Vaak wordt er aan mij gevraagd: hoe doe je dat toch allemaal? Werken, 3 kids, man met drukke baan, en dan dat bloggen… waar haal je de tijd vandaan? Sommigen zijn ook iets minder positief, met name over mijn Sylfie’s: ‘mens, ga wat nuttigs doen!’ of ‘die werkt zeker niet’ (die leest zeker niet, denk ik dan).
Inderdaad, ik doe veel. Veel verschillende dingen. Mijn dagen zitten vol en ik verveel me zelden. De blog ‘Lieve Syl’ is ontstaan toen mijn jongste naar de basisschool ging en ik in het ‘lege nest’ vacuüm dreigde te storten.
Hoe doe ik dat allemaal. Het antwoord is simpel, maar verrassend. Ik ben namelijk hoogbegaafd. Tjee, zeg dat maar eens over jezelf. ‘Ik ben een alcoholist’ is misschien nog wel makkelijker uit je strot te krijgen. Zeker in een land waar we allemaal zo normaal mogelijk moeten zijn, moet je als hoogbegaafde je mond houden. Maar ik zeg het toch, want ik ben het ook. Toevallig heb ik het zwart op wit staan op een testuitslag uit 1991, getypt met de typemachine. Maar anders mag je me ook op mijn woord geloven.
Ik ben hoogbegaafd. Zeg dat maar eens over jezelf. Toegeven dat je alcoholist bent is misschien nog makkelijker
Hoogbegaafd. Je ziet nu waarschijnlijk een sullig kindje voor je, brilletje op de neus, voor in de klas, en altijd als eerste die vinger omhoog. Ja, dat was ik dus. Ik had geen brilletje maar was wel wat dikkig en had eczeem. En ik droeg altijd leggings, die toen overigens niet hip waren. Ook heb ik versneld de kleuterschool doorlopen en daarna groep 4 overgeslagen, wat mij een stuk jonger maakte dan de rest en bijkans niet heel populair.
De afgelopen 27 jaar heb ik besteed aan het bij de groep horen, zo normaal mogelijk zijn, niet opvallen, niet te hoog van de toren blazen en mijn hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Tot een paar jaar geleden riep ik dat ik weliswaar vroeger hoogbegaafd was, maar nu heel normaal. Nu heb ik wel een aantal hersencellen verdronken met wat alcoholische versnaperingen, maar de meeste zitten er gewoon nog.
Lees ook: waarom zou je een IQ-test laten doen?
Waarschijnlijk ben ik dus nog steeds hoogbegaafd. Toen mijn oudste kind als hoogbegaafde begon vast te lopen op de basisschool en de geschiedenis zich ging herhalen (uitgezonderd van de leggings, het is een jongen) ben ik me gaan verdiepen in hoogbegaafdheid, wat het nu eigenlijk betekent, en vooral ook wat het een mens kan opleveren.
Was ik tot nu toe vooral bezig met het verbloemen en me aanpassen, nu begint door te dringen dat ik gewoon mag zijn wie ik ben. En dat het eigenlijk verdomd handig is als je iets in je hoofd heb zitten na één keer lezen. Nee, meester Pruijsers, ik gooide er niet met de pet naar in groep 8. Het ging gewoon écht zo makkelijk, ook al geloofde je dat niet. En gaf je me expres een lager advies voor het voortgezet onderwijs. Gelukkig was de CITO-toets toen nog doorslaggevend.
Na het VWO op mijn sokken te hebben doorlopen wist ik op mijn 16e echt niet wat ik nu wilde. Na wat omzwervingen en uiteindelijk een jaar reizen door Australië, waar ik nog meer geleerd heb dan in mijn hele schoolcarrière, vond ik een leuke opleiding. En dito man. Voordat ik mijn diploma op zak had was mijn oudste al geboren, en zonder studievertraging werd ik verloskundige.
