Helaas heeft Yo nog geen contact met mij opgenomen na mijn vorige blogpost. Stiekem had ik het wel gehoopt, maar de teleurstelling is dragelijk. Ze heeft het natuurlijk retedruk met haar nieuw te openen Club en alles wat daar bij komt kijken.
Ze zit natuurlijk dagen lang begrotingen te beramen, een business plan te tikken en onderzoek te doen naar potentiële klandizie. En de boel moet natuurlijk nog gestyled worden. Ik houd het nauwlettend in de gaten, want een bff met een beetje verstand van inrichting kan ik met mijn ontplofte kringloopwinkelstijl wel gebruiken. Dus ze heeft het gewoon te druk. Ik begrijp het wel. Al check ik wel wat vaker de mail en ook had ik al even gekeken op de site van Lisette of ze niet daar een reactie had achtergelaten. Had zomaar gekund natuurlijk.
En daar tussen de reacties – twee in totaal- onder mijn verhaal las ik iets waar ik van schrok. Er was een lezer die bang was dat ik zou gaan imiteren. Ik neem aan dat ze Lisette bedoelde, dat ik Lisette zou gaan nadoen. Ik kan haar geruststellen. Dat zal niet gebeuren. Zelfs als ik het zou willen is het vrijwel onmogelijk.
Zal ik even uitleggen waarom? Ik moet daarvoor even een paar weken terug in de tijd gaan.
Een paar weken geleden dus stopte ik, net als Lisette, nog van alles klakkeloos in mijn mond. Nou, ja natuurlijk niet zoals baby’s doen, dat ik opeens met een mond vol kiezels zat of iemand uitgespuugde kauwgom (of doen alleen mijn kinderen zulke gore dingen?) maar voornamelijk lekkere calorierijke zaken.
Ik ben de trotse bezitter van vier kinderen en geen discipline dus het hele fitmom gebeuren is gewoon een te ver van mijn bed show. Zo heb ik geen tijd om ‘s ochtends noten en granen te roosteren op vetvrij papier in mijn oven om het vervolgens in de lactosevrije linksom gedraaide bio yoghurt te doen en genietend naar binnen te scheppen. Ik ben meer een fatmom. Ik likte de pindakaasmessen af, stak tijdens het smeren stukken grillworst naar binnen (in de mond) en als het pak koek van de vorige avond nog op het aanrecht rondzwierf, en er was toevallig nog wat over (zeer kleine kans), dan schoof ik dat ook zo mijn holle kies in.
Sporten? Ja hartstikke leuk denk ik, maar ik heb daar pas rond negen uur, half tien s avonds tijd voor en dan is een biertje op de bank toch vaak net even iets aantrekkelijker dan in het schemerdonker in te strakke kleding door het bos te ploeteren. Ik neem me iedere avond dan voor om de volgende dag de kinderen wel op tijd in bed te krijgen. Als dat al een keertje lukt dan is er ongetwijfeld een bijna vergeten ouderavond op het programma.
Zo stond deze fatmom, die de buikrollen maar toekende aan de vele kinderen die er ooit inzaten, met biertje zoveel in haar hand tijdens Koningsdag. (Sorry, maar ik drink inderdaad ook bier. Net als Lisette. Doe ik al jaren, het is dus echt toeval) En daar vroeg iemand aan mij of het niet eens tijd was dat ik ging afvallen. Je zou kunnen zeggen: wat een tactloze hufter. Dat klopt ook. Maar wel een eerlijke tactloze hufter. Ik was inderdaad zwaarder dan vroeger. Een kilo of zeven. De knop ging – na de meivakantie waarin ik alles was ik kon vinden nog snel opvrat- om. Geen lekkere koekjes, taartjes, nootjes en worstjes meer voorlopig.
En dat brengt mij dan bij het punt waarom ik Lisette niet meer kan na apen.
Ik begreep dat ze vaak een bloggerstours doet (zo ook onlangs door Delft), of andere gezellige uitjes uittest. Want dat doe je als professioneel blogger. Haar eigen omgeving promoot ze ook graag. (Ik moet nog steeds even opzoeken waar het Westland ligt maar ik geloof in de buurt van Delft)
Nu woon ik zelf ook toevallig op de beste plek van Nederland en er is hier voor ieder wat wils. Ik woon in een oergezellig dorp (kermissen en biertochten in overvloed), met een heus bedevaartsoort (waar ik nog steeds eens heen moet), onder de rook van Alkmaar met zijn kaasmarkt, en op twintig minuten fietsen van het strand. (Met een kind voorop en een achterop, de krat vol spullen en een zeurende tienerdochter kan het iets langer duren). Dus ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel even over nagedacht heb. De plaatselijke horeca testen op kind vriendelijkheid, (oftewel is het hufterproof?) culturele muziekfestivals bezoeken, duinwandelingen meedoen, etc.
Niet lang geleden liep ik op onze plaatselijke lentemarkt. Achter het gesticht waren de kraampjes allemaal gezellig opgesteld en er was een heus muziekensemble aanwezig. Mijn droge rijstwafel zat met mijn flesje water onder de kinderwagen. Negen van de tien kraampjes bleken echter etenskraampjes. Broodjes paling, bio patatten, verse smoothies, vers geroosterde noten, snoep, en het aller, aller ergst: er was zelfs een oliebollenkraam.
Om geen nare dieetmoeder te zijn heb ik de twee kleintjes die ik meehad een overheerlijke oliebol gegeven terwijl ik mijn maag vulde met water en rijstwafel. Ik heb er nog even aan geroken en met pijn in mijn hart de half opgegeten bol netjes in de vuilnisbak gegooid. Het was een ware kwelling.
Toen ik ook nog eens het verslag van de tour door Delft las gaf ik het hele idee om Lisette te worden definitief op. Ik zou haar nooit na kunnen doen. Alle uitjes draaien om lekker eten. In ieder geval alle leuke uitjes. Zit ik daar tussen met mijn rijstwafel. Of met bier, maar daar heb ik mezelf dieet-vrijstelling van gegeven, die calorieën tellen niet, die plas je meteen uit. Dat is Lisette vast met me eens, toch?
Geef een reactie