Al tijden dromen mijn kinderen van een huisdier. En dan een ‘echt’ huisdier. Waarmee je kunt knuffelen, kletsen en die altijd blij is als je thuiskomt.
Nu hebben we twee konijnen, Knabbel en Babbel, die al eens een gastblog schreven op deze site. Hoewel ik ze best kan waarderen, vinden de kinderen dat niet tellen. Onze konijnen zijn namelijk geen echte huisdieren. Omdat ze buiten staan, en niet in huis. En omdat we ze niet kunnen knuffelen en aaien (dan krabben ze) en ze de kuierlatten nemen zodra ze de kans krijgen.
Dat de kinderen niet gehecht zijn aan de konijnen bleek wel toen konijn nummer drie het begaf, en het heden inruilde voor de eeuwige jachtvelden. Hoewel dat bij konijnen misschien niet heel aanlokkelijk is, jachtvelden, meen ik te denken dat hij het daar beter heeft dan hier.
De kinderen waren niet onder de indruk. ‘Nou, die heeft de kerst niet gehaald, jammer’. Dat cynische hebben ze vast van de melkboer. Maar goed, met één dier minder bleek er een nieuwe opening voor onderhandelingen: nu kon er wel een nieuw dier bij. En dan in de vorm van een hond of een kat. Want íedereen heeft een kat. En zou het geen veilig gevoel zijn, een hond in huis? Nee, natuurlijk zouden zij ervoor zorgen. Uitlaten, de kattenbak schoonmaken, de rotzooi opruimen..
Dat honden soms wel eens binnen poepen, schoenen kapot kauwen, midden in de nacht hard blaffen én tegen je opspringen, deed ze al een beetje twijfelen. Maar een kat, dat moest toch wel kunnen? Een vriendje had net jonkies, daar zouden we er zo eentje van over kunnen nemen.
Nonchalant herinnerde ik de oudste aan die avond waarop we een uur bij de huisartsenpost zaten, vanwege zijn ontstoken ogen. Het kind kon amper kijken. Het moest wel een vreselijke bacterie zijn. Tot de huisarts vroeg of er allergieën voorkwamen in de familie. Ja zeg, verrek! Het bleek een enorme allergische reactie omdat hij een halfuur bij jonge katjes was geweest. Nee, dat wilde hij nooit meer meemaken.
Zelf ben ik ook knetter allergisch. Als ik naast iemand zit die thuis katten heeft, heb ik dat binnen een kwartier door. Mijn ogen gaan tranen, het snot is niet tegen te houden en ik blijf niesen. Duidelijk, een huisdier komt er niet in bij ons.
En toen was daar de persdag van Hasbro. Een show met al het nieuwe speelgoed van dit najaar, waar ik als gerenommeerd blogger mocht komen met de kids. En waarop ik mijn dochter al snel kwijt was. Ze bleek op de grond te zitten, omringd door huisdieren. Want hoewel ik inmiddels een hekel heb aan dieren (ik kan er gewoon niets mee) is zij er gek op. Aaien, kletsen, kammen… In de hoek van FurReal Friends haalde ze haar hart op.
Nu zijn de beestjes ook net echt. Ik bedoel, je kan heus bedenken dat de unicorn in de hoek uit de fabriek komt. En de kans dat ze een tijgerwelp los zouden laten op een persdag met allerlei kinderen leek me ook sterk. Maar aan schattigheid kunnen ze het absoluut opnemen tegen echte dieren.
Daarnaast hebben de FurReal Friends wat voordelen: ze poepen niet, ze kwijlen niet, ze willen niet naar buiten op regenachtige dagen, ze verharen niet én ze praten. Al kan dat laatste als een dubieus voordeel worden beschouwd.
Anyway, het afgelopen weekend kwam ‘Chatty Charlie’ ons leven binnen. Charlie is een schattige blaffende beagle, oftewel een hondje van fatsoenlijk formaat. Het is een ‘daar kun je alleen maar van houden’ type. Met zijn trouwe hondenoogjes kijkt hij je aan, en je bent om.
Zo ook dochterlief. Hoewel ze al, ik heb even geteld, 37 knuffels in bed heeft liggen, bleven FurReal Friends hoog op haar verlanglijstje staan. Charlie is direct favoriet geworden. Een win-win situatie voor ons natuurlijk, want hij zegt 80 zinnen. Nou ja, hij blaft, maar zijn halsband vertaalt het geblaf.
Als hij nou ’s ochtends teruglult als zij om 4.00 uur wakker wordt, dan hoeven wij dat niet te doen. Ideaal. Verder heeft ze nu iemand om te knuffelen en te aaien, iets waar haar broers nooit zo voor openstaan. En het belangrijkste: er zit een uitknop op het beest. Want toen ik per ongeluk langs hem liep schrok ik me wezenloos toen het beest ineens vroeg of ik hem wilde aaien.
Charlie is niet goedkoop. Wij hadden het geluk een exemplaar te krijgen, van Sinterklaas natuurlijk. De Sint heeft de opdracht gegeven aan Hasbro om de bloggerskinderen dit jaar extra te verwennen, in ruil voor wat reclame voor de lieve oude man. Nou, dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen.
Als schoencadeau, de manier waarop hij bij ons binnenkwam, zijn FurReal Friends misschien wat te duur, maar in de zak wordt dit zeker een klapper, dus het is echt het overwegen waard als Sintcadeau. Alleen al omdat hij steeds zegt: ‘je bent fantastisch!’. Daar kan geen kwispelende, kwijlende, kakkende viervoeter tegenop…
[bol_product_links block_id=”bol_5a06e7b9a47af_selected-products” products=”9200000080041435,9200000073116146,9200000080041281,9200000034988740″ name=”FurReal Friends” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”700″ cols=”2″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
*Het is vast al duidelijk, maar wij hebben Charlie gekregen van Hasbro
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Ha ha geweldig stukje en ja een uitknop is een uitkomst. Mijn kinderen waren kleiner in het Tamagotchi tijdperk. Wat een ellende, dat ding moest dag en nacht verzorgd worden en daar zat je dan als goed geaarde moeder dat ding bij te houden terwijl het grut naar school was. Rond die tijd deden ook de Furbies hun intrede, Die waren zo mogelijk nog irritanter met hun luidruchtige maar onverstaanbare kreten . Het werd pas echt hel als je 2 van die dingen tegenover elkaar zette…………..:-)
Hoe gaat hij uit dan? Ding blijft maar kletsen hier thuis