Hoewel wij al jaren meelopen in het clubjes- sport- en verenigingsleven, is het tot nu toe van een kamp nog niet gekomen. De oudste van bijna tien heeft verschillende sporten beoefend en verschillende uitnodigingen voor kampen gehad. Wij hebben deze uitnodingen altijd enthousiast ontvangen: leuk voor hem en ook best eens lekker voor ons!
Helaas zag de oudste het nooit zitten. Te spannend, zo’n kamp. Wat staat je te wachten? Wat ga je doen? Wie gaan er mee? Wat ga je eten? Allemaal zaken waar sommige kinderen zich heel druk om maken. Geeft niets, natuurlijk. Uiteindelijk is hij dus nog nooit mee geweest op kamp. Ook de avondjes slapen bij de scouting, als een soort ‘oefenen’ voor het echte kamp, sloeg hij af.
Hij heeft het niet van een vreemde. Hoewel ik mijn kinderen niet probeer te kleuren met mijn ervaringen vond en vind ik kamp simpelweg verschrikkelijk. Echt horror. Dat groepsgedoe, de activiteiten, het dagen van huis zijn… niets voor mij. Dit wist ik natuurlijk ook niet, hier kwam ik pas achter toen ik op kamp was. Met scouting. Ik zal een jaar of acht, negen geweest zijn.
Heimwee
Ik zag het wel zitten, op kamp met de scouting. Het klonk leuk. ‘Ga mee joh, gezellig!’ Riep de leiding. Dus ik ging. Slaapzak, luchtbed geleend (wij kampeerden nooit, weet je nog?) bord, beker en bestek voorzien van leukopor met naam: helemaal toppie. De reis naar Woudenberg was gezellig, we vulden potjes met vet en waren er vijftig kilometer lang biiiiiiiiiiiiiiiijna. Het kamphuis was ook mooi en na het installeren van de luchtbedden en slaapzakken konden we aan de meegebrachte chips.
Waar ging het dan mis? ’s Avonds, in de rij voor het tandenpoetsen. Toen werd het echt. Ik vond het nog wel interessant, tot ik een meisje zag huilen in de rij. Ik vroeg haar wat er was. Ze miste haar ouders en zusje zo. Prompt werd ik overspoeld door verdriet. Hoewel ik eerder die dag eerlijk gezegd nog geen seconde aan mijn familie gedacht had. Het meisje kwam ongezien langs de leiding, die aan de deur stond bij het tandenpoetsen, ik werd uit de rij gevist. Want nu huilde ík, van de heimwee.
Halverwege opgehaald
Uiteindelijk heeft het twee dagen geduurd voordat ik werd opgehaald. Elke keer als de leiding beloofde dat ze mijn moeder zouden bellen ging het wel, maar steeds werd er weer gerekt. Na de tweede nacht wilden ze het nog even aankijken. Maar ik wilde dat niet. Immers, nog een nacht, en ze zouden zeggen dat ik dat laatste nachtje ook nog maar moest blijven. Wat uiteraard ook hun plan was. Ik hield voet bij stuk (ergo ik huilde non stop) en werd opgehaald. Nooit meer een kamp voor mij.
Natuurlijk moest ook ik op kamp in groep 8. Dat ging aardig, het was iets vertrouwder met klasgenoten die ik al jaren kende en moeders van andere kinderen als leiding. Inmiddels was ik ook op een leeftijd dat het ‘niet stoer’ meer was om te huilen, dus dat liet ik wel uit mijn hoofd. En toch, tijdens de introductieweek van mijn eerste studie, ik was inmiddels zestien, zouden we weer op kamp gaan. Een verplicht kamp, dus ik had me opgegeven. Toen ik hoorde