Ik gooide er niet met de pet naar, het ging gewoon echt zo makkelijk
Uiteindelijk ben ik na nog meer omzwervingen en nog twee kinderen in de echoscopie beland. Ook dat heb je als hoogbegaafde: we zijn rusteloos, blijven vaak niet lang op dezelfde plek, willen eigen baas zijn. Ik heb al ontelbaren banen en baantjes gehad, en het is wonderlijk te noemen dat ik nu al drie jaar bij dezelfde praktijk werk. Overigens wel als zelfstandige. En daar is ondertussen de uitdaging van het bloggen bij gekomen, tezamen met een drukke baan als hulpmoeder op de basisschool van mijn kids.
Nu ging het natuurlijk niet altijd zo makkelijk. In mijn werk als verloskundige kreeg ik te maken met negatieve feedback. Ik moest leren doorzetten, iets wat ik als hoogbegaafde op school nog nooit had hoeven doen, en dus nooit had geleerd. Alles ging bij mij tot dan toe vanzelf. Ook wilde ik alles perfect doen, wat gigantisch mislukte. Ik kon thuis mijn werk niet loslaten en op mijn werk thuis niet loslaten, wilde alles zelf regelen en ging altijd door. Uiteindelijk heb ik de leerschool gehad die velen van ons al op jongere leeftijd doorlopen.
Door op een humoristische wijze naar Sylvie te kijken (het zou mij niets verbazen als zij ook hoogbegaafd is, weten jullie dat?) heb ik het perfectionisme los kunnen laten. Dat moet ook wel, als ik al die foto’s van Syl in bikini bekijk en vervolgens de mijne erbij plak. En door de overwegend positieve reacties heeft het mij meer gebracht dan ik had kunnen denken!
Genoeg emotioneel geneuzel, dit is geen afscheid of iets dergelijks. Wel zal ik de komende tijd meer schrijven over hoogbegaafdheid, de kenmerken, de valkuilen, en hoe ermee om te gaan. Kijk eens om je heen naar die overspannen moeder, die irritante collega, dat drukke jongetje, dat dromerige meisje. Misschien zijn ze wel hoogbegaafd? Je zou ze zomaar met andere ogen kunnen bekijken. En misschien het positieve ervan zien, het kan ons allemaal heel wat opleveren!
Meer over dit onderwerp? Lees het bijvoorbeeld eens het interview met Dolores Leeuwin van het klokhuis op viva.nl.
Of kijk verder op mijn website onder het kopje hoogbegaafd.
Ik had het kunnen zijn, het meisje op de uitgelichte foto. Maar het is een model van shutterstock/Rawpixel.com.
Mooi geschreven en knap van je dat je je zo durft bloot te geven!
Mooi geschreven, ik kreeg kippenvel.
Wat herkenbaar…
Mijn ouders hebben helaas geluisterd naar de groep 8 leraar en niet naar de uitslag van de Cito. Daardoor verveelde ik me rot op het VBO en haalde de hoogste cijfers. En met VBO kan je alleen maar door naar het MBO, dus dat zou nog meer verveling betekenen.
Hoe anders had mijn leven kunnen zijn!
Het kan nog steeds! Mijn verhaal is precies hetzelfde. Na de mavo ben ik de zorg in gegaan. Momenteel volg ik een post hbo studie via mijn werk en wordt ik eindelijk gezien en mag ik er zijn! Probeer er uit te halen wat er in zit!
Mooi geschreven, wat goed dat je dit zo open kan zeggen nu!
Er komen een aantal herkenbare dingen voorbij…! Ik kijk ernaar uit meer van je te lezen hierover.
Allemaal zeer herkenbaar en gek genoeg is er bij mij ook schaamte. Wonder boven wonder doe ik al vier jaar hetzelfde werk maar daarvoor was het baan hier en baan daar. Elke keer tot het moment dat ik als secretaresse (ja, universiteit niet afgemaakt), het management van advies ging voorzien. Vonden ze niet tof, en vooral bedreigend
Ik ga je blogs met aandacht volgen want als er ergens nog een taboe is in Nederland, is het uitkomen voor hoogbegaafdheid. He bah, gatver
Leuk dat je ook hierover schrijft, ik vermoedde het al . O.a. door je tomeloze energie (zelf drie hb kinderen). Hoop dat je berichten over hb een positieve insteek houden!
