Het is vreselijk. Vre-se-lijk. Hij moet zó hoesten, hij kan echt niet opstaan. Oh, zijn benen. Die doen pijn van het hoesten. Ja, heel bijzonder, maar het blijkt te kunnen. De hoest neemt je hele lijf over, en voor je het weet kun je niets meer. Gelukkig is er dan één toverwoord. En dat is: Mamaaaaaaaaaa.Help, mijn kind heeft de mannengriep
Om er maar direct een dikke disclaimer in te gooien: dit hele artikel bevat niet meer dan triviaal gezeik. Is je kind ernstig ziek, heb je al van alles meegemaakt in je leven en hop je van ziekenhuis naar ziekenhuis: klik dan maar weg. Daarbij vergeleken zijn dit luxeproblemen. Maar omdat veel moeders zich er vast in herkennen, deel ik het toch.
Het kind komt hoestend, proestend, futloos uit bed. Het is ziek, of, wat soms ook voorkomt, doet alsof het ziek is. En hij kan absolúút NIET naar school. Dat is dan ook meestal de eerste zin die eruit komt. Met het toverwoord ervoor. ‘Mama, ik kan écht niet naar school’.
Heel regelmatig is het eerst een kwestie van de diagnose stellen. Is het echt of nep? Daar zijn vele slinkse manieren voor. Bijvoorbeeld: ‘zal ik je een zetpil geven?’ Als mijn kind direct roept: nee, nee, hoeft niet, nou, dan is het zo ziek nog niet. De thermometer in de billen is ook een goeie om te proberen.
Maar goed, dan blijkt hij echt ziek. Of in ieder geval niet goed genoeg om naar school te kunnen. En dan? Direct een vreselijke bekentenis, die mij wederom loedermoeder van het jaar gaat maken: ik haat dat. Ik denk alleen maar: Oh nee. Ga naar school. Alsjeblieft.
Ik ben gewoon niet zo flexibel, en dan moet ik ineens mijn planning omgooien. Het ergste is het als ik moet werken. Dan zegt mijn kind ‘ik ben ziek’ en dan denk ik direct: dat kan niet, ik moet werken. Ja, vreselijk, maar het is zo. Ik heb ook geen beroep waarbij je ’s ochtends kunt bellen dat het helaas niet gaat lukken, dat ik een uurtje later kom of dat ik thuis ga werken.
Dus maakt directe paniek zich van mij meester. Heb ik een plan B, plan C? Zo is er een keer een dag geweest dat zich vier oppassers hebben afgewisseld bij mij thuis. Uiteindelijk lukt het altijd wel, maar jee. Wat een stress.
Maar ook op een thuisdag, zoals vandaag, valt het me zwaar. Ik moest gisteren en eergisteren werken, moet morgen werken, en vrijdag zijn de kinderen vrij. Ik had dus plannen, voor deze enige vrije ochtend in de week. Boodschappen, naar de sportschool, dat soort dingen. En toen ik om 7.50 uur in de gang stond met mijn sportkleding aan, moest ik ineens schakelen. Want meneer is thuis vandaag, hij is ziek.
En hoewel hij echt ziek is, de thermometertruc doorstond en zelfs al een zetpil op heeft, is hij ook weer niet zo ziek dat hij als een dood vogeltje op de bank ligt. Gelukkig, natuurlijk. Voor hem.
Je hebt van die kinderen die de hele dag slapen als ze ziek zijn. Op de bank, in bed. Die kun je ’s avonds zonder pardon om 18.30 instoppen met een kruik en de tekst: word maar snel weer beter. Zo’n kind heb ik niet. De kans is juist groot dat hij vanavond pas om 22.00 uur slaapt, omdat hij nou eenmaal de hele dag niets gedaan heeft. Hij is dan wel ziek, slapen is geen optie.
Nog minder is dat hij continu praat. Continu. Mama, mag ik dit. Mama, kom eens kijken? Mama, ik heb honger. Mama, wanneer werkt die zetpil? Mama, ik lust die hoestdrank niet. Mama, zullen we een spelletje/tikkertje/xboxgame/iets anders doen?
Zeker nu die zetpil begint te werken, en hij ineens weer vrolijk ronddartelt. Hoestend, dat wel. En nog niet in staat om zelf drinken in te schenken. Want nee, hij is natuurlijk wel ziek. En hoeft vanavond ook geen groenten, dat ik dat alvast weet. Dat hoeft namelijk niet als je ziek bent. En oh, zijn keel doet zo’n pijn, daar kunnen geen groenten langs. Een snoepje is daarentegen geen probleem.
Hij zal straks heus weer een beetje instorten en op de bank achter zijn beeldscherm belanden. Waarbij het eten en drinken steeds aangedragen moet worden. En een dekentje. Een doekje om zijn neus te snuiten. En oh wee als er iemand plaatsneemt op de bank, dat is echt geen optie. Dat is zijn domein. En hij mag het zeggen, hij is ziek. Zou hij de mannengriep hebben?
Ik probeer er maar het beste van te maken. Natuurlijk is het ook best gezellig. Samen koffie drinken, even kletsen, samen een spelletje doen. Nu ik eenmaal mijn planning heb omgegooid zie ik het maar als wat extra één op één aandacht. Daarbij heb ik nu ik die sportschool heb geskipt een uur extra om aan het huishouden te besteden, ook dat kan geen kwaad.
Maar hemel, wat hoop ik van harte dat het morgen weer beter met hem gaat. Voor hem, maar ook voor mij.
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie