Hoewel ik wist dat het ging gebeuren, kwam het toch onverwachts. Zomaar bij de bakker, om half tien in de ochtend. Ik kwam de moeder tegen van het kind dat ernstig ziek is. En ik wist niet wat ik moest zeggen.
Nee, ik kwam haar niet tegen, ik botste tegen haar op. Daarom kon ik de eerste actie die me te binnen schoot, wegrennen, ook niet uitvoeren. Natuurlijk niet, dat doe je ook niet. Maar wat doe je wel? Zo bij de bakker, tussen het bestellen van een halfje wit en een gesneden tarwe in?
Ik vroeg hoe het ging. Niet goed, uiteraard. Ik zag de pijn in haar ogen en had zin om een potje te janken. Niet omdat ik weet hoe het voelt als je kind ernstig ziek is, gelukkig niet. Maar alleen het idee maakt al dat ik op de grond wil gaan liggen en gaan krijsen. Wat een onmacht! Hoe moet het zijn als je dat echt meemaakt?
Koortsachtig zocht ik naar woorden. Kom op, ik heb vier jaar sociale vaardigheidstrainingen gehad. Hoe zat het ook alweer? Niet afzwakken. Niet zeggen dat het wel goed zal komen. Of dat er ergere dingen zijn. Of dat de dokters tegenwoordig heel knap zijn. De dokters weten het namelijk helemaal niet. Ook al zijn ze nog zo knap, in dit geval staan ze voor een raadsel.
‘Ik leef met je mee?’ Ja dat had ik kunnen zeggen. Maar dat zei ik niet. Is het eigenlijk wel zo? Natuurlijk, af en toe schiet het me te binnen. O ja, die jongen is ernstig ziek. Om me vervolgens weer bezig te houden met het vangen van een zeldzame Pokémon. Leef ik eigenlijk wel mee? En zou het helpen als ik meer aan ze zou denken?
Zou ik überhaupt kunnen helpen? Als ik wist dat bidden zin had, dan zou ik het direct doen. Misschien moet ik dat sowieso doen, baat het niet dan schaadt het niet. Misschien kan ik bloed geven? Al gooiden ze de laatste keer mijn 498 ml weg omdat ik flauwviel en net de grens van 500 niet bereikte. Zou het zin hebben om het weer te doen? Of zou er iets anders mogelijk zijn? Kan ik ergens geld storten?
Lees ook: Stamceldonor: ik kan een leven redden
Ik had natuurlijk gewoon kunnen vragen of ik iets kon doen. Maar ja, zo goed ken ik die mensen nou ook weer niet. Is dat opdringerig? Of arrogant? Want natuurlijk kan ik niks doen. Het kind moet beter worden. Het is wachten op een wonder. Maar ja, ik had het kunnen vragen, het had wel aardig overgekomen. Ik vroeg het niet.
En dus zei ik iets over hoe vreselijk het moet zijn, deze situatie. En dat ik me kan voorstellen dat het een soort rollercoaster is. Wat eigenlijk niet zo is, achtbanen zijn normaal gesproken leuk, maar ja, rollercoaster is vaak een goede vergelijking. Dus ik dacht, die haal ik erbij. Dat ik hoop dat het goedkomt, dat zei ik ook nog. Want dat hoop ik ook echt. Natuurlijk. Ik neem aan dat iedereen dat hoopt. Hebben ze daar iets aan?
En wat zei ik bij het weggaan? ‘Nou, succes hè.’
Succes. Succes?!? Serieus. Dat zei ik. Tegen een moeder met een ernstig ziek kind. Dat had natuurlijk sterkte moeten zijn! Of zoiets meelevends opbouwends. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Succes zeg je als iemand op sollicitatiegesprek gaat. Niet als iemands kind de hele zomervakantie aan een chemokuur zit. Terwijl hij op Camping Duin & Strand de boel onveilig had moeten maken. Zou ze het begrepen hebben? Of zou ze denken: weer zo iemand die zomaar iets roept en daarna doorgaat met haar leven? Want ja, zo is het wel.
Zou ze weten dat achter die paar lege zinnen die ik zei, dit gevoel schuilgaat? Zag ze dat ik tranen in mijn ogen had? Dat ik echt, echt iets zou willen doen, als dat zou kunnen? Of zou ze na een rondje bakker, slager en groenteboer denken: deze opmerkingen helpen me alleen verder in de put?
Toen ik thuis was schoot het me te binnen. ‘Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen’. Dat had ik moeten zeggen. Dus zeg ik het nu alsnog, in deze blog. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Mooi ❤
Bregje onlangs geplaatst…Oh mijn lieveling, laat me niet in de steek!
Dat je me niet negeert omdat je het niet weet, dat vond ik het fijnst. Geloof me, ik wist soms zelf ook niet wat gepast was of niet. De juiste woorden zijn dan niet belangrijk, dat je de moeite nam wel. X
Sterkte hoor.
Heb je heel goed gedaan. Helaas heb ik ook in de situatie gezeten (dat ons zoontje ernstig ziek was) en het ergste is dat mensen je negeren of in de supermarkt ineens een ander pad inschieten. Dat vond ik altijd het ergste…de juiste woorden zijn er nooit maar de moeite is zo belangrijk!! Xx
Mooi verwoord en heel herkenbaar…
Lieve Lisette,
De kolderieke avonturen zijn leuk maar ook dit moet geschreven worden.
Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Ik zou het zelfde meegemaakt kunnen hebben.
Struikel in die situaties ook vaak over mijn woorden en kan me voor mijn kop slaan dat ik nooit het juiste weet te zeggen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen” is denk ik het allerbeste ❤️
Fleur onlangs geplaatst…Review | Kids Hits van 2016 + winactie
Moeilijk idd. Wat er is wss niets dat je kan zeggen om het beter te maken. Ik denk dat het alleen Maar belangrijk is dat je IETS zegt.
Liess onlangs geplaatst…AliExpress : Gekke artikelen
Uit ervaring weet ik dat de woorden “ik weet niet wat ik moet zeggen” je als moeder al erg goed doen. Je hebt er als moeder namelijk ook vaak geen woorden voor om je verdriet, angst, woede en wanhoop uit te drukken.
Heel mooi geschreven!
Merel onlangs geplaatst…Gelukkig is het ‘maar’ een fase! 7x pedagogisch bikkelen
Heel mooi omschreven wat we allemaal wel eens meemaken. Dat je gewoon niet weet wat je moet zeggen. Dat iets te groot, te verdrietig en te overweldigend is. Ik ga je blog delen.. mag wel hè 😉
Ik ken het met mijn eigen ziekte. Mensen schieten idd winkels in. Maar ik ga niet dood ik word waarschijnlijk gewoon 80. Niet dat ik dat wil, maar dat hoort hier niet thuis . Secundaire Progressieve MS kunnen ze alleen helemaal niets aan doen.
En alleen idd zeggen ik weet niet wat ik moet zeggen is al genoeg.
Toen mijn vader ernstig ziek was, wisten mensen zich ook geen raad met de situatie. Veel mensen zeiden helemaal niks of liepen er voor weg .. of ze zagen mij niet eens staan.
DAT doet zoveel pijn.
Daarom dat ik jou een super groot compliment wil geven dat je juist wel een gesprekje aangegaan bent. Hoe vreemd sommige dingen ook klinken, de persoon weet tenminste dat je aan haar denkt door het gesprek aan te gaan.
Prachtig omschreven verder, iedereen heeft dezelfde gevoelens/dilemma’s met mensen die in een dusdanige situatie zitten. Heel herkenbaar dus.