Een stukje storytelling op deze vroege morgen. Want ja, we hebben wat meegemaakt en gelukkig, mensen, gelukkig ben ik blogger. Zodat jullie ook kunnen meedelen in dit spannende verhaal. Wij hebben namelijk dit weekend een stukje criminaliteit meegemaakt, en weer opgelost, en pas nu komen we erachter dat dit best bijzonder is. Lees je mee?
ID kaart
Dit weekend waren wij, en dan bedoel ik dat karaokeclubje waar ik pas over schreef, in Goes. En nee, we hebben aldaar geen karaoke gezongen, om dat maar gelijk duidelijk te maken. Dat was niet de criminele daad, al had het gekund. Eigenlijk verliep de avond best gemoedelijk. We waren in een leuke kroeg, genaamd café Pompe, waar leuke muziek werd gedraaid, gezellige mensen waren en we fijn gedanst hebben. Deze kroeg ging om 3.00 uur dicht, maar gelukkig konden we nog door naar een andere tent, genaamd de Kelder. Hier moesten we onze ID-kaart laten zien. Dat was schijnveiligheid, zo bleek later.
Sowieso ben ik blij dat we met ons gezelschap onder de 18 werden geschat, dat zegt eigenlijk vooral iets over de bewaking. Nu was het verder een prima tent. Leuke muziek, lekker bier en fijne mensen. Nou ja, bijna alleen maar fijne mensen. Vriendin J. betaalde alles met haar telefoon, zodat ze ons later tikkies kon sturen. Dat beviel prima, ware het niet dat vriendin J. geen zak in haar kleding had. De mannen van onze groep moesten dus de telefoon bij zich houden. Dat ging goed tot aan het einde van de avond. We weten niet of hij op de grond is gevallen, uit de zak is gehaald of op de bar is blijven liggen, maar ineens was vriendin J. haar telefoon kwijt. Dat kan gebeuren.
Apple Watch
Gelukkig is vriendin J. als meest moderne (en jongste) van onze club gezegend met een Apple W atch, waarmee je je telefoon kan oproepen. Helaas bleek in deze kelder geen bereik. Een paar keer liepen we naar buiten om de telefoon op te roepen en te bellen, zonder resultaat. Ook zochten we overal. In de wc, op de bar, in alle hoekjes, in de garderobe. We vroegen aan alle aanwezigen of ze de telefoon hadden gezien en iedereen zocht mee. Uiteindelijk ging de tent dicht, het liep tegen 4.30 uur. De telefoon was nog niet terecht. Hoewel ik de goedheid in de mens wilde blijven zien, had J. maar één conclusie: die is gejat.
Eenmaal buiten bleven we rondvragen, zoeken en zelfs mensen fouilleren. Ik denk dat ik niet lieg als ik zeg dat ik bij alle jeugd van Goes in de zakken heb gevoeld. Met teleurstellend resultaat, helaas. Eenmaal buiten kreeg vriendin J. weer contact met haar telefoon. Haar vermoeden, dat de telefoon eerst in die kelder was (dus zonder bereik) en nu weer buiten, werd geloofwaardiger. Met een plattegrond erbij besloten we het ding te tracken en we kwamen uit in de haven. Vriendin J. en ik hè, want aan de mannen hadden we op dat moment weinig. Blijkt maar weer wie het sterke geslacht zijn.
In de haven drukje vriendin J. nog één keer op ’telefoon oproepen’ en ja hoor, hij ging af. In de zak van een jongen die al de hele tijd bij ons stond. Wij vlogen uiteraard op hem af, en hij haalde de telefoon uit zijn zak. Met een ‘oh ja, ik had een telefoon gevonden, ik dacht ik neem hem maar mee’. Zijn vriendin vulde aan: ‘goh, wat fijn hè, dat hij is gevonden’.
Vecht, vlucht of bevries
Wel, ik kan je zeggen, ik ontstak in woede. In een dreigende situatie hebben mensen drie primaire reacties: vechten, vluchten of bevriezen. Normaal gesproken vlucht ik weg, maar nu vloog ik de jongen bijna aan. Ik heb tegen hem staan schreeuwen want hij wist donders goed dat we een telefoon zochten en als je er eentje vindt, geef je hem toch af bij de bar? Vriendin J. wilde ondertussen vooral heel graag weg, nu ze haar telefoon weer had. Zij vreesde de reactie van de mannen als die dit zouden horen. Het zou zo maar eens kunnen dat deze jongen dan een verfrissende duik in de haven aangeboden zou krijgen.
Zo ver is het gelukkig niet gekomen. Ik kwam niet verder dan tegen hem roepen, toen de wijsheid indaalde en ik ook besloot weg te lopen. De mannen hebben we het verhaal pas verteld toen we twee straten verder waren. Zo eindigde deze avond alsnog in vrede.
Het criminele hart van Zeeland
Wat ik maar even wil zeggen: pas op je spullen. Wij gaan inmiddels al jarenlang stappen in plaatsen als Rotterdam, Amsterdam, Antwerpen, Utrecht en noem maar op, en nooit gebeurt er iets. Ik had tot nu toe ook altijd enorm veel vertrouwen in andere mensen. Liet ook mijn telefoon wel eens op de bar liggen als ik ging plassen. Maar mensen, ben je in Goes, het criminele hart van Zeeland, LET DAN OP JE SPULLEN!
Overigens vonden we Goes verder een heerlijke stad. Gezellig, overwegend vriendelijk en we hadden een geweldig hotel op het marktplein met ruime kamers, en zelfs een zwembad en een wellness. Voor 90 euro per nacht. Dus echt, verder niets dan lof. We hadden dit gewoon even niet zien aankomen terwijl we toch best wat gewend zijn.
Al met al liep het goed af. De dag erna hebben we toch nog een karaoke-avond gehouden om weer even in onze vredige staat te kunnen komen en nu voelt alles weer goed.
Is jouw telefoon wel eens gejat en hoe voelde je je toen?
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Fijn dat je hem terug hebt gevonden. De mijne is in Londen gejat en ik kan je zeggen dat ik behoorlijk in paniek was toen. Gelukkig hadden de kinderen ook een telefoon bij zich. Anders had ik helemaal in zak en as gezeten.