Ben nu al benieuwd naar je volgende blog hierover, ook je andere blogs hoor ! Zelf kind met dit “stempel” maar ben dr al achter dat je beter een gangbaar stempel kan hebben dan dit. Geen idee hoe ze met hem moeten omgaan op school en ze vinden hem daar vooral lastig. En inderdaad je schaamt je bijna om t te zeggen, super dat jij t bespreekbaar maakt !
Erg herkenbaar!
Blijf lekker schrijven, ik geniet ervan!
Zoooo herkenbaar.. Hier 3 dochters die getest hb zijn en nu, 5 jaar na de eerste test van een van mijn meiden, heb ik pas het gevoel dat iedereen zit waar hij hoort te zitten.
Vwb mezelf, testen wil ik niet, herkenning is er nu zeker wel. En waar functioneer ik het beste: in een omgeving waar ik gewaardeerd word en waar ik autonoom aan de slag kan. Die plek heb ik nu al 6 jr en is superfijn.
Nou zit ik net toevallig overspannen thuis, maar van hoogbegaafdheid is geen sprake hoor 😉 wel perfectionist….
Een mooi mens ben je!
Ik vind je fantastisch! Mooi jezelf blijven hoor!
Ik vind het zo leuk om je silvie’s te kezen, zo lekker herkenbaar. Maar ook je serieuzere stukjes! Je bent een prachtmens!
Hai Lisette, Je bent ‘gewoon’ geweldig, gewoon om wie je bent! Klinkt allemaal erg ” tegeltjesachtig”. Maar ’t is wel zo. Kijk alleen eens naar wat je allemaal in je leven hebt; jouw ervaringen, jouw gezin, jouw werk en al die mensen die je elke keer als je in aanraking met hen komt even een glimlach geeft! Humor is zoooo ontzettend belangrijk in onze huidige maatschappij met zoveel respectloosheid en wreedheden. Ik zou het absoluut allemaal niet kunnen (tja mijn IQ he..) en lig elke keer weer in een stuip als ik je stukjes lees. Die foto’s en het bijgeleverde commentaar zijn onbetaalbaar en zo herkenbaar. Goed ook voor tienermeisjes die de glamourfoto’s voor realiteit aanzien. ‘ Gewoon zo doorgaan’ zou ik zeggen, niet stoppen met Sylvie Meis hoor! (alhoewel dat natuurlijk nou weer juist zo moeilijk voor je is – hahaha weer een uitdaging!!)
Succes en veel geluk.
Greetz mate…Rineke
Uit de kenmerken hierboven omschreven, lijkt er ook een link te zijn tussen hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit.
Ondanks je hoogbegaafdheid, zitten er maar 24 uur in een dag, dus ik heb respect voor je tijdmanagement!
Absoluut, ik zie bij mijn kids en mezelf ook veel trekjes van hoogsensitiviteit, vaak ligt het heel dicht tegen elkaar. Het stuk is ook niet bedoeld om ‘hokjes’ te creeeren maar vooral om wat meer begrip te krijgen. En ik krijg nu gelijk inspiratie voor een verhaal over kriebelende labeltjes en kokhalsneigingen bij andijviestamppot! 😉
Het is volgens mij inmiddels redelijk algemeen geaccepteerd dat hoogbegaafd en hoogsensitief bijelkaar horen. Wat niet betekent dat iemand die hoog sensitief is ook altijd hoogbegaafd is. Andersom wel.
Dat is voor mij nieuws, dat die twee hand in hand gaan. Maar over je laatste opmerking, Marloes: ik ken ook echt hoogbegaafde mensen met de sensitiviteit van een betonnen rotsblok, dus die vlieger gaat toch ook niet altijd op lijkt me.
Verder weer een heerlijk leesbaar en duidelijk stuk. De lieve Sylvies zijn altijd al zo leuk, maar deze ‘andere’ kant is ook heel boeiend om te lezen.
