Hoe zou het zijn om enig kind te zijn? Of één kind te hebben in plaats van drie?
Ik moet mezelf hier direct al op de vingers tikken, want ik wilde eigenlijk schrijven: MAAR één kind. Kun je nagaan, hoe ik ook probeer open te staan voor alle soorten gezinssamenstellingen, en hier geen mening over wil hebben, is een gezin met meerdere kinderen toch de norm in mijn hoofd.
Wij weten niet beter
Misschien heb ik zelf geen recht van spreken, als het gaat om enige kinderen (enigste kinderen. Enig kinderen. Taaltechnisch blijft het wel een dingetje). Ik ben namelijk gezegend met drie zusjes. Ook mijn man komt uit een gezin van vier, en zelf hebben wij drie kinderen. De mensen in onze naaste families die een gezin hebben, hebben allemaal meerdere kinderen. Je zou kunnen zeggen dat dit in onze families wel de norm is: wij weten gewoon niet beter.
Toch lijkt het of ik de laatste tijd steeds vriendinnen aantrek die één kind hebben. Vriendinnen die zich soms, zelfs als dit een bewuste keuze is, afvragen of ze er wel goed aan doen om geen broertje of zusje te maken. Want is hun enig kind niet zielig? ‘Nee’, antwoord ik dan hartgrondig.
Vooroordelen
Omdat ik denk dat het niet zielig is. Het is gewoon zo. Een moeder met één kind zal zich misschien afvragen hoe het zou zijn met meerdere kinderen, ik vraag me juist af hoe het zou zijn als ik het bij één had gelaten. Het jammere is alleen dat moeders met één kind, anders dan ik, vaak te maken krijgen met vragen en vooroordelen.
Esmée is een moeder met één kind. In haar blog over dit onderwerp zet zij de vooroordelen over het hebben of zijn van een enig kind op een rij. Ze zijn zielig, eenzaam, niet sociaal en verwend. En ze haalt deze vooroordelen gelijk (terecht) onderuit, want haar dochter is juist sociaal, kan goed spelen en is allesbehalve verwend.
Vaak blijken die enig kinderen helemaal niet verwend en a-sociaal. Sterker nog, mijn kinderen steken daar schril bij af. Want als er iemand niet om kan gaan met uitgestelde aandacht dan is het mijn drietal wel. En verwend? Hell yeah. Dat zijn ze. Zeker in een schoolvakantie ga ik op de overlevingsmodus. Mijn ruggengraat verdwijnt dan compleet en we komen de dag door op ijs en chips. Alles om het gezellig te houden.
Eigenlijk denk ik dat ik veel consequenter, georganiseerder en opvoedkundiger zou zijn met één kind, en daardoor een veel netter exemplaar zou afleveren. Maar ja, voor die conclusie is het nu een beetje te laat!
Samen spelen, samen delen
Een vriendin die op bezoek komt met een enig kind werkt overigens wel ideaal voor mij met mijn drietal: die ene van haar hobbelt met die drie van mij mee. Die wordt een dagje ondergedompeld in de hectiek, en werkt als bliksemafleider voor mijn kids die met een vierde erbij ineens een stuk rustiger zijn. Ik weet wat je gaat zeggen, maar nee, een vierde van mezelf zou dit effect ook nooit bereiken. En ik zou het psychisch niet overleven ook.
Zo’n kind vindt het vaak heerlijk om met mijn kids te spelen. Want dat is wel een argument dat je vaak hoort: dat enig kinderen thuis niemand hebben om mee te spelen. En natuurlijk is dat zo. Maar hallo, heeft iemand ooit bedacht dat broers en zussen wel de hele tijd met elkaar spelen? Sorry, maar de minuten dat ze samen spelen zijn bij ons op één hand te tellen. Ook (en juist) op vakantie, als ze de hele dag op elkaars lip zitten.
En echt, de enige die bij ons leert delen ben ik. Omdat het, als één van mijn kinderen maar een millimeter, milliliter of milliseconde meer van iets krijgt, de rest gaat gillen dat het niet eerlijk is. Ze kunnen bij ons thuis vooral zichzélf goed dingen toebedelen.
Ruzie maken
Het enige wat een enig kind misschien af en toe mist, is het ruzie maken. Ik kan me voorstellen dat het beter ruzie maakt met een broer of zus dan met een buitenstaander, want broer en zus gaan toch nooit bij je weg. Dat is bij een vriendje of vriendinnetje anders.
Aan de andere kant, bij ons bestaan ruzies vooral uit schreeuwen, en meestal wint degene die het hardste schreeuwt. Leer je dan goed ruzie maken? Of leer je dat beter met iemand waarmee je iets meer afstand hebt? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat mijn kinderen dit punt bijzonder goed oefenen.
