Wát een avond. Wát een nacht. Tot gisteren kon ik me niet voorstellen dat je zo intens gelukkig kan worden van een bal die in een doel geschoten word. Maar als het dan gebeurt in een setting die je niet verwacht, nou, dan is dat geweldig. Echt waar. Wat een feest!
Wat is het geval: ik was aanwezig bij de voetbalwedstrijd Hercules-Ajax, die men inmiddels ‘legendarisch’ kan noemen. Dat wisten we tot gisteren niet. Natuurlijk, het was speciaal toen ‘mijn’ club Hercules voor de KNVB beker competitie tegen Ajax lootte. Want hoe vaak krijgt een derde divisieclub zo’n kans? Zelden. Het overkwam Excelsior Maassluis een keer, die verloren met 9-0. En dat vond niemand gek, want ja, Ajax. Toen was Ajax overigens nog iets beter. Het doel was gisteravond om met minder te verliezen dan 9-0. En oké, er misschien eentje te scoren. Dan zou de avond al geslaagd zijn. Wat er daadwerkelijk gebeurde was echt een droom. We wonnen!
Hercules
Nu denk je misschien: Lisette, jij, voetbalfan? Natuurlijk, ik was een paar jaar het alterego van Sylvie Meis, maar ik heb me nooit echt als voetbalvrouw kunnen identificeren. Ja, ik weet wat buitenspel is en wanneer je een corner krijgt, maar ik vond er nooit veel aan. Al dat gedoe om die ene bal, en dan de hysterie er rondom… met mijn zoon ging ik eens naar een wedstrijd van ADO en de sfeer in het stadion deed me wel wat, maar verder had ik er nooit behoefte aan.
Tot ik twee jaar geleden tennisles kreeg van René van der Kooij, de hoofdtrainer van Hercules. Een derde divisieclub uit Utrecht. Omdat René een goede vriend is geworden van vriendin J. en mij, besloten we deze zomer eens bij een wedstrijd te gaan kijken. Dat was erg leuk en door de verhalen van René raakten we gehecht aan de club en de spelers. We werden fan en gaan nu regelmatig kijken.
Let dus wel: waren al fan, ook toen Hercules nog niet had gewonnen van Ajax. Inmiddels zijn wij zo trouw dat wij ook met -9 op zondagmiddag in de regen naar een wedstrijd tegen HPV ’69 uit Schubbekutteveen gaan kijken, en dan zijn we net zo blij als we scoren. Als je wint heb je natuurlijk vrienden, maar wij waren ook trots geweest als Hercules met 9-0 hadden verloren. Trots op onze jongens.
Met voorsprong de rust in
Ze verloren echter niet. Wat niemand verwachtte, gebeurde: ze wonnen. In Stadion Galgewaard, wat van FC Utrecht werd gehuurd, was één tribune gevuld met 5000 Herculanen. In het uitvak zaten zo’n 350 Ajacieden (die nu hun geld terugkrijgen trouwens). Wij van Hercules hadden nergens op gerekend. Sterker nog, het publiek werd al uitzinnig toen de aftrap lukte. Bij elke bal van Hercules die de goede kant op ging, werd uit volle borst gejoeld en gejuicht. Ajax was vaak aan de bal, maar onze verdediging was sterk en de keeper fenomenaal. Toch was het een absolute verrassing toen Tim Pieters, na een mooie voorzet van Jordy Paulina, de 1- 0 scoorde. Ja, je hoort, ik heb er verstand van.
We legden de lat langzaam ietsje hoger. Waar we eerst hoopten op een eerste kwartier zonder tegendoelpunt, hoopten we nu met 1-0 de rust in te gaan. Dat lukte! Eigenlijk was toen alles al goed. Met voorsprong tegen Ajax de rust in gaan, meer durf je toch niet te dromen? Natuurlijk was de tweede helft spannend. Zelfs na de 2-0, wederom door Pieters, wat het publiek uitzinnig maakte. Ajax was natuurlijk niet blij. Hercules vlóóg echt over het veld, en het vertrouwen groeide natuurlijk met de minuut. Ineens voelden de twee doelpunten van Ajax, beide gescoord in het laatste kwartier, als een afgang. Terwijl we de dag ervoor nog niet durfden te dromen van een gelijkspel.
Want ja, gelijkspel betekent… een verlenging. Waar Hercules in de vorige ronde tijdens een bloedstollende set penalty’s op de nipper won van Scheveningen, zat niemand daar nu natuurlijk op te wachten. De jongens waren kapot! Er kwamen 6 minuten blessuretijd op de klok. Die stopte met tikken, waardoor het publiek geen idee had hoe ver we waren. Mensen beten hun nagels kapot, durfden niet te kijken en zaten te bidden. En toen ineens, onverwacht…. maakte Mats Grotenberg de 3-2. What the …..!!!!
Uitzinnig van vreugde, maar ook doodsbang voor de laatste minuten (wat er nog drie bleken te zijn) zaten de Herculanen op het puntje van hun stoel. Er waren flinke aanvallen over en weer en het leek uren te duren tot het fluitsignaal…. maar dat kwam! WE HADDEN GEWONNEN!
Ik kan het niet beschrijven. Dolblij dansten we in het rond, en dat hebben we tot 2 uur vannacht gedaan. Eerst in Galgenwaard, toen in de kantine van Hercules en toen in Café de Potdeksel. Natuurlijk waren trainer René, zijn assistenten en de spelers uitzinnig van vreugde. Maar voor ons als fans voelde het ook echt als ‘onze’ overwinning (al hadden wij niet veel meer gedaan dan juichen op de goede momenten en in de broek plassen op de spannende momenten).
The day after daalt het besef langzaam in. Onze trainer zat vanochtend nog wat overweldigd aan het ontbijt in hotel Mitland. Aanrader trouwens, supermooi hotel en ideaal als je in Utrecht bent. Hij had gerekend op een rustige dag, maar hij is de hele dag in touw om de media te woord te staan. Dit is denk ik wel het moment waar je als trainer van droomt. Ook voor de spelers, veelal studenten die ‘erbij’ voetballen, is dit natuurlijk een dream come true!
En…. doorrr
Dat betekent ook dat Hercules door is naar de volgende ronde. Er is gisteravond al geloot en ze moeten in januari tegen Cambuur, wederom thuis. Fan blijf ik, ook als ze verliezen, maar dit neemt niemand ons meer af!
Nou, dat wilde ik dus even kwijt. Doei.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie