‘Jij krijgt ook een onvoldoende!’ roept de achtjarige me toe. ‘Waarvoor, voor hulpmoederen? Ja, die had ik zien aankomen!’ gil ik terug. We staan in de moestuin van school, en ik ben de hulpmoeder.
Een uurtje, vijf kinderen, tuinieren… ik als tuindersvrouw en doorknede moeder zou dat aan moeten kunnen, toch? Daarnaast ben ik niet alleen, want er is ook een hulpvader. Mét verstand van plantjes en zaaien en alle attributen die daarbij horen. Een vader die duidelijk wel een voldoende verdient.
Hoofdpijn
Wat is er toch mis met mij? Blijkbaar ben ik gewoon niet gemaakt voor de functie van hulpmoeder. Ik heb vrijwel direct hoofdpijn als ik een paar kinderen krijg toegewezen. Of we nu met de auto naar het bos gaan, er luizen gevangen moeten worden, er extra leesles gegeven moet worden of zoals vandaag in de moestuin gewerkt moet worden. Ik heb zelfs een keer voor de klas gestaan tijdens de staking. Ik heb dus alles geprobeerd, maar ik word nergens blij van.
Als ik help op school, is het uit schuldgevoel. Omdat ik ‘nooit wat doe’. Heus, in de begindagen van onze basisschoolcarrière heb ik me flink ingezet, maar het bleek gewoon niet mijn ding. Nu reageer ik nog maar zelden op een oproep om te helpen. Het scheelt dat ik de klassenapp al heb verlaten, dus ik mis ook een hoop oproepjes. Wat een rust.
Altijd dezelfde moeders
Maar af en toe komt dat schuldgevoel dus boven. Als ik ergens hoor dat het ‘altijd dezelfde moeders zijn die helpen’. Of als mijn kinderen vragen wanneer ik nu eens kom helpen, omdat ik nooit op school kom. Dan denk ik: nou, vooruit, een uurtje moestuin moet me lukken. Ik vind tuinieren tenslotte leuk. Dat moet voldoende compenseren voor het feit dat ik niet echt van kinderen hou.
Niet dus. En hoewel mijn eigen kind dolblij is als ik kom helpen, is dat een extra struikelblok. Over het algemeen hangt ze dan vooral aan mijn been of roept ze 60 keer mama in een minuut, wat de feestvreugde niet echt bevordert. Verder bleken de kinderen in dit geval vrij uitgelaten over het feit dat ze de moestuin in mochten, die ook nog eens grenst aan drie klaslokalen. Dan is het leuk om een plantje te poten, maar nog veel leuker om een uur lang op de ramen te tikken en aandacht van allerhande klasgenoten te vragen.
Een onvoldoende
Het kostte mij in ieder geval grootse moeite om ze bij de les te houden. Zeker toen er iemand een pissebed ontdekte in een border en de boel bij elkaar gilde. Bars riep ik: ‘oké, nu allemaal luisteren, ander hebben jullie straks allemaal een onvoldoende voor moestuin op je rapport’. Wat mij kwam te staan op de reactie: ‘je krijgt zelf een onvoldoende!’
Dat klopt. Want er staat helemaal geen moestuin op het rapport. Naast loedermoeder blijk ik dus ook een waardeloze, liegende hulpmoeder. Die onvoldoende steek ik in mijn zak.
Gelukkig krijg ik geen rapport. En hoef ik die onvoldoende, in tegenstelling tot vroeger, niet op te halen. Ik kan me gewoon richten op andere dingen. Waar ik wel een voldoende voor krijg.
De uitgelichte afbeelding komt van shutterstock
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Geef een reactie