Als mijn vriendinnen met hun enig kind na een dagje bij ons vertrekken, zijn ze vrijwel altijd weer tevreden met het feit dat ze één kind hebben. Of dit komt door mijn fantastische peptalk of doordat hun oren tetteren na een dagje met mijn drietal? Dat laten we maar in het midden.
- Een shampoobar: milieuvriendelijk je haar wassen - 10/07/2020
- En toen ging de wekker… niet. - 08/07/2020
- Winactie: sQula zomerboek en puzzelblok voor onderweg - 08/07/2020
Ikzelf kom uit een groot gezin en mijn echtgenoot is enig kind.
Jij laat weten dat ze het niet eerlijk vinden als de een wat meer heeft als de ander.
Onze moeder loste dat op door de ene alle porties te laten maken, bij b.v. snoepjes met sinterklaas of verjaardagen. En dan moest een ander met de rug ernaartoe gaan staan, dan wees ons moeder de porties of wat dan ook aan en mocht het kind met de rug ernaartoe namen noemen.
Niemand die een keus had, het was gewoon zo en het was eerlijk, toch?
Er was wel altijd iemand om mee te spelen, zeker ook omdat anderen graag bij ons thuis mee kwamen om te spelen en er was dus ook wel vaak ruzie over wie wel of niet ergens aan mee mocht doen.
Er moest ook al van heel jong af mee geholpen worden in het huishouden. En je had altijd kinderen, dezelfden, die overal onderuit kwamen, die waren heel slim en wisten het zo goed te spelen dat het net was of ze wel mee geholpen hadden.
En je had diegenen die er vaak onderuit kwamen omdat ze goed konden slijmen.
Je houdt dan wel veel verschillende soorten over, ondanks dat je allemaal broers en zussen van elkaar bent.
De een is heel dominant en/of weet het altijd beter dan de ander. De ander is iemand die veel voor anderen doet en heel sociaal is. Weer anderen denken vooral aan zichzelf en vind dat ook dat anderen maar gewoon voor zichzelf moeten opkomen. En je hebt erbij die vinden dat anderen eigenlijk maar alles voor ze (zouden) moeten doen en zijn zelf niet zo van het zelf moeten doen.
Heel veel creativiteit is er wel in de familie en als er echt iets is, feest of iets ergs dan komen er wel, ook altijd dezelfde, bij elkaar en wordt er gefeest, getroost of geholpen. De mensen die meteen klaarstaan om te feesten zijn niet altijd dezelfden die altijd klaarstaan om te troosten of te helpen als er geholpen moet worden.
De laatste tijd is er wat hommeles, maar de oudensten zijn al over of halverwege de 70 en de jongste is 52, dus er komen toch steeds meer eigen belangen en ongemakken bij kijken. En men denkt ook steeds meer aan zichzelf of aan het eigen gezin en dat laatste is heel goed te begrijpen.
Ikzelf vind mijn eigen gezin ook vele malen belangrijker dan mijn broers en zussen en zeker als mensen dan dingen zeggen over jouw kinderen dan pik je dat niet. Ik zoek dan meestal geen ruzie, maar laat ze kletsen en ga ze uit de weg daarna.
Maar anderen maken ruzie en maken het meestal ook wel weer goed of er wordt eenvoudigweg niet meer over gesproken, vooral dat laatste, daar zijn we best wel goed in.
Ik kon als kind er al niet tegen als broers en zussen ruzie maakten, ik vond het echt verschrikkelijk en ging het meestal uit de weg. Ik ben een van de jongste, maar niet de jongste.
Mijn echtgenoot is dus enig kind. Hij mocht echt alles van zijn moeder. Als zijn moeder bijvoorbeeld net de kamer helemaal had gepoetst en gezogen en hij maakte er daarna een puinhoopvan, hij moest de asla van de kachel even legen en liet hem uit zijn handen vallen, dan lag ze helemaal in een deuk van het lachen en zei ze enkel godsamme en ze begon de boel weer van voor af aan op te ruimen.
(Wij zouden op ons donder krijgen en alles zelf op moeten ruimen en de kamer opnieuw moeten schoonmaken.)
Maar mijn man is wel heel sociaal, hij deed vaak lieve dingen voor zijn moeder.
Gauw even de afwas als ze even boven was. En vele andere dingen als hij de kans kreeg en hij nam ook wel eens een bloemetje mee voor zijn moeder.
