Ineens, zomaar ineens, voel ik me oud. Stokoud. Dat kwam van de één op de andere dag, en voorts word ik elke keer geconfronteerd met het feit dat ik oud ben. Ouder. Middelbaar. Vergaan. Bijna bejaard.
Wat is het geval: vóór corona had ik kleine kinderen: kinderen van onder de 12. Ik ging wel eens uit, dan kwam ik bekenden tegen. Leuke feestjes in het dorp, verjaardagen, evenementen. Ik voelde me jong (de meeste van mijn vrienden en bekenden zijn ouder dan ik) en voelde me op mijn plek op deze feestjes. Toen kwam corona en was er een paar jaar niets. Hierna bleek in ineens een generatie opgeschoven. Hoe dan? Geen idee. Als ik nu naar een feestje ga, kom ik mijn zoon tegen. Klasgenootjes van mijn zoon. Mijn vroegere oppasmeisjes. Kinderen die ik ter wereld heb geholpen. Er is niets veranderd, en toch is ineens alles anders. Nu hoor ik bij de ‘ouwetjes’.
Na een uitgebreide analyse (zulke zaken gaan je niet in de koude kleren zitten kan ik je vertellen) besloot ik dat het ‘probleem’ is dat mijn kind nu uit gaat. Met zijn 16 jaar natuurlijk heel normaal, maar voor moeders toch een dingetje. Want ineens ben je ‘de moeder van’. Je kinderen zijn niet enthousiast als je bij ze komt staan of van een afstandje uitbundig zwaait als blijk van herkenning. Eigenlijk zijn ze helemaal niet enthousiast dat je daar rondloopt. Zeker niet als je ook nog graag een selfie met ze wil maken voor facebook (echt zó 2015).
De andere bekende kinderen (vroegere oppasmeisjes, klasgenootjes van het kind, kinderen van vrienden) willen nog wel lauwtjes naar je zwaaien als teken van herkenning, maar even een praatje maken, nee. Liever niet. Wel willen ze wat besmuikt lachen als jij laat zien dat je heus wel kunt dansen op de bijzondere muziek. Een heel enkele keer mag je een foto van ze maken. Met hun telefoon. Voor Snapchat. Maar dan wel vanaf boven en niet met je vingers half voor de camera. En nee, ze willen je niet taggen.
Weet je, het is goed natuurlijk. Ik wist dat dit moment ging komen. En ook al ben ik een jonge moeder (38 dus, met een zoon van 16) ik ben gewoon verhuisd naar de volgende generatie. De ‘moeder van’ die een beetje achteraan staat op feestjes, klaagt dat de muziek zo hard is en dat je elkaar nauwelijks kunt verstaan, de moeder die stom is omdat ze geen bier wil halen voor de jeugd en op een achterlijke manier danst. Het is niet meer dan een natuurlijk verloop. Hoofdschuddend kijken vanwege de te korte rokjes, de hoeveelheid tieners die al blijkt te roken (of vapen! Waar komt dat ineens vandaan!) en het feit dat je om 22.30 uur al staat te geeuwen hoort bij het ouder worden.
Naar de dorpsfeestjes blijf ik gaan. Al word ik wel wat selectiever (afgelopen weekend was ik op een feestje waar in het hele feestgedruis slechts 5 (!) generatiegenoten van me rondliepen). Wat verder helpt: dingen zoeken voor mijn eigen leeftijd. 30+ feestjes bijvoorbeeld. Naar de Get Back in Rotterdam. In plaats van naar hardstylefestivals naar Hollandse meezingavonden gaan, waar meer mensen met een leren jasje of omgeknoopt spijkerjasje lopen. Alles om maar gelijkgestemden tegen te komen, en te ervaren dat het nog wel meevalt. Want er zijn mensen die nog raarder dansen en nog ouder zijn, haha.
En vooral: lekker blijven genieten. Zo lang ik plezier haal uit deze feestjes, blijf ik erheen gaan, ook al voel ik me oud. Dan maar af en toe mijn kinderen en later mijn kleinkinderen tegenkomen!
Ook leuk om te lezen:
Moeders gaat op stap en moet 3 dagen bijkomen
45x wat ik denk in de rij voor de plee bij de feesttent
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Leuk geschreven. En herkenbaar. Ik ben 42, mijn kinderen 20, 17 en 13.
ook de oudste wel eens tegengekomen met uitgaan. Je ziet die generatie opeens lopen met een verkering, ofzo. Dan denk je, die heb ik nog in de luiers meegemaakt.
Groetjes, Marije.