Och, het schooljaar is weer begonnen, en we gaan er weer vol tegenaan. Wij, de ouders van de hoogbegaafde kinderen. Want dit jaar gaat het ons echt lukken: meer uitdaging voor ons kind eisen, het onderpresteren aanpakken, en eindelijk serieus genomen worden. Passend onderwijs, daar hebben we recht op! De messen zijn geslepen, we staan in de startblokken, klaar voor de aanval. Tja, zo zijn wij.
En nu roept Hester ons in een artikel op vrouw.nl op om even te dimmen. Wat? We hadden er net zo’n zin in! Nieuwe juf, nieuwe kansen! Vers van de PABO, die kunnen we helemaal kneden naar ons zin. Dimmen? Juist niet!
Ik overdrijf natuurlijk. Maar toch werd ik een beetje verdrietig van Hesters artikel. Met mij een groepje moeders in hetzelfde schuitje. Want wij hebben van die hoogbegaafde, hooggevoelige kinderen zoals Fleur en Mees in het artikel. Daar hebben wij niet om gevraagd, nee. Die hebben wij gewoon gekregen. En door dit uit te spreken staan wij al met 1-0 achter. Want ‘daar heb je weer zo’n moeder’.
Lees ook: pushende ouders
Wij zitten in die eerste week al bij de juf op gesprek. Als wij met pijn en moeite, en met behulp van duurbetaalde (door ons) kindercoaches en kinderpsychologen een dossier hebben opgebouwd, kunnen wij wel gillen als de leerkracht zegt ‘dat ze het dossier niet leest omdat ze eerst zelf een beeld wil vormen van het kind’. Als we langer wachten weten we dat er weer andere excuses zijn: voor de herfstvakantie hebben alle kinderen een dipje, de sinterklaastijd is een drukke tijd, en na de kerst gaat het tempo omhoog. Er is zo weer een schooljaar voorbij zonder daadwerkelijke stappen. En onze kinderen hebben die extra begeleiding zo hard nodig!
Tegen een kind met een IQ van 60 zegt niemand dat het zich ‘gewoon maar moet aanpassen’. En terecht, dat zou bizar zijn. Waarom moet een kind met een IQ van 140 dat wel? Mogen zijn ouders niet vragen om extra begeleiding en aanpassing van het werk? Moeten deze ouders allerlei financiële middelen aanwenden om zelf onderzoeken te laten doen en begeleiding te laten komen? Ja, in de praktijk wel.
Ouders als ik lopen vaak tegen een muur op. Wij proberen fatsoenlijk te blijven, terwijl we zelf als kleuters behandeld worden. Als een kind van zes compleet depressief is terwijl de juf blijft zeggen dat ‘elk kind wel eens een dipje heeft’, is dat frustrerend, uitputtend en deprimerend. En ja, dan worden ouders uiteindelijk boos.
Overigens gaat het met mijn kinderen nu supergoed en zitten ze lekker in hun vel. Dat is pas sinds ik er bovenop zit. De eerste jaren was ik veel te afwachtend en dacht ik dat het vanzelf goed zou komen. Dat kwam het niet. Pas toen de kids na mijn bemoeienis klassen hebben overgeslagen, begeleiding hebben gekregen, en in de plusklas mochten, knapten ze zienderogen op. Ik zou het liefst op het dak van de school gaan staan en schreeuwen: ‘zie je wel! Zie je wel! Dat komt allemaal omdat IK heb doorgezet!’
Dat doe ik natuurlijk niet, daar ben ik veel te beschaafd voor.
De moeder op de uitgelichte foto had ik kunnen zijn, maar het is een model van shutterstock.
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
“Men” denkt ook altijd dat hoogbegaafde kinderen, steenrijke ouders hebben.
Gelukkig heb jij een school in de buurt met een plusklasje!
Ik ben zelf juf en vaak zie je dat na de eerste week zelf. Ook indien de school goed communiceerd zou het moeten doorgegeven worden. Ik vind ook dat er iets aan gedaan moet worden en dat doe ik ook. Ik heb ook een kleuter die nu al uitdaging zoekt en ik had het zelf ook best kunnen gebruiken. Maar de eerste week zou ik nog even rustig de juf laten kennismaken ;)) na het eerste oudercontact dat meestal in de eerste maand is zou ik het aankaarten.
