Ik ben iets eerder uit mijn werk, de laatste echo viel uit. Hè, lekker, denk ik. Even de boodschapjes thuisbrengen en nog een halfuur op de bank voordat de bende uit school komt. Nog even rust aan mijn hoofd. Hmm, de achterdeur is niet op slot. Ik stap naar binnen,en…
Ik breek mijn nek over tassen, jassen en gympen in maat schuit. Op het aanrecht verpakkingen van koeken en wat lege frisdrankflessen. ‘Hebben we nog chips?’ is de begroeting, gevolgd door: ‘mogen de jongens vanavond blijven eten?’
Vier tel ik er, nou eigenlijk tel ik acht slungelige benen, acht slungelige armen en vier hoopjes jongenspuber eraan vast. ‘Hallo mevrouw’ zeggen ze netjes, en ze noemen me ook nog u. Ja, het laatste uur viel uit, dus toen zijn ze maar naar ons huis gekomen om te ‘chillen’. Dat er niemand was, kwam eigenlijk wel mooi uit. Alleen is nu wel alle cola op. Of ik nog effe nieuwe kan halen? Als ik toch naar het dorp ga?
Die laatste vraag komt natuurlijk van mijn eigen puber, het zou wat zijn als de gasten dat zouden vragen. Maar ze kijken me wel hoopvol aan, net als bij de vraag of ze mogen blijven eten. Ah joh, we eten toch patat, wat zijn nou vier monden extra? Nou, er gaan kilo’s patat in, maar dat weet ik op dat moment nog niet.
Ik vind ze eigenlijk wel leuk, die pubers. Ze hebben humor, zijn netjes in de omgang en luisteren goed. Ze gingen een keer met schoenen aan naar boven, daar zei ik wat van, en nu staan die schoenen dus netjes in de bijkeuken. Voor de deur, dat wel, maar je mag niet teveel zeuren. Pubers nemen gewoon zoveel plek in. En, oké, ze maken veel herrie. Even rustig op de bank zitten is er niet bij, want ze zijn overal. Mijn halfuurtje rust kan ik dus wel op mijn buik schrijven.
Ze komen niet altijd met zijn vieren hoor, het zijn er ook wel eens minder. Maar minimaal twee pubers hangen hier vaak wel rond. En het lijkt alsof er dan net zoveel chips en cola doorheen gaat. Wat hebben die kids, een bodemloze put van binnen? Een lintworm? Ze zijn allemaal ook nog eens graatmager. Tja, ze fietsen 16 kilometer per dag, dus gek is het misschien niet.
Het is gewoon even wennen. ‘s Avonds hebben we al lang geen tijd meer voor onszelf, omdat de puber tegelijk met ons naar bed gaat. En de ochtenden heb ik nog nooit voor mezelf gehad. Kan ik er nu op mijn vrije dag, de dag dat iedereen even rustig naar school zou moeten zijn, ook al niet meer vanuit gaan dat ik het huis voor mezelf heb?
Moet ik zelf een stoel bijschuiven als we patat eten omdat de bank wordt ingenomen voor pubers? Die bepalen dat we echt New Kids Turbo moeten kijken in plaats van gewoon RTL Boulevard, wat ik eigenlijk net aan wilde zetten? En kan de wifi nóg vier telefoontjes aan?
Ach. Het zal erbij horen. En met nog twee pubers op komst vrees ik dat ik er aan zal moeten wennen. Gelukkig heb ik een televisie en wifi op mijn slaapkamer, daar kan ik me altijd nog terugtrekken.
En anders kan ik altijd nog langer gaan werken. Dan heb ik tenminste echt even rust…
De uitgelichte foto komt van Brocreative/shutterstock
Lisette
Geef een reactie