Nederland was in mei 2017 in de ban van de vermiste Savannah en de vermoorde Romy. Beiden meisjes van 14 jaar oud, die op klaarlichte dag zijn verdwenen. Het lichaam van Romy werd in een sloot gevonden. Zij fietste uit school naar huis, maar kwam dus nooit thuis aan. Het lichaam van de eveneens 14-jarige Savannah werd later gevonden.
De worst nightmare van vele ouders. En als je zelf kinderen hebt in die leeftijd komen dit soort berichten nog even harder binnen. Wat is er gebeurd? Waarom? Had het voorkomen kunnen worden? Wie is de volgende? In een facebookgroep waarin ik me begeef kwam naar aanleiding van dit artikel in het Algemeen Dagblad een discussie los. Het artikel gaat over Romy, het meisje dat dus nooit thuiskwam uit school. Het artikel eindigt met en citaat van de moeder van twee vriendinnetjes, die haar kinderen nooit meer alleen laat fietsen: ‘en dat in Nederland’.
Die vier woorden maakten een hoop los in de groep. Naïef, zo werd er geroepen, om te denken dat dit niet in Nederland gebeurt. Want we herinneren ons allemaal toch Marianne Vaatstra? En vele andere slachtoffers? Deze zaken zijn van alle tijden en ja, dat gebeurt, ook in Nederland. Het kind had nooit alleen moeten fietsen. De reageerders stellen zelfs dat zij, als zij dochters zouden hebben, deze zouden brengen en halen naar school, als ze door de landerijen moesten fietsen. Ook op klaarlichte dag. Of anders zouden de kinderen samen met een vriendinnetje moeten fietsen.
Is dat zo? Kunnen meisjes niet meer alleen over straat, of in dit geval door de polder, op klaarlichte dag? Hadden die moeders dit moeten voorkomen door hun dochters te halen?
Er is in de regio waar deze twee meisjes zijn vermist, ook een meisje van 17 achtervolgd toen zij alleen fietste. Tot welke leeftijd zou je kinderen dan moeten brengen en halen? 18? 21? Voor eeuwig? En in hoeverre ben je als moeder van 40 dan veilig, als jij je kind tegemoet fietst?
Ik vind het nogal een discussie. Ik woon zelf in de polder. En, eerlijk is eerlijk, ik ben niet van plan om mijn dochter tot haar 20e uit school te halen. Misschien is dat heel egoïstisch van mij. Als ik dat wel zou doen zou ik namelijk, volgens mijn facebookgroepsgenoten, de risico’s behoorlijk verminderen.
Of ik zou haar met een vriendinnetje moeten laten fietsen. Een vriendin die dan toevallig wel in de buurt woont, naar dezelfde school gaat en dezelfde lesuren heeft natuurlijk. Mensen uit de stad hebben vaak geen idee dat dit hier in de polder niet zo werkt.
Maak je op die manier de kans dat er iets gruwelijks gebeurt kleiner? Ik weet het niet. Natuurlijk willen we alles, maar dan ook alles doen om onze kinderen veilig te laten opgroeien. De vraag is alleen of dit de manier is. Ik denk aan Julie en Melissa, die toch ook samen waren toen Marc Dutroux ze ontvoerde. Ik denk aan Ximena, die door de stad liep en daar een malloot tegenkwam die haar met messteken ombracht. Of aan Jesse, die nota bene op de basisschool werd doodgestoken. Millie, die alleen thuis was en door de buurman werd vermoord. Hadden wij moeders dat allemaal moeten voorkomen?
Het is denk ik menseigen om een oorzaak te zoeken. We willen graag overtuigd worden van het feit dat dit ons, en ons gezin, niet kan overkomen. Ik heb dat ook, maar meer en meer kom ik erachter dat je er soms niets aan kunt doen. Dat deze kinderen gewoon op een verkeerd moment op de verkeerde plaats waren. En een idioot tegenkwamen. De ouders in kwestie zullen de ‘wat als’ scenario’s miljoenen keren in hun hoofd afspelen. Natuurlijk hadden ze achteraf liever mee willen fietsen of hun kind met de auto uit school gehaald. Om het risico kleiner te maken. Maar kun je het risico wel kleiner maken?