We zijn inmiddels al 42 jaar samen waarvan 38 jaar getrouwd en onze ouders zijn er van beide kanten niet meer, wat ik dan weer vooral voor hem een groot gemis vind omdat hij geen broers en zussen heeft.
Hij is altijd heel zorgzaam, doet heel veel voor mij, ook in het huishouden en neemt ook voor mij regelmatig een bloemetje mee. En ook voor onze kinderen staat hij altijd klaar en hij zou alles voor ze doen.
Hij heeft ook voor vele anderen klaargestaan, hij is namelijk heel handig met verbouw klussen, groot en klein. Hij kan heerlijk koken en taarten bakken. Hij is dus op velen vlakken heel handig en heeft ook op vele vlakken voor heel veel mensen klaar gestaan. Hij heeft drie jaar geleden wel gezegd, ik stop ermee, ik wordt ook een dagje ouder en ik doe het voortaan alleen nog maar voor onszelf en ons gezin. En ik vind het helemaal goed dat hij het zo wil doen.
Hij moet zich alleen nog wat vaker. aan zijn eigen woorden houden, want als er iemand piept doet hij weer van alles, ook door het dan weer zelf aan te bieden, dus het moet nog even gaan wennen dat hij niet voor velen mensen klaar zal staan.
Je snapt dus dat je ook met enig kinderen heel sociale en niet overdreven verwende kinderen kweekt.
heerlijk. Als ik bij jou weer weg rij dan ben ik inderdaad blij met mijn ene kind. Haha. Maar apart zijn jouw kids stuk voor stuk geweldig alleen samen zou je ze af en toe achter het behang plakken. Wie weet is dat over 10 jaar heel anders. Nog even volhouden dus
Bedankt dat je dit stuk geschreven hebt. Mijn zoontje ook enig kind kon op 4 jarige leeftijd de letter r niet goed uitspreken. Op verzoek van leerkracht een logopedist bezocht. Haar reactie was dat hij zo praat om aandacht te vragen omdat hij geen broers of zussen heeft. Met open mond heb ik haar aangestaardd. Dit was mijn eerste vooroordeel en er zijn er nog velen gevolgd. Mijn zoon is nu 12 jaar. En de rollende r is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Als klein kind, tot ongeveer 5 jaar kon ik ook geen R zeggen en soms merk ik dat je de R nog steeds niet altijd duidelijk hoort bij mij.
Ik moest leren zeggen; als ik de R kan zeggen, krijg ik een grote rode ronde bal.
Ik ben nr 12 van een gezin met 14 kinderen. Als ik jouw berichtje lees denk ik dat mijn moeder toch nog te weinig kinderen heeft gekregen.
Wat een onzin van die logopedist.
Hear hear. Ik was wel toe aan dit stukje. Ik heb – ongewild maar ivf kan maar 3 keer- “maar” 1 kind. Een kind dat zo goed kan delen dat ik hem zelfs wat moest afremmen, dat sociaal en vriendelijk is, en wel een beetje verwend. Nouja, in die zin dat er wel een duur cadeau is op zijn verjaardag of een film en lasergamen op zijn verjaardag, maar verder niets bjjzonders en gewoon een Zeeman-jas. Wat mij opvalt in gezinnen met meer kinderen is dat die kinderen elkaar slaan en daar niet altijd heel erg op gereageerd wordt door de ouders. Mijn zoon zou raar opkijken als hij geslagen zou worden. En als je kind in de klas of speeltuin zou worden geslagen staan de ouders snel op hun achterste poten. Hoe kan dat dan dat het tussen broers en zussen enigszins geaccepteerd wordt…
Na een zomervakantie met ruziënde meiden ben ik stiekem wel wat jaloers op gezinnen met enige kinderen. 😉
Met 1 kind ben ik makkelijker geneigd iets te geven. Met meerdere kinderen denk je daar misschien beter over na. Maar verwend is ze zeker niet. Over een tweede is niet nagedacht, de eerste was al een wondertje. Maar vanuit mijn werkveld (BSO) weet ik dat delen voor ieder kind moeilijk is. Of je nou alleen bent of een huis vol. Kinderen zijn van nature gewoon egocentrisch en willen het liefst alles voor zich zelf. De ouders en naaste opvoeders leren het delen en dat kan prima zonder broers of zussen. Maar ik denk wel dat dagjes uit en vakanties leuker kunnen zijn als je iemand hebt waarmee je het kan delen. Dan nemen wij af en toe maar gewoon een vriendje of vriendinnetje mee. Gelukkig maakt onze dochter heel snel contact met anderen. Misschien ook wel geleerd omdat ze wel moet als ze wil samen spelen. Broers en zussen hebben altijd iemand om op terug te vallen.