De laatste tijd is het steeds weer in het nieuws: verontwaardiging over mensen die hulpverleners in de weg lopen omdat ze ongelukken willen filmen. Of laatst nog: tijdens een reanimatie in een restaurant stonden omstanders door de ramen te filmen. Belachelijk natuurlijk, en daar wil ik me dan ook absoluut van distantiëren.
Maar wel geef ik toe dat mijn bloed sneller gaat stromen als ik sirenes hoor. Ik weet niet wat het is, maar ik móet dan gewoon weten wat er gebeurd is. Als tiener fietste ik al achter de brandweer aan als die ooit voorbij kwam in ons rustige dorp. Inmiddels heb ik kinderen en moet ik uiteraard eerst checken of mijn gezin veilig is, voordat ik de hort op ga om de bron van de sirenes te onderzoeken. En tegenwoordig is er twitter, waardoor ik soms sneller weet wat er aan de hand is en er niet meer naartoe hoef.
Wat is dat dan, die adrenalinerush die ik krijg van sirenes? Ik zou het niet weten. Wel heb ik een medisch beroep gekozen, en ergens heb ik altijd nog het idee dat ik misschien iets kan doen als ik naar de rampplek ga. Kan helpen of iets kan regelen. Onzin natuurlijk, want ze zitten echt niet op mij te wachten en als er al iets gebeurd in onze oh zo rustige omgeving dan zijn er meestal 10 politiewagens als de kippen bij, omdat die nu eenmaal verder niet veel te doen hebben.
Evolutie
Maar ach, zijn we niet allemaal een beetje ramptoerist? Het is misschien een negatief woord voor iets wat we allemaal doen: we willen graag het naadje van de kous weten als er iets ergs gebeurt. Denk bijvoorbeeld aan een vliegramp. Of dat ongeluk pas met de stint. We volgen het nieuws dan allemaal op de voet en willen alles weten. We verzuchten dat het vreselijk dichtbij komt en zijn opgelucht dat het ons of onze naasten niet is overkomen.
Dat lijkt ook de psychologische verklaring te zijn voor het ramptoerisme, of in ieder geval onze drang om te weten wat er gebeurt. Vanuit de evolutie is het zo dat we om te kunnen overleven de gevaren om ons heen moeten kunnen inschatten. Op de website van Iris Dijkstra vind ik enige onderbouwde informatie: ‘Sommige psychologen stellen bovendien dat een ramp ons de gelegenheid biedt om onze eigen doodsangst te bezweren. Je betrekt een ramp namelijk altijd op jezelf. Het kijken naar een ramp is dan een gulden middenweg tussen de angst dat jouzelf ook zoiets zou kunnen overkomen, en de opluchting dat je dat tot nu toe bespaard is gebleven.‘ Daarnaast wordt ook nog als verklaring gegeven dat het menselijk brein prikkels nodig heeft, en dat we af en toe behoefte hebben aan spanning. Door te gaan kijken als er iets ergs is gebeurd wordt deze behoefte gestild.
In de weg lopen
Wat ik dan absoluut weer niet snap, is hoe ramptoeristen hulpverleners in de weg kunnen gaan lopen. Ik bedoel, hallo, als je daar zelf zou liggen zou je toch ook de beste hulp willen? Zou je toch ook willen dat omstanders ruimte maken voor de hulpdiensten, ze misschien de juiste kant op wijzen, zorgen voor hand- en spandiensten als dat nodig is… toch? In plaats daarvan gaan filmen? Dat snap ik helemaal niet. Ik bedoel, wat moet je nou met een filmpje van zo’n ramp?
Ja, op youtube plaatsen natuurlijk. En ergens maakt dit mijn betoog dan wel weer dubbel, omdat ik wel de grootste fan ben van nieuwssites als westlanders.nu, regio15 en 112middendelfland. Zodat ik erachter kan komen wat er gebeurd is. Alleen, ik hoef echt niet te zien hoe iemand gereanimeerd wordt en al helemaal niet wie dat dan is. Gelukkig houden de (meeste) rampjournalisten daar rekening mee en worden slachtoffers en nummerborden van auto’s niet in beeld gebracht. Het is tenslotte niet aan hen om op die manier familieleden op de hoogte te stellen, niet waar?
De scheidslijn tussen nieuwsgierigheid en ramptoerisme lijkt klein. Met een beetje nieuwsgierigheid is volgens mij niets mis, als we nu met zijn allen alleen maar afspreken dat we niet filmen en de hulpverleners niet in de weg lopen. Is dat een idee?
De uitgelichte foto van de hulpdiensten is van shutterstock/Jaromir Chalabala
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Nee, ik volg alleen de hoofdlijnen en er is niet veel nieuws dat ik metéén wil horen. Morgen in de krant is meestal vroeg genoeg.
Je raakt natuurlijk ook wel getriggerd doordat die sirenes zo’n hysterisch doordringend geluid hebben. Ik heb nog meegemaakt dat de tandartsen een hysterisch gillende boor hadden. Je schoot direct in de stress nog voordat die boor je mond in ging.