Als we zo gaan denken kunnen we sinds vorige week ook niet meer naar popconcerten, en wereldsteden bezoeken is dan helemaal uit den boze. Dan worden we, ook in de opvoeding, compleet geregeerd door angst. Dat kan toch niet?
Het is een afschuwelijke zaak en een afschuwelijke discussie. Niemand wil dat zijn of haar kind iets overkomt. Deze ouders zijn stuk voor stuk in een nachtmerrie terecht gekomen die niet meer overgaat. Zij zullen hun andere kinderen nooit meer alleen willen laten. Helaas is dit niet realistisch. En ben ik bang dat we deze grwelijke zaken nooit helemaal kunnen voorkomen…
Hoe denk jij over dit onderwerp? Kun je meiden van 14 jaar nog alleen laten fietsen op vrijdagmiddag om 15.00 uur? Ben je voorzichtiger nu je dit hebt gehoord, besef je dat het jou en je kinderen ook kan overkomen? Of ben je van mening dat je zulke vreselijke gebeurtenissen nou eenmaal niet kunt voorkomen? Ik hoor het graag!
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Het is inderdaad van alle tijden en er kan altijd en overal iets gebeuren, dat hoort nu eenmaal bij het leven, we hebben niet overal controle en invloed op. Kinderen die altijd “aan de ketting” zitten leren te weinig om zelfstandig en vrij te zijn. Dat is tenminste mijn mening (2 dochters, 28 en 21).
Ik heb ook vroeger doodsangsten uitgestaan….
Mijn man (of ik) haalde onze dochters, hoe vervelend ze het ook vonden, op na hun hun uitgaansavondjes en korfbaltraining.
Maar overdag moesten ze het zelf doen.
Mijn zoon en schoondochter in Wassenaar, staan ’s nachts om 4/5 uur op om hun dochter te halen, die in Leiden in een bar werkt….
Hier een moeder van een 14-jarige die vorige week vrijdag om kwart over 3 ’s nachts de politie heeft gebeld omdat haar dochter om 2 uur meldde naar huis te komen (half uur fietsen) met een groep en er om kwart over 3 nog niet was. Telefoon kon ik niet meer peilen, kon ook niet weg want kleinsten lagen boven te slapen………..
Gelukkig kwam ze om kwart voor 5 samen met een voor mij onbekende jongen thuis……
Ik weet het op dit moment zelf allemaal niet meer: wat sta ik wel / wat sta ik niet toe, tot waar kan ik haar vertrouwen en met welke vrienden heeft ze op dit moment in godsnaam contact? Ik heb haar telefoon maar kan er toch niet inkijken (die telefoons zijn voor mijn gevoel een grote boosdoener is de acties en reacties van onze pubers)………
Ik weet wel dat je als moeder in totale paniek en wanorde leeft op het moment dat het JOUW kind is dat vermist wordt of even tijdelijk niet bereikbaar is…….. en dat is een stuk minder als het alleen maar over namen hoort die je op FB leest……….
14 jaar en 2 uur snachts thuis komen lijkt me al raar
Ik begreep dat de weg die Romy moest fietsen altijd vrij druk is. Dan zou ik daar ook geen gevaar in zien. Ik laat mijn dochter van bijna tien jaar ook weleens alleen buiten, in het plantsoen aan de overkant en sta dan niet de hele tijd op het balkon te kijken. Ze gaat ook alleen naar yoga, sinds kort met een buurmeisje, maar dat is toeval omdat zij zich nu ook ingeschreven heeft. Vroeger ging ze alleen. Ik wil niet te beschermend zijn. En die opmerkingen dat iemand haar dochter nooit alleen had laten fietsen op dat stuk, legt de schuld bij de ouders. Terwijl er maar 1 schuldige is en dat is de moordenaar!
Ik fietste vroeger ook 10 kilometer naar school en weer terug. Het is verschrikkelijk maar idd om je door angst te laten regeren is ook niets. Mijn kinderen zullen later ook zelf naar de middelbare school moeten gaan…
Als ik ergens uit ging dan kwam mijn vader me altijd weer ophalen zodat ik niet alleen hoefde te fietsen.
