Iedereen zal het woord faalangst kennen. ‘Vrees om tekort te schieten’, zo wordt het in de van Dale omschreven. Best veel mensen hebben er last van, al dan niet openbaar bekend. Faalangst kan namelijk heel diep in je zitten en als je het gewend bent, kun je het goed verbergen. Door gewoon dingen te ontwijken die je spannend vindt, bijvoorbeeld. Zoals mensen bellen (leve de mail!) of dingen organiseren die misschien wel mis kunnen gaan. Ik weet er alles van, want ik realiseerde me kort geleden dat ik nog steeds niet van mijn faalangst af ben.
Koken
Wat is namelijk het geval: er kwamen mensen eten. Nu ben ik, als ik bij andere mensen ga eten, altijd al blij als ik iets krijg wat eetbaar en makkelijk weg te slikken is. Het hoeft helemaal niet ingewikkeld, spannend of volgens de schijf van vijf te zijn. Komen er echter mensen bij mij eten, dan schiet ik compleet in de stress. Wat moet ik ze geven? Soep? Uit een zak of moet ik dat zelf maken? En wat moet daarbij, broodjes? Hoeveel dan? Worstenbroodjes, of zouden ze vegetarisch zijn? Kan ik wegkomen zonder toetje? Wat zullen ze dan denken, wat een lui wijf? Ik geef ze gewoon veel bier, dan merken ze het niet. Zouden ze wel Heineken lusten of moet ik nog een ander merk halen?
Op zulke momenten kan ik compleet in mineur raken. Zeker als ik denk aan mensen die altijd alles keurig onder controle hebben. Die bij een onverwachte aanloop van bezoek zonder blikken of blozen een complete maaltijd uit de kast toveren. Mijn voorraadkast is weliswaar gevuld, maar met de raarste dingen waar geen fatsoenlijke maaltijd van te maken is, en waarvan de helft over de datum is. Want een voorraad aanleggen en dus vooruit denken vind ik al moeilijk.
Kant- en klare gehaktballen
Waar ben ik dan bang voor, is de vraag. Dat mijn gasten met honger weggaan? Dat ik ze vergiftig met soep die over de datum is? Dat ze gaan kokhalzen vanwege mijn idiote eetcombinaties? Nee, dat niet eens, want dat zal echt niet gebeuren. Ik ben vooral bang dat ze ‘iets’ van me vinden. Dat ze weggaan en op de stoep tegen elkaar mompelen ‘jemig, ze had toch wel even verse soep kunnen maken?’ of ‘nou, lekker makkelijk, kant-en-klare gehaktballen. Kon ze die niet even zelf draaien?’ En hoewel mijn verstand zegt dat dit me echt aan mijn reet zou moeten roesten, zegt mijn gevoel iets anders. Ik wil graag aardig en leuk gevonden worden. Overkomen als een gastvrij en warm mens, dat ondertussen ook nog alles onder controle heeft. Niet als een of andere hysterica die haar gasten niet eens een fatsoenlijke maaltijd voor kan zetten.
Indekken
Zonde is dat wel. Ik zal namelijk eens iets verklappen: ik kan prima koken. Niet alleen heb ik signature dishes als een overheerlijke paella, de beste nasi ooit en smeuïge lasagne, ik kan ook best met lukrake ingrediënten lekkers maken. Voor mezelf, ja. Naar de buitenwereld roep ik dat ik helemaal niet kan koken, en ik maak er graag grapjes over. Puur indekken voor als er een keer iets misgaat.
Lees ook: de link tussen faalangst en hoogbegaafdheid
Met tennis hetzelfde verhaal: ik kan prima serveren, tot er iemand kijkt. Dan lijkt het nergens meer op. Dus roep ik alvast van tevoren maar dat ik het niet kan. Een discussie voeren? Ik denk altijd dat de ander meer weet, dus ik begin er niet aan. Net zoals met iets organiseren: een feestje, verjaardag of weekend weg. Of een evenement. Stel dat het misgaat, en het is mijn schuld? Brrrr.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Het stomme is: zet me voor een orkest en 500 man publiek en ik dirigeer de sterren van de hemel. De spanning die ik voel om zoiets te doen is helemaal niet groter dan die van de andere deelnemers. Waarom? Omdat er niks vanaf hangt. Ja, ik kan verliezen, maar goed. Het doel is om mensen een leuke avond te geven en als dat kan met een beetje zwaaien met een stokje, dan is het prima. Blijkbaar is het in mijn hoofd dan geen issue, geen probleem om te falen.
En dit zou volgens de boekjes precies de oplossing moeten zijn in situaties waar faalangst de kop op steekt. Bedenken wat het ergste is dat zou kunnen gebeuren. Mensen die niet meer willen komen eten omdat ze soep uit een zak kregen? Die kan ik misschien maar beter missen. De patatpan volgooien omdat de paella onder druk niet is gelukt? Geen afgang, de kinderen zullen er zelfs nog blij mee zijn ook. Misschien moet ik de lat af en toe gewoon wat lager leggen, en verdwijnt mijn faalangst als sneeuw voor de zon.
Dus… wie komt er binnenkort paella eten?
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Ik wil weleens die paella uitproberen lies.
Is de lasagne ook goed?
Heel herkenbaar trouwens, daarom hebben we hier altijd verjaardagen met een hoeveelheid eten waar we drie dagen op door teren. Van een cateraar, omdat ik de uitdaging niet aandurf. Soort decadente faalangst haha!
Merel onlangs geplaatst…Over de eenzaamheid met een pasgeboren baby