Ik sluit me aan bij Edith: er zijn zeker ook hoogbegaafden die niet per se hoogsensitief zijn. Ik heb een heel dubbel gevoel over hoogsensitiviteit: ik heb er zelf soms behoorlijk last van, aan de andere kant heb ik ook het idee dat er wel heel veel (ja sorry, toch vooral) moeders dit etiketje op hun kind plakken. Vroeger had men het over ‘een gevoelig kind’, maar nu heet dat dan vaak ‘hoogsensitief’. In de psychologie is er (volgens mij) nog geen consensus over het begrip hoogsensitiviteit. Tot die tijd blijft het toch nog vooral een beetje vaag containerbegrip.
Wat betreft hoogbegaafdheid: daar heb ik me afgelopen jaren enigszins in verdiept. Er wordt vaak gezocht naar factoren die hoogbegaafden gemeen hebben maar binnen de groep hoogbegaafden zijn er in principe net zo veel verschillen tussen personen als bij ‘gewone’ mensen. Een ander punt is dat een IQ-score nooit een vaststaand gegeven is, dat kan per dag of per test makkelijk een aantal IQ-punten verschillen (en je ‘bent’ zo slim als je laatste test). Ik las laatst een verhaal over iemand die in zijn jeugd een IQ van ruim boven de 135 had maar bij zijn laatste test een score onder de 130 had behaald, dus hij mocht zich inmiddels niet meer hoogbegaafd noemen. Beetje onzinnig natuurlijk, maar wel goed om je te realiseren dat IQ geen vaststaand gegeven is. Zeker bij kinderen: een IQ-score zegt iets over je intelligentie op dát moment ten opzichte van je leeftijdsgenoten, maar kinderen ontwikkelen zich nog volop, in hun eigen tempo. En hoe hoger (of lager) je scoort, hoe minder secuur de test is. En o ja, wel eens gelezen als psychologiestudent: als vrouwen een kind krijgen, kunnen ze gemakkelijk een puntje of 10 in IQ zakken! Gelukkig is dat niet blijvend 🙂
Super! You go girl
Ik kreeg dit stukje doorgestuurd door een vriendin.
Ik heb veel te maken met hoogbegaafdheid. Mijn man en twee kinderen Heron (’04) en Ilse (’09) zijn dat namelijk. Over Heron heb ik een aantal jaar geblogd bij J/M voor Ouders (nu gebundeld onder de titel De Domste Thuis). Voor we ontdekten dat hij hoogbegaafd was, hadden we er al een paar gefrustreerde jaren opzitten, met een kind dat thuis en op school onhandelbaar was. Hij ging naar een school speciaal voor hoogbegaafde kinderen en bloeide helemaal op.
Zijn zusje zit op het reguliere onderwijs, en dat gaat voorlopig nog redelijk. Zij is namelijk het soort meisje dat zich zo vaak aanpast aan anderen, dat ze vergeet wie ze zelf is.
Ik ben dus erg benieuwd naar je volgende verhalen!
Mooi en herkenbaar onze dochter is ook Hb. Misschien ik ook wel, ik herken zoveel in mijzelf en mijn kind.. Lijkt mij leuk om meer ervaringen van jou erover te lezen..
Zo herkenbaar, alleen mijn carrière is nooit echt van de grond af gekomen. Zit nu als HB dropout thuis. Maar ik blijf vechten, want dat is het, vechten voor wie ik echt ben en wil zijn in deze hokjes maatschappij. En daarbij ben ik heel erg blij jou te kennen ! Ik zie je gauw ! En blijf vooral doorschrijven x !
Zo wat herkenbaar. Helaas kreeg ik wel verkeerd school advies en heb ik langer over mijn schooltijd gedaan dan nodig want leren. ..ik wist echt niet hoe het moest. Nu herhaalt de geschiedenis zich, maar een school voor onze jongste gevonden waar ze wel heel goede begeleiding hebben.
Mooi geschreven. Veel mensalen doen het je niet na. Ik ook niet.
Zooooo herkenbaar
Wat ben je een mooi mens!
Wat een leuk en bovendien interessant stuk, ik ben docent op het VO en de meeste adolescenten die pas op het VO “gediagnostiseerd” (oei, nu lijkt het inderdaad wel op een enge ziekte o.i.d.) worden, zitten op het VMBO.
