Ik heb het tijden, tijdenlang weten te ontwijken. Of nou ja, eigenlijk loop ik gewoon achter. Net als altijd, met alles. Ik ben zo iemand die pas sinds kort haar broek in haar schoenen stopt. Het duurt gewoon even voordat ik aan nieuwe zaken gewend ben.
Zo ook met Netflix. Ik vond het altijd maar onzin. Je kijkt gewoon wat er op televisie is, niet zeuren. Met 800 zenders is er heus wel ergens iets leuks. En zo niet: dan niet. Heel af en toe keken we een serie. En daarvan was de het leukste juist, vond ik, dat je een week op de volgende aflevering moest wachten.
Ik kon me op zondagochtend al verheugen op Zwarte Tulp bijvoorbeeld. En als er dan aan het einde van de serie werd gezegd: kijk de volgende aflevering alvast op Videoland, dan dacht ik: dat is voor ruggegraatloze mensen. Mensen die nooit hebben geleerd hun behoeftes uit te stellen. We krijgen een on demand generatie, waarbij alles maar direct aan moet komen waaien. Nee, ik deed daar niet aan mee. Ik zou nooit bingewatcher worden.
Tot nu.
Ik heb de oma in mij het zwijgen opgelegd. Waarom? Uit eigenbelang natuurlijk. En oké, ik kreeg gratis Netflix bij het alles in 1 pakket van mijn provider. Toen ik nog een goede relatie met de klantenservice had tenminste. Ik was sceptisch, tot een vriendin mij vertelde dat Netflix het ideaal is voor kinderen. Omdat er allemaal kinderfilms en series opstaan, er een kinderslot op zit én het makkelijk te bedienen is voor kinderen. In die tijd, de tijd van de mega slaapproblemen van de jongste, was ik snel te overtuigen.
Ik stond namelijk iedere ochtend allerlei moeite te doen om opgenomen programma’s terug te vinden. Dan was het de verkeerde aflevering, of dan was het niet goed opgenomen… irritatie alom. Netflix kwam, zag en overwon.
Voor de kinderen dan vooral. Dochter is bingewatcher ten top. En oké, voor de vrijdagavond, waarop wij met de oudste altijd een filmavondje houden.
Voorheen ging ik naar de bieb om DVD’s te lenen. Ik begreep maar niet waarom het aanbod steeds kleiner werd, tot ik besefte dat dit heel omslachtig is. DVD’s kosten geld, krijgen krassen, en waarom zou je ze lenen of kopen als je op Netflix en Videoland allerlei films gratis kunt kijken? Die 10 euro in de maand hadden we er zo uit.
Maar series, daar begon ik niet aan. Ik hoorde verhalen over moeders die thuisbleven van hun werk om te bingewatchen. Wiens huwelijk op de klippen liep, omdat vrouw onder een dekentje zat te netflixen en man uit nood dan maar zijn secretaresse pakte. Van kinderen die hun moeders wakker moesten maken ’s ochtends, omdat zij tot diep in de nacht series had zitten kijken. Nee, dat zou mij niet gebeuren.
Om slechts één aflevering, of een deel daarvan te kijken, heb je namelijk discipline nodig. En als ik discipline zou hebben, dan zou ik er wel net zo uitzien als Sylvie. Het leek mij beter om er gewoon niet aan te beginnen.
Tot er een klein, klein zaadje geplant werd door Miriam, mijn blogcollega. Met drie kinderen, een bijna-fulltime baan en een blog. Respectwaardig dus. Tijdens een avondje uit hoorde zij dat het restaurant waar wij zaten bijna zou sluiten. ‘Oh, dan kan ik nog lekker een aflevering van The Good Wife kijken’ glimlachte zij gelukzalig. Ik ondervroeg haar. Als zij, met haar drukke leven, tijd had voor een serie, dan moest het wel een hele goede zijn. Wie was dat Good Wife? En waarom zou ik die serie moeten kijken?
Ze legde uit: Alicia, jurist (net als zij), wordt bedrogen door haar man (niet net als zij!) en moet ineens de kost gaan verdienen. Dit terwijl haar man, officier van justitie, vastzit. Dit alles komt natuurlijk met een hoop gekonkel en corruptie. Een spannende serie met diepgang. En ja, het klonk wel erg goed, zo moest ik beamen.
Toch duurde het nog vier (!!) maanden tot ik ook daadwerkelijk aan de serie begon. Mijn man heeft gewoon altijd de afstandbediening vast. En ik zit ernaast en vind het wel best, ik kijk wel mee. Naar Geer en Goor, wegmisbruikers, of mannen met baarden die auto’s pimpen. Of ik zit ondertussen te bloggen.
Tot die zeldzame avond dat hij er niet was. En ik wel klaar was met die bebaarde mannen die auto’s pimpen. En bloggen. Ik zocht eens op Netflix: daar was ze, The Good Wife. Vol scepsis begon ik aan de eerste aflevering en… Bingewatcher is my middle name
Ik ben nu, drie weken later, bij aflevering 14. Valt nog mee als ik mijn bingecollega’s moet geloven. Maar toch, ik heb al 13 x 45 minuten besteed aan deze serie, wat neerkomt op bijna 10 uur. En klinkt best als een bingewatcher hoeveelheid…
Het is natuurlijk ideaal dat ik het op de tablet kan kijken. Soms kijk ik tijdens het ontbijt, als ik aan het koken ben of ’s ochtends in bed. Het lastige is natuurlijk om halve afleveringen af te kappen. Dan loop ik de hele tijd te denken aan hoe het af gaat lopen, of ik droom over the judge, the DA en de trial. In mijn dromen ben ik meestal Alicia, de hoofdpersoon en in de serie een supercoole vrouw.
Anyway, ik weet niet hoe lang de serie is en of er ook een tweede serie is. Daar kijk ik ook niet naar, ik geniet gewoon van het moment. En hierna geeft Netflix vast wel aan waar ik ook in geïnteresseerd kan zijn, en rol ik vanzelf in de volgende serie.
Of niet, en kan deze bingewatcher weer wat aandacht geven aan man en kids. Misschien ook zo slecht nog niet…
Uitgelichte foto: shutterstock
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Geef een reactie