‘Jij doet veel leuke dingen, zeg!’ ‘Hoe gaat het, goed zeker? Alleen maar op pad, jij!’ ‘Heej, vakantieganger, dat is toch relaxed, dat bloggen!’. Ja, nee, natuurlijk, ik snap dat dit dingen zijn die mensen graag tegen mij zeggen. En als je mijn instagram volgt dan kan ik me ook goed voorstellen dat dit het beeld is wat je hebt. Maar echt, ik doe heus niet alleen maar leuke dingen.
Net als Sylvie
Het is natuurlijk wel zo dat ik vooral die leuke dingen deel. Dat realiseer ik me goed als ik een paar van deze opmerkingen achter elkaar krijg. Terwijl ik me de laatste weken een soort door het leven heen sleep, zien mijn ‘fans’ iemand die vooraan staat bij alle hotspots, reisjes maakt en alleen maar #blessed en #grateful is. Begin ik dan toch op Sylvie te lijken?
Kijk, het is lastig om dingen te delen die niet zo leuk zijn. In mijn blogs tetter ik over eerlijkheid en herkenbaarheid, maar veel dingen deel ik zelf niet. Deels omdat de groep volgers daar te groot voor is: er zijn 40.000 mensen die mij volgen. Voor het grootste deel onbekenden. Ga ik daar mijn ziel en zaligheid aan blootleggen? Als het om mezelf zou gaan waarschijnlijk nog wel, maar ik heb een gezin waarmee ik rekening moet houden. Patiënten die privacy verdienen. Vriendinnen die mij dingen in vertrouwen vertellen. Dingen die soms een groot deel van mijn leven bepalen, maar die ik niet kan, mag of wil delen.
Driftbuien
Wat jullie zien zijn de plaatjes van Duinrell, blije kinderen in Europa-Park, en een dagje Avifauna. Wat jullie niet zien zijn de driftbuien omdat er niet genoeg pokéballs zijn. Het feit dat het ene kind naar huis wil en de ander niet, en dat ze dat een reden vinden om met elkaar op de vuist te gaan. Het eenzame gevoel als mijn kind in gezelschap begint te vloeken en ik even niet meer weet hoe ik met de blikken om moet gaan. Het gevoel dat ik een slappe moeder ben als ik voor de zoveelste keer toegeef aan een ijsje of een flesje frisdrank terwijl ik weet dat ze gezonder zouden moeten eten. En dat ik ze dan het tandenpoetsen ook nog over laat slaan. Het feit dat ik na vier dagen alleen met kinderen op reis terugkom en er alleen nog een paar boterhammen in huis zijn. Het opruimen van kots, diarree en het verschonen van natte bedden.
Natuurlijk niet, want ik bén dus ook #dankbaar en #blessed. Niet voor die kots natuurlijk, maar voor het feit dat we naar Europa-Park kúnnen. Dat ik de kans krijg om met mijn kinderen allemaal leuke dingen te doen. Weliswaar in ruil voor een blog, maar hey, dat is te doen. Ik ben dankbaar dat ik genoeg verdien om ook nog zelf dagjes weg te gaan. Dat ik in een groot en mooi huis thuis kan komen na een reis, ook al moet ik het eten zelf nog in huis halen.
Een mooie foto verkoopt zichzelf
Ik zet geen kots, diarree en natte bedden op instagram. Maar zit iemand daarop te wachten? Ik weet heus wel dat het irritant is als iemand alleen de mooie plaatjes deelt, en zeker met instagram kun je snel in die valkuil trappen. Het is makkelijker een mooie, leuke of vrolijke foto te delen. Daar hoeft weinig tekst bij, die verkoopt zichzelf.
En ook in de blog ben ik terughoudender met dingen die niet goed gaan. De kinderen worden groter, ik wil ze niet schaden met wat ik over hen schrijf. Ook al haal ik er misschien herkenning of medeleven uit, welk kind wil dat de moeder op internet zet dat het wel eens in zijn bed plast? Nee, precies.
Ik lig soms wakker
Maar echt, ik doe echt niet alleen maar leuke dingen. Ook mijn leven bestaat gewoon vooral uit stomme dingen. De was. Het koffieapparaat schoonmaken. Boodschappen doen. Naar de tandarts. De tuin schoffelen. Bijkomen van twee weken meivakantie, die toch wel heftig waren. Poep en kots opruimen. Helemaal uit mijn stekker gaan als ik het woord ‘mama’ iets te vaak heb gehoord. De kinderen elke ochtend naar school sleuren, ook al vinden ze school een vreselijk instituut. Geen zin hebben om te bloggen, maar een opdracht moeten doen. Lastige dingen regelen, als de verhuizing van mijn domein, de BTW-aangifte, gesprekken op school over de voortgang (of stilstand) van mijn kinderen. Me zorgen maken over een echo, want heb ik wel goed gezien dat dit kind afwijkend is? Of heb ik twee mensen onterecht heel ongerust gemaakt? Overleg met collega’s. Mensen vertellen dat hun baby niet meer leeft, en hier ’s nachts van wakker liggen. Me afvragen of ik niet heel wat anders moet gaan doen, worst verkopen bij de HEMA ofzo.
En nee, dit zet ik niet op instagram. Maar vooruit, wel in deze blog. Niet om te zeuren, maar om te laten zien dat achter elk mooi plaatje ook een lelijk plaatje zit, en dat er soms een reden is om dit lelijke plaatje niet te delen.
Wat vind jij? Moeten we eerlijker zijn op instagram over ons leven? En wat voor dingen deel je wel en wat niet?
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Mooi geschreven!
En herken het, ik denk dat het oké is om soms de lelijke kant te delen maar wat je zegt: met respect voor de privacy van je kinderen en alle anderen die een rol spelen in je leven.
Ik denk dat juist de illusie van perfectie het voor veel mensen leuk maakt om te volgen trouwens. Dus het perfecte plaatje is best ok.
Ik denk dat je het nu prima hebt omschreven, zonder een ander daarbij te schaden.
Ben zelf wel redelijk open op mijn blog over de minder leuke dingen, zolang het vooral mij aangaat. Over mijn kinderen of studenten houd ik het wat vaag.
Overigens ben ik er door mijn baas wel eens op aangesproken toen ik een artikel schreef over ‘je zal maar zo’n rotbaan hebben’. Bleek achteraf dat ze het niet eens gelezen had en ik er niets schokkends in geschreven had. Maar dat is ook wel een reden waarom ik niet overal open over ben.
Jacqueline onlangs geplaatst…DIY Dansshirt – met gratis download patroon