Mijn moeder attendeerde mij op deze blog. Zegt ze tegen mij; “goh, als hoogbegaafdheid hand in hand gaat met precisie, ordelijkheid, dromerig zijn en perfectionisme, dan ben jij op zeker zwakbegaafd”. Ik denk overigens wel dat ze van mij houdt
Het staat zwart-op-wit dat ik hoogbegaafd ben, maar voor precisie en ordelijkheid heb ik een fijne werkster aangenomen. Veel te druk in mijn hoofd 😉 Kan misschien dus nog best meevallen met je!
Ik vind het mooi dat je je vaardigheden en capaciteiten zo optimaal inzet!
Wat een herkenbaar stuk, ook ik een nerd, altijd vingertje in de lucht en altijd de hoogste cijfers en de jongste in de klas. Mijn HB moeder wist me gelukkig voldoende te stimuleren en ik begon op mijn 17de op de universiteit. Heb al heel veel banen gehad en ja altijd ruzie met “de baas”… Nu heb ik een eigen bedrijf zoals vele HB’ers 🙂
Mijn middelste is zeker HB, oudste vermoeden, de jongste pas heel jong maar gevaarlijk snel in allerlei dingen… Ergens vrees ik dat hij ook HB is.
Die zoektocht bij mijn kinderen heeft mij ook zoveel duidelijk gemaakt.
Ik lees graag meer over HB, leuk en de herkenning is fijn! (Vooral het niet vertellen, niemand van mijn vrienden/kennissen weet het. De reacties op mijn dochter waren al niet misselijk En ja, heel negatief.)
Tranen in mijn ogen. Alsof ik mezelf lees. Ik ben nu in het proces om mezelf te laten onderzoeken, testen. Nu eerst die ellenlange aanmeldpapieren ingevuld krijgen, dan hopen dat de verwijzing er komt en dan hopen dat ze me ‘willen’ (onderzoeken). Bang zijn dat er niet uitkomt wat ik wel weet/voel. Brrrr….
Ik herken elke letter die je schrijft, en meer.
You go girl!
Nou ik nog…
Jij bent echt kei leuk! En prachtog hoe jij zo openhartig met een flinke knipoog met de hoogbegaafde billen bloot durf te gaan! Je hebt er echt een fan bij!
roelina onlangs geplaatst…Puzzelen leuke, leerzame tijdsbesteding
Wat een slap verhaal! Het is herkenbaar in die zin dat veel hoogbegaafden (of in ieder geval zij die zich als zodanig manifesteren, van het ik-doe-normaal-maar-ben-eigenlijk-heel-speciaal type) zich op soortgelijke wijze uitlaten. Zelf ben ik volgens de IQ-tests hoogbegaafd en ben een paar jaar lid geweest van de hoogbegaafdenclub Mensa. Ik verkeerde destijds in de naïeve veronderstelling dat dit herkenning zou opleveren en een welkome aanvulling op mijn (tamelijk sobere) sociale leven zou betekenen. Toen ik erachter kwam wat voor vervelende types (die zich zagen als het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn) hier lid van waren, heb ik mijn lidmaatschap opgezegd. Nu ga ik alleen om met “normale” mensen. Daar zitten ongetwijfeld ook hoogbegaafden bij, maar die hebben het daar helemaal niet over, laat staan dat ze “erkenning” zoeken. Overigens heeft mijn hoge IQ zich nooit automatisch vertaald in goede schoolresultaten. Wat me niet interesseerde, beklijfde simpelweg niet. Hoogbegaafdheid is bovendien geen verdienste. In het leven heb je meer aan ijver, creativiteit, doorzettingsvermogen en sociale vaardigheden. Deze blog geeft blijk van verkapt egocentrisme en ijdeltuiterij.
Bedankt voor je reactie! We zijn niet allemaal hetzelfde, dus niet gek dat je niet in dit verhaal herkent. Fijn om te horen dat je in ieder geval goed om kunt gaan met je hoogbegaafdheid en met ‘normale’ mensen. Je komt erg gelukkig over.
Hoe zit dat nou met die leggings?
Ik draag ze nog steeds, ze zitten heerlijk! 😉