat werd nog bijna spannend, want de kleine man kwam tien dagen te laat, en de coronamaatregelen werden her en der aangescherpt. Bij een thuisbevalling zou ik er gewoon bij mogen, maar het is altijd maar de vraag of dat lukt natuurlijk.
Midden in de nacht uit bed
Zaterdagnacht kreeg ik een telefoontje, om 3.30 uur. Mijn zwager meldde dat het rommelen van die avond ervoor had doorgezet en dat er al zes centimeter ontsluiting was. Of ik wilde komen? Natuurlijk, ik stond binnen een minuut naast mijn bed en binnen een kwartier was ik ter plekke. Oh ja, zo voelde dat! Aangekomen was mijn zusje weliswaar goed weeën aan het wegpuffen, maar ook nog goed aanspreekbaar tussendoor. We grapten over de baby die mogelijk het ontbijt, rond 7.00 uur, zou halen. Of misschien toch niet?
Nou, dat lukte nét niet. Om 7.05 werd de kleine man geboren. Supersnel natuurlijk voor een eerste bevalling! Toen de verloskundige om 5.00 uur terugkwam ging het snel. De vliezen braken, de baby wilde eruit. Tijdens dit hele proces kwam ik langzaamaan weer in de rol van verloskundige. Eerst stelde ik me wat afwachtend op (het deed me denken aan mijn eerste stages) maar gedurende het proces ging ik automatisch meedoen. Spullen klaarleggen, coachen, mee puffen, handschoenen aan… op het moment zelf was de verloskundige al verdwenen naar het voeteneind en kon ik heel mooi zelf mijn neefje ter wereld helpen (de foto van dit moment laat ik even achterwege als jullie het niet erg vinden).
Je verleert het niet
En ja, dan is het in een keer weer heel vertrouwd. En merk je dat die routine niet zomaar verdwijnt. Ik wist wat ik moest doen zonder er echt over na te denken. Al was ik natuurlijk wel blij dat alles zo soepel en probleemloos verliep, het was echt een bevalling uit het boekje.
Aan het einde van de ochtend ging ik moe maar voldaan naar huis, een gelukkig nieuw gezinnetje achterlatend. Onderweg kocht ik een ham/kaascroissant, iets was ik altijd deed na een nacht werken. Het kwam weer helemaal terug… Zou het leuk zijn om mijn oude vak weer op te pakken? Zou ik het nog willen? En kunnen organiseren? Ik ga er eens goed over nadenken. Dit is in ieder geval een mooie ervaring op op terug te kijken.
Wordt vervolgd!
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie