Man, man, man. Daar word je niet vrolijk van. Om maar eens in de woorden van Rob te blijven. Rob, die boven alle verwachtingen nog altijd in Expeditie Robinson zit. Niet geheel van harte, dat mag duidelijk zijn. Althans niet op de manier die hij wenste. Hij zit opgescheept met John de Bever. John die de hele dag lult en niks hoort. Die niks kan, niks doet, maar ondertussen wel alle proeven wint. De John waarvan iedereen elke week hoopt dat hij naar huis gaat, maar helaas.
In plaats daarvan moet die arme Stefano het bezuren. Stefano die in deze televisieweek van eiland naar eiland hopt, om tenslotte thuis te eindigen. Wat jammer zeg! Vooraf dacht ik dat hij het irritante lulijzer van dit seizoen zou worden, maar hij blijkt een onwijs lieve vent. Bleek, want hij is weg. Of hij zit stiekem met Eva ergens op een eiland wat we nog niet kennen. Het zou mij niks verbazen.
Rotsen en regen
Ik word hoe langer hoe minder enthousiast over deelname aan Expeditie Robinson, al zou ik al gevraagd worden. Naast het feit dat er geen eten is en vooral rotsen om op te liggen, is het ook nog eens goor weer. Dan kun je net zo goed in Nederland blijven en op de hei gaan survivallen! Daarbij kan ik, net als Sieneke, niet zwemmen. Ik heb dan wel mijn zwemdiploma’s gehaald, maar daar is alles mee gezegd. En zou ik ook gewoon dat ijskoude water niet in willen. Voor je het weet heb je blaasontsteking en dát is pas ruk op zo’n eiland.
Wat er dan wel weer is geregeld: een kistje Westlandse groenten. Dat vind ik nou nice van de productie. Hoe blij je al niet kan zijn met een aubergine, jongens. Ongekend. Zeker op zo’n eiland waar verder weinig te doen is. Kamp Zuid heeft alles mee, want naast dat ze die krat met groenten hebben, vangen ze ook nog enórme vissen. Tinderfoto-achtig groot, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Jasper alles wel ietsje overdrijft.
En hij zeikt. Ja, sorry. Annemiek zeikt eigenlijk tot ze hoort dat de kampen gehusseld worden, dan bloeit ze helemaal op, Jasper begint daarna met zeiken. En de rest eigenlijk ook. Want oh ze hadden het zo leuk en zo knus en zo gezellig. Nou, dat valt, als je de shotjes tussendoor ziet, best mee hoor. Het is één en al gekonkel en roddel en achterklap. Maar oh wat een teamspirit!
Husselen van de kampen
Na het husselen van de kampen is het allemaal iets eerlijker verdeeld. Dat wil zeggen: er zijn in elk kamp weer zes mensen, waarvan drie mannen en drie vrouwen. Jammer is wel dat ik nu dus van kamp moet wisselen, want ik ben voor René. Best gek om ineens ‘Hup kamp Zuid!!!’ naar de tv, of in dit geval mijn telefoon, te schreeuwen. En echt nut had het ook niet. Rood is het nieuwe blond, zeg maar. Het is schattig dat Britt zo enthousiast aanmoedigde, maar haar doolhofoplossingsvermogen leek echt helemaal nergens op. Als ik in dat kamp had gezeten, had ik háár weggestemd. Zonder meer.
Ik zie ook aan mijn arme René’tje dat hij het zwaar krijgt. Niet zwaar als in ik overleef dit niet, maar mentaal zwaar door dat gekonkel en gedoe. Wij Schipluidenaren houden daar niet van. Nou goed, eigenlijk wel, elke Schipluidenaar weet alles van iedereen en als je één stap scheef zet, staat het al in de Schiphoorn. Maar even afgezien daarvan vind ik het zielig voor hem. De haantjes uit de groep die overgebleven zijn (want eerlijk: Jan, Jasper en Defano waren ook haantjes. Het was gewoon één groot verenspektakel daar in kamp Zuid) doen alsof ze een pact sluiten waardoor het líjkt alsof ze René weg gaan stemmen, waardoor die z’n immuniteitsring gebruikt, dan doen ze alsof ze op Yuki zitten waardoor hij zich veilig waant ofzoiets en dan stemmen ze Yasmine weg. Yasmine waarvan we allemaal vergaten waren dat ze ook meedeed, maar hey, toch is het sneu. Zoiets doe je niet. Of wel, want het is Expeditie Robinson.
Tomaten
Verder is het ruk voor René en Yuki dat ze hun heerlijke hemelbed hebben moeten opgeven voor harde bamboe latten, maar goed, daar hebben ze wel een kist Westlandse tomaten voor in de plaats gekregen. Die René vast nog geplukt heeft vroeger, zoals elke Schipluidense scholier. Hier, zie je, weer een link! Ook merken ze gewoon dat ze er niet echt bij horen. Waar zij in kamp Noord een beetje de leiders van de groep waren, zijn ze nu de buitenbeentjes. En dat is pijnlijk! Zeker als je ziet dat je oude teammaten Jasper, Jan en Defano met open armen ontvangen, zich letterlijk op hen storten om te knuffelen (oké, ik geef ze gelijk. Zou ik ook doen) en ze René’tje en Yuki direct vergeten zijn.
Nou ja, dat dus. Fysiek is het zwaar, en dan krijg je ook nog eens deze toestanden erbij. Nog even en er breekt een burgeroorlog uit in één van de kampen. Goed voor de kijkcijfers, dus we wachten met spanning af hoe het verder gaat! En als het echt misloopt kunnen ze altijd John de Bever nog terughalen om een liedje te zingen.
Tot volgende week!
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Maar wel slim gespeeld door René. Hij heeft zijn immuniteitring nog. Het wordt wel moeilijker met die meiden die kennelijk niets van mannen moeten hebben. Wij zijn ook benieuwd naar het vervolg. Vertellen doet René niets, ook niet aan ons.
Aad onlangs geplaatst…459. Paarden houden kennelijk niet van steppen
Heel slim!! En zo blij dat hij er nog inzit! Lijkt me voor hem best lastig om jullie niets te vertellen…