Ik heb zelf nu een dochter van 7 en een zoontje van bijna 5. Onze dochter fietst en wandelt hier in een vooraf afgesproken gebied zelf rond (let wel: we wonen in een dorp waar men elkaar wel kent) dat is echt vooral rondom huis en in het speeltuintje achter ons huis. Maar nu ik dit soort dingen hoor denk ik weleens “oeh doen we hier wel goed aan? ” maar van de andere kant wil ik ze ook graag leren om zelfstandiger te worden. Dus ik laat het toe maar check nu wel ietsjes vaker of alles ok is.
Nou ik ben wel van mening dat ik me een beetje laat leiden door angst. Ik heb een dochtertje van bijna 3. Na al die aanslagen van de laatste tijd heb ik besloten om voorlopig geen risico te nemen door bijv. Naar een groot festival te gaan. Moet er niet aan denken dat stel er gebeurd wel iets dat ik mijn dochtertje alleen achterlaat. Ben tenslotte alleenstaande mama. En waar gaat ze dan heen. Ergens weggestopt bij een pleeggezin zonder mama en haar familie. Het is misschien ver gezocht maar goed de kans bestaat. Het is niet zo dat ik nu helemaal geen leuke dingen meer ga doen. Die doen we nog zeker. Maar dan wel gezellig met z’n tweeën.
Wat ik doe als mijn dochtertje ouder is en eigenlijk zelf naar school moet fietsen ik heb geen idee. Dan zijn we inmiddels 10 jaar verder. Als de wereld met het jaar gekker wordt ben ik bang dat ik haar toch echt wel moet gaan brengen en halen het is zo jammer dat de kids van nu niet meer kind kunnen zijn zoals wij dat vroeger gekend hebben. Onbezorgd stoeprandje spelen en de voordeur die we open konden laten. Nu heb ik overdag al de klippen op de deur omdat die gasten steeds gekker worden. En natuurlijk omdat mijn peuter puber maar wat graag naar buiten wilt gaan als mama niet kijkt
Als je (rationeel) bedenkt hoe weinig dit voorkomt, dan is Nederland heel veilig. Want hoeveel procent van alle tienermeisjes overkomt zoiets? Ik gok minder dan een half procent.
Het is je worst nightmare als ouder, maar als je reeel kijkt hoe groot de kans is dat het je overkomt, je ook niet te panisch moet worden. Sommige dingen zijn, hoe gruwelijk ook, niet te voorkomen…er zijn helaas overal gekken in de wereld en het is grote pech dat juist Romy en Savannah er zo eentje tegenkwamen 🙁
Wat een goed stuk Lisette! Echt, je schrijft precies wat ik ervan vind. Hoe zeer ik het zou willen, je kan dit niet tegenhouden. En die ouders zijn al genoeg gestraft. Denken dat jij het beter weet vanachter je computer vind ik nogal naïef. Denk dat je angst nooit mag laten regeren. Social media laat alles zo dichtbij komen, dat maakt dat het allemaal heftiger lijkt.
Mijn dochter is deze week 14 geworden en het nieuws over die meiden komt hard binnen. En ik voel het dilemma ook wel: je kind overal voor willen beschermen of haar de mogelijkheid bieden om zelfstandiger te worden? Aan de andere kant, het is onmogelijk om je kind voor alles te beschermen…
Goed stuk Lisette! Zo denk ik er ook over. Onze dochters zijn 14 en 16. Ze mogen van mij alleen fietsen behalve in het donker. Het probleem is echter dat de dames zelf vinden dat er geen gevaar heerst en soms tegen de afspraken risico nemen. Hoe controleer ik of ze altijd met een groep naar huis fietsen na een avondje stappen? De gebeurtenissen met die meiden hebben er wel voor gezorgd dat onze dochters mijn regels niet meer als overdreven zien. Het is loslaten, ik leef mee met de ouders van Romy en Savannah. Het is hun overkomen, ik word er verdrietig van als mensen zeggen dat ze het hadden kunnen voorkomen.
Onze dochter mag niet vanaf haar vriend alleen naar huis fietsen in het donker, het is ongeveer 20 minuten fietsen maar toch. Geen optie, zijn ouders weten dat en begrijpen het ook. Soms wordt ze thuis gebracht door zijn ouders en soms door ons gehaald. Dat is heel fijn. Je doet het dan toch met elkaar als ouders.