Je hebt helemaal gelijk. Mijn ervaring is alleen (met mijn kinderen, dat zal niet iedereen hebben) dat ze in die eerste week al kunnen afhaken. Hebben ze vorig jaar helemaal werk op niveau gehad, beginnen ze in een nieuw jaar weer terug bij af. Zo voelt dat tenminste voor ze. En als een juf dan niet duidelijk is in wanneer ze gaan differentiëren, of gaat zeggen dat ze het eerst nog maar eens moet zien, ja dan is het snel klaar! Dat is gewoon zo zonde. Alles valt of staat wel met de toon van de juf (en de ouder natuurlijk)
Klopt hoor… Het is niet makkelijk en zeker ook niet met het inclusief onderwijs dezer dagen. We staan gewoon met te weinig mensen… Eigenlijk zouden we steeds minstens per twee moeten kunnen lesgeven, dan pas kan je ECHT op maat werken….
Heel dubbel! Ja als ouder heb je gelijk, maar de juf ook. Die mag ook even het kind leren kennen! Maar het kind leren kennen staat wel een beetje los van het juiste niveau aanbieden. Je geeft een zwak kind toch ook niet weer alle stof, nee die laat je ook op eigen niveau werken. Dus…. ga gerust! Mits je dus geen pushende ouder bent, maar een ouder met een kind dat daadwerkelijk meer nodig heeft. Dan val je dus niet in de categorie laat de juf eens met rust ouder.
Maar helaas zijn er ook genoeg ouders met gemiddelde kinderen die het niveau willen opschroeven om maar hoger te presteren, arme kinderen
Het probleem zit hem in het schoolsysteem zelf. Waarom zou je kinderen (die zo verschillend zijn!) op basis van leeftijd bij elkaar zetten? En ze behandelen alsof ze hetzelfde zijn? En waarom zouden ze allemaal hetzelfde moeten leren als ze later in de maatschappij totaal verschillende functies gaan vervullen?
Als je de Rechten van het Kind-resolutie er bij haalt, dan overtreedt ons schoolsysteem op bijna alle punten de bepalingen. Met als gevolg: depressie, bore out, demotivatie, dyslectie, het niet kennen en ontwikkelen van passie en talent, etc.
Ouders die hard vechten voor de rechten van hun kind kunnen met moeite iets bereiken. Onze vastgelopen zoon (“Mama, ik doe niet meer mee, hoor!”) zit nu op democratisch onderwijs. Hij bloeit helemaal op door het wegvallen van de dwang (“je moet nu dit doen, dan dat doen”).
Alle onderwijs-vernieuwing ten spijt: de kern van het probleem is het curriculum, de dwang en controle. Laat die los, en kinderen krijgen echt de mogelijkheid zich te ontwikkelen. En lezen/schrijven/rekenen leren ze zonder dat je het in de gaten hebt…
Hoe meer ik over het contemporaine onderwijs lees, hoe blijer ik ben op zo’n ouderwetse degelijke school gezeten te hebben. Ik zou in een klas van nu ten onder gegaan zijn aan al die onrust, zowel in de klas als in de lesstof. Neem radend rekenen voor beginnertjes, wie verzint er zoiets?!
In democratisch onderwijs geloof ik niet (Prinses Margriet heeft ooit in een interview walgend teruggekeken op de Werkplaats van Kees Boeke), maar wel in het nut van diverse stromingen als jenaplan en Rudolf Steiner voor mensen die niet in een regulier systeem passen en uiteraard de plus-klassen en de min-klassen voor specifieke groepen.
Het belangrijkste is dus dat scholen zich flexibel kunnen opstellen met behoud van leerdoelen en eigen gezicht.
Ik ben het met je eens dat kinderen bij wie het dossier al stevig staat en bij wie de afgelopen schooljaren de extra inzet en begeleiding echt geholpen hebben, dat die kinderen aan het begin van het schooljaar meteen door kunnen op oude voet. Ik ben het met je eens dat hoogbegaafde kinderen sowieso extra begeleiding, plusklas, verdieping etc. nodig hebben en ihkv passend onderwijs snel moeten krijgen.
Maar je moet het ook met Hester eens zijn dat aangehaalde juf Floor ronduit schandalig wordt behandeld. Dat ouders zich echt kunnen misdragen als het gaat om de leerkracht, de klassamenstelling, de schoolreisjes en de schoolfoto. Tot aan de rechter willen ze hun gelijk halen. En heel eerlijk: dat vind ik ook zorgelijk en belachelijk.
Waar jij helemaal klaar voor staat: het is je goedrecht om daar ook dit schooljaar weer voor te gaan. Maar je hebt de plicht netjes te blijven en de dialoog op gang te houden.
Je hebt absoluut gelijk dat dat soort praktijken zorgelijk zijn. Ik ben zelf ook behoorlijk sceptisch geweest toen wij een nieuwe leraar vers van de PABO kregen, maar dat pakte wonderwel goed uit. Ik ben dan ook de eerste om het toe te geven. Aan de andere kant kan ik alleen voor mezelf spreken, maar ik kan de frustratie en boosheid wel snappen als je niet gehoord wordt. Het gaat er inderdaad vooral om hoe je het brengt. En dat is wederzijds!
Ik geloof niet dat er wat mis is met het aangeven wat je kind nodig heeft. Aan de andere kant kan het soms ook verfrissend zijn als een juf of meester zonder ingekleurd beeld op zijn of haar eigen manier het kind uitdaagt.
Je zal er toch met elkaar uit moeten komen en met een beetje fatsoen lukt dat vast wel.
Zo, dat zou ik geschreven kunnen hebben!
Tjonge, wat een mooi artikel. Wij zijn ook volop bezig met het gevecht vóór Passend Onderwijs. Want na de basisschool komt het VO. Met 12 docenten die eerst even zelf willen zien….. en niet overdragen….. en niks met HB hebben….
Lees mijn artikel: ‘De rampzalige leergang van hoogbegaafden’ (https://goo.gl/3hDsdr)
En doe mee met mijn email-actie (https://goo.gl/9UxV6d) op 15 september om aan iedereen duidelijk te maken dat er nog altijd een probleem is met niet-passend onderwijs, ondanks de vele goede bedoelingen en (soms werkende) initiatieven.
Ik las: Het Engelse boek dat je na 2 dagen uithebt wordt pas na 2 maanden getoetst omdat de rest nog niet zover is, en tegen die tijd heb je alweer 8 andere boeken gelezen en dus weer een 5 omdat je al die details niet meer weet.
Waarom heeft het kind niet even snel dat boek opnieuw doorgekeken als voorbereiding op de toets?
Daar gaat het punt wat Theo in zijn stuk maakt toch niet om, Stella? Het gaat erom dat het allemaal zo vreselijk langzaam gaat in de ogen van zo’n kind.
Om dan ook maar even op het detail van het boek in te gaan: zo’n leerkracht geeft een boek mee aan alle kinderen en een HB kind zoals in het voorbeeld leest dat even uit. De rest doet er twee, drie weken over. Of misschien wel langer. En dus moet het weer wachten. Op de rest. DAT is het punt dat Theo wil maken.
Het gaat het kind te langzaam, het werkt vooruit en haalt toch slechte cijfers. Dát is waar het om ging. En dát was zo makkelijk te voorkomen. Leer het kind dat vooruit werken consequenties heeft die aanvaard moeten worden: zelf bijhouden dat je kennis up to date is bij overhoringen en repetities. Moet een fluitje van een cent zijn voor zo’n snelle lezer om even te kijken waar het boek ook al weer over ging en hoe de gepresenteerde problemen opgelost werden.
Het is al vaker gezegd: te snelle leerlingen hoeven nergens moeite voor te doen, dus àls er wat is zijn ze hulpeloos. Is toch in veel gevallen te voorkomen? Geef ze de taak van eigen verantwoordelijkheden mee en ze hebben al meer te doen en beter inzicht in wat ze doen.
Dus zo’n leerkracht begint het jaar helemaal blanco en kijkt met opzet niet of er kinderen “met dossier” bij zijn? Ik me voorstellen dat ze niet met vooringevulde inzichten wil beginnen, maar je zal toch wel wat vooraf moeten weten over de kinderen waar wat mee is. Alleen al het feit dát er wat mee is. Met het afbouwen van het speciaalonderwijs krijg je dus ook een klas waar blinde of dove kinderen in kunnen zitten (doof en/of blind is vaak niet volledig doof en/of blind). Wou je van te voren niet weten, maar je wil natuurlijk wel je onaangetaste autoriteit behouden, dus die kinderen worden dan tja.., hoe doen ze dat dan met zulke kinderen? Geldt nog dat de eerste indruk de juiste is? Leuk dan voor alle kinderen die wat hebben. Die gaan het schooljaar scheef in met een label dat in feite niet bijgesteld wordt.
Wat vind een leerkracht met wie het voorgaande jaar goed samengewerkt kon worden in het belang van het kind èn van de school ervan om even helemaal genegeerd te worden?