Ja, je hoort het goed: ik ben gestopt met koken. Dat is natuurlijk niet zomaar uit de lucht komen vallen. Koken en ik: het is een dubieuze combinatie. Altijd al geweest, trouwens. Ik heb nooit echt leren koken, en toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen (op kamers) at ik vooral lasagne uit de diepvries. Voldeed prima, en erg lang woonde ik toch niet op mezelf.
Hungry Jack’s
Toen ik afreisde naar Australië op mijn 18e moest ik natuurlijk wel gaan koken, al kon je aan mijn gewicht in die tijd wel dat ik een bezoekje aan de McDonalds of Hungry Jacks (de Australische Burger King) ook niet uit de weg ging. Maar goed, er werd soms gekampeerd en mijn reisgenoten werden ook mijn rijstgenoten: we aten rijst met kip en saus. Of: pasta met kip en saus. Soms afgewisseld met gehakt.
Deze twee gerechten stonde op mijn repertoire toen ik terugkwam in Nederland en ging samenwonen met manlief, ook al een eeuwige magnetronmaaltijder. Nee, bij ons hoefde je niet spontaan langs te komen om aan te schuiven. Maar goed, gaandeweg leerde ik met behulp van de achterkant van pakjes en zakjes, een aantal hulplijnen en later ook het internet (thank the lord voor google) redelijk koken.
‘Lust ik niet’
Nu zijn er kinderen en naast dat ik koken al niet leuk vind, tijdrovend ook en gedoe om de juiste boodschappen in huis te krijgen (we wonen ook een gribuseind bij de supermarkt vandaan), is het een ondankbaar klusje geworden. Want ‘lust ik niet’ en ‘vind ik vies’ zijn niet echt dingen die je wilt horen als je tegen heug en meug hebt staan sloven in de keuken terwijl je eigenlijk veel liever gewoon zou werken.
Gelukkig is overal een oplossing voor. Zeker voor de werkende huismoeder worden veel dingen gepromoot: maaltijdboxen, boodschappen afhalen… maar ook hoorde ik een paar keer over Bon Bonnetje, onze plaatselijke tafeltje dekje. Dit wordt gerund door iemand die kookt voor oude mensen, voor mensen die alleen zijn of dus mensen zoals ik, die geen zin/tijd hebben om te koken. Er is een weekmenu: soms heb je keuze, soms eet je wat de pot schaft.
Kroten en empanada’s
En dat is, mensen, ideaal. Ik eet nu dus soms kroten, soms boerenkool, soms Mexicaanse empanada’s. Dingen die ik zelf nooit zou maken of verzinnen, die uit mijn koker ook niet te vreten zijn (dus ik snap mijn kinderen. Mijn eten ís gewoon niet lekker). Blijkbaar kan ik het gewoon niet, want van Bon Bonnetje vind ik het wel lekker. En ja, dan kost het maar geld. Ik werk liever een halfuur langer zodat ik mijn eten kant- en klaar kan ophalen, dan dat ik een halfuur sta te klunzen in de keuken. En voor de zoveelste keer mijn klauwen verbrand aan de oven of aan rondvliegende vetspetters.
De kinderen eten ook de prakkies van Bon Bonnetje niet. Dat betekent dus dat ik vaak voor hen iets simpels maak. Ingewikkelde dingen lusten ze toch niet, trouwens. Ze krijgen pasta met kaas en sla, of schone bami met saté en komkommer. Dat maakt zichzelf terwijl ik mijn tafeltje dekje opwarm in de magnetron.
Natuurlijk kan dit niet elke dag, en moet ik in het weekend alsnog koken. Maar dan bestellen we pizza dan heb ik veel meer tijd, en inmiddels ook veel meer zin om te koken, omdat het niet meer elke dag hoeft.
Steengoede oplossing
Nou ja, voor ons is het een steengoede oplossing, dus ik hoop dat het nog lang zo blijft. Ik verheug me nu al op de Griekse schotel van vanavond, en vooral op het feit dat ik daar niks voor hoef te doen, behalve langsrijden. Hou jij van koken? Ik ben benieuwd!
*Dit is geen reclame. Ik ben vooral erg blij! De uitgelichte foto komt van Shutterstock
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie