Deze titel moet ik misschien even uitleggen. Want een onvoldoende vieren met taart, dat is best raar, toch? Toch deden wij het gisteren, en de taart was heerlijk.
Faalangst
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: faalangst is een dingetje in huize Lisette Schrijft. Zowel bij de moeder als bij de kids. In eerdere artikelen van mij kun je lezen dat faalangst vaak samen gaat met hoogbegaafdheid. De schoolcarrière helpt hierin meestal niet echt. Zo haalde ik zelf bijvoorbeeld met gemak tienen op de basisschool, wat iedereen ‘knap’ vond. Alleen: ik deed er geen snars voor. Dingen die ik lastig vond (zoals de coopertest) vermeed ik gewoon. Faalangst, inderdaad. Ook vond ik het vreselijk om onvoldoendes te halen. Wat ook niet echt hielp, was dat mensen om mij heen bij een laag cijfer (lees: 7) al gingen roepen: ‘jij was toch hoogbegaafd? Waarom heb je geen 10?’ etc, etc.
Die faalangst, daar kom je niet zomaar vanaf. De coopertest lukt inmiddels, maar verder ben ik heel handig geworden in het ontwijken van dingen waarbij het misschien mis kan gaan. En echt, daar zijn genoeg manieren voor. Als ik al denk dat er beren op de weg zijn, probeer ik iets te vermijden. Terwijl ik heus wel weet dat het vaak beter werkt om iets gewoon aan te gaan!
Taart
Nu wil ik niet pretenderen dat ik de oplossing heb gevonden door taart te serveren bij een onvoldoende, maar het heeft hier wel mee te maken. Mijn zoon zit in de brugklas en dat is flink pittig: lange dagen, veel huiswerk, vijf talen om te leren… hij doet het allemaal braaf, en het lukt, maar het is wel aanpoten. Ook omdat hij alles graag goed wil doen. Ik heb hem pasgeleden al eens aangegeven dat het heus geen ramp is als hij ergens een keer een onvoldoende voor haalt. Op de basisschool was dit voor hem echt een no go, maar het niveau ligt nu natuurlijk hoger. En soms mag je dat perfectionisme ook best eens loslaten. Maar nee, dat leek hem echt vreselijk, een onvoldoende.
In een grappig gesprek over andere kinderen die beloond worden als ze een goed cijfer krijgen (proberen wij niet te doen, wij proberen positief te zijn als het kind zijn best doet, ongeacht de uitkomst van de toets) vroeg mijn zoon voor de grap wat voor straf hij zou krijgen als hij een onvoldoende zou hebben. Ik keek heel serieus, dacht even na, en zei toen: ’taart? Champagne? Een feestje?’ Het werd een beetje een running gag. Bij elk goed cijfer dat hij meenam zeiden we: ‘hè, weer geen taart. Nou ja, we overleven het wel’.
Een onvoldoende
Tot hij gisteren heel enthousiast binnenstormde en riep: ‘waar is de taart?’ Er was een 4 gescoord voor Frans. Dus ik ben gelijk op de fiets gesprongen om een taartje te halen, en we hebben er heerlijk van zitten smullen. En ja, hij had zijn best gedaan. Maar met vijf talen om te leren is er blijkbaar minimaal één die niet goed beklijft, bij hem is dat Frans. Ondanks ettelijke overhoringen en verbeteringen (je schrijft oui maar je zegt wie’) wil het er maar niet in.

Natuurlijk gaan we hier geen vaste prik van maken. Ik bedoel, als we echt trek in taart hebben, gaan we niet wachten tot er eindelijk weer eens een onvoldoende komt om te vieren. Wie weet hoe lang dat weer duurt?
Je snapt, het is gekheid, maar het maakt het hele brugklasverhaal wel net even wat lichter. Een manier om (ook zelf weer) te realiseren dat fouten maken mag, dat niet altijd alles perfect hoeft en dat de wereld niet vergaat als iets eens niet lukt. En misschien moet ik na al die taart zelf maar eens aan de coopertest.
Zo herkenbaar wat je schrijft Lisette! En hoe mooi dat je het op deze manier even lekker luchtig maakt die eerste onvoldoende!
Geweldig idee!
Wat mooi ❤️
Merel | De Mamagids onlangs geplaatst…Tips van Sint: 5 geweldige spellen voor kinderen