Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar tot een paar jaar geleden deed ik vrijwel niets alleen. Sterker nog, ik vond het vervelend om alleen te zijn, en snapte ook niet waarom anderen dat zouden willen. Het leek mij saai, leeg, eenzaam. Thuis was er altijd iemand aanwezig (ofwel kinderen of man, of beiden) en behalve soms overdag, als de kinderen naar school waren en ik vrij was, had ik geen tijd voor mezelf. Ook ging ik nooit alleen naar feestjes, verjaardagen en andere festiviteiten. Eerlijkgezegd vond ik dat ook spannend. Ergens alleen binnenkomen: Nee dank je, ik hobbel liever achter iemand aan.
Het was één van de dingen waar ik tegenop zag toen de scheiding in zicht kwam: dingen alleen gaan doen. Zou ik dat wel kunnen? En hoewel het misschien lijkt alsof dat me op het lijf geschreven is (kijk mij eens! Ik ga alleen op vakantie! Ik boor gaten in de muur!) is dat echt niet zo. Ik heb daar aan moeten wennen en moet dat eigenlijk nog steeds.
Neem nou alleen naar een feestje gaan. Waarbij je weet dat er ter plekke vast wel bekenden zullen zijn. Dat heb ik nog maar een paar keer gedaan, en dan zorg ik altijd dat ik zeker weet dat ik niet de eerste ben uit mijn kennissenkring. Ter plekke hang ik wat aan de bar, wanhopig append naar de anderen ‘waar ze staan’. Gewoon relaxed een rondje lopen? Vind ik lastig. Dan zie ik groepjes mensen die ik ken en denk ik: kan ik daar nu bij gaan staan? Of is dat raar? Ik weet dat dit voor sommige mensen vanzelf gaat, voor mij echt niet. Pasgeleden was ik zelfs op een feest waar bijna geen bekenden waren. Hoe awkward is dat! Dan moet ik echt wel een drempeltje over (en een paar drankjes achterover slaan) voordat ik met vreemden ga praten.
Een paar jaar geleden voelde ik me ook opgelaten om alleen op een terrasje te zitten. Daar ben ik nu wel overheen. Sterker nog, ik vind het nu leuk. Boek mee, praatje met de ober… eigenlijk is het helemaal niet zo gek! Pas als je alleen bent, merk je dat er veel meer mensen alleen zijn. Op stedentrip in Málaga merkte ik weer dat je alleen ook veel makkelijker contact legt. Precies wat ik me herinner van alleen backpacken in Australië, twintig jaar geleden. Ergens was ik dat toch verleerd.
Weet je wat het is, inmiddels heb ik ontdekt dat ik zelf best leuk gezelschap ben. En: dat het zo fijn is om je eigen gang te gaan, omdat je dan van niemand afhankelijk bent. Echt zelf kunt kiezen wat je wilt, in plaats van compromissen te moeten sluiten of achter anderen aan te hobbelen. De laatste jaren weet ik steeds beter wat ik wel en niet leuk vind. Ochtendje vrij? Ik ga lekker op het strand liggen. Ja, in mijn eentje. En al die steden die ik nog wil bezoeken: ik hoef nu niet meer te wachten tot er iemand mee wil of kan.
Binnenkort staat weer een feest op de planning waar ik alleen naartoe ga. Dit keer kijk ik er naar uit! Nu maar hopen dat er niemand mee wil 😉
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie