Ja weet je, ik hou het niet meer vol. Ik zou een lekker expeditielid zijn. Gewoon opgeven. Niet met een of andere vreselijke aandoening, maar gewoon omdat ik geen zin meer heb. Zo heb ik dus ook geen zin om twee keer per week te bloggen over Expeditie Robinson. Die druk, die is ondraaglijk! Eerst moet ik terugkijken, me door 1000 verplichte reclames worstelen omdat het filmpje op de een of andere manier steeds opnieuw begint, en dan moet ik erover schrijven. En dan snel, anders is het alweer zover. Too much pressure, dus ik heb besloten dat ik het alleen nog maar op zondag doe, en dan gelijk beide afleveringen bespreek. Die dan online komt op dinsdag ofzo.
Aflevering 4: Rob vs. John
In aflevering 4 konden we zien hoe ze op tweede kans eiland gezelschap kregen van John. Niet de Mol of Williams, maar de Bever. Goddank is Wietske erbij, anders zou niemand John herkennen en dat lijkt me toch awkward als je met allemaal BN’ers bent en niemand herkent jou als BN’er. John begint direct een soort oorlog tegen Rob. Blijkbaar heeft hij geweldige voelsprieten, want hij voelt direct aan dat Rob niet lekker in de groep zit. Ja, die ouwe doet alsof hij doof en stom is, maar ondertussen krijg je die lach niet van z’n gezicht.
Dat Rob last heeft van z’n enkel, werkt ook niet echt. Ja, I feel him. Ik heb ook een enkelblessure en kan ook niet koken. Dan is het leven zwaar hoor, zeker met zo’n grapjas bij je in de buurt. Hij heeft ook al de zak macaroni gemist met graven en hij kan niet lachen om de grapjes van John. Rob heeft best wel een rotleven.
Overigens leek de opdracht van dit gezelschap wel mee te vallen. Een beetje klimmen en klauteren door water. Ik weet alleen niet waarom iedereen zo goed z’n best deed. Ik bedoel, alleen de nummer 1 kon iets winnen. Wat maakt het dan uit of je 2e of 9e wordt? Ik zou lekker even uitrusten of stiekem wat koffie van de productie pikken.
John moet uiteindelijk het eiland verlaten, zijn geroddel heeft niet geholpen. Je zou denken dat hij naar huis moest, maar nee, hoe verrassend: hij gaat naar afvallerseiland. Zal Eva blij mee zijn!
Aflevering 5: eten
In aflevering 5 is de rode draad: eten. Dat is er nauwelijks. Nou ja, behalve dus op afvallerseiland. Waar Eva inderdaad van kleur verschiet als ze John ziet verschijnen. Nu moet ze al haar vissen delen!. Gelukkig zit John niet te wachten op haar zee-egels. Maar vissen, thee en broodjes gaan er goed in.
Op kamp Noord en Zuid is eten behoorlijk veel schaarser. Annemiek krijgt hierdoor even een mental breakdown. Zij is natuurlijk gewend om elk moment onder een koe te gaan hangen en toegang te hebben tot melk. Wat haar betreft is de catering wat slecht geregeld bij RTL. Op zich heeft zij nog niet de BN’er status waarmee ze dingen mag eisen, maar ach, ze kan het proberen. Misschien kan de productie wat vissen die kant op sturen?
Ondertussen moet er, na een halfuur uitzendingstijd gepraat over eten (ik krijg er honger van dus snaai een zak borrelnoten weg), weer eens een proef worden gedaan. Eentje die nogal omslachtig uit wordt gelegd maar eigenlijk best simpel is: je moet over een rollende ton lopen (net als in de Linneaushof) en aan het eind een staaf pakken. Vijf staven en je hebt gewonnen. Lijkt een eitje ook trouwens, maar goed, dat is makkelijk gezegd vanaf de bank. In eerste instantie lijkt deze opdracht een eeuwigheid te duren, maar goed, dat geeft niet want ze hebben verder toch niets te doen. En voor lunch heeft RTL ook al niet gezorgd. Met wat knip- en plakwerk komt het voor de kijker toch goed. Uiteindelijk wint Kamp Zuid, superspannend want onze René weet de voorsprong bijna in te lopen. Wat is hij toch geweldig, hè? In Schipluiden lopen ze de hele dag in tonnen over het water, dat zie je gelijk.
Overigens nog wel een kleine kudo voor Jan. Ik vond hem direct al een aimabele vent, die Karin heeft maar geluk, maar de manier waarop hij de deelnemers door de proef heen praat: hij zou bevallingen moeten doen. Zo rustig en motiverend… ‘geniet ook van die laatste fase’… echt hoor. Die man snapt het.
Sociale zaken
Het is toch vooral een praatprogramma, dat Expeditie Robinson. Een kleine proef waarvan geknipte stukjes worden getoond, en verder gezemel. Ik kan het niet anders zeggen. Ik denk dat zeven dagen op een onbewoond eiland zorgt dat je onwijs veel gaat nadenken, en daar knappen de meeste mensen niet van op. Stefano wil graag naar huis, maar hij krijgt er alleen maar ruzie van met de rest. Sterrin, die niet sociaal zegt te zijn, is de eerste die naar Stefano gaat om te praten. Maar Stefano heeft zijn keuze al gemaakt, en wil zijn publiek in één keer toespreken.
Uiteindelijk zitten bij de eilandraad zeven witte, magere persoontjes in dikke kleding. Als je ze zo ziet zou je denken dat ze allemaal het liefst naar huis willen. Snap ik! Uiteindelijk is Stefano degene die naar huis moet, zoals hij heeft gevraagd. Wat dus ook betekent dat Annemiek nog een paar dagen verder moet met die kutcatering.
Ik vond het bijna jammer dat Stefano naar huis moest, maar goed, dit is Expeditie Robinson. Hij hoeft helemaal niet naar huis. Hij moet verder op tweede kneus eiland, en schrikt zich dood. Nu moet hij blijven! Hoe dat afloopt, mensen, horen we volgende week.
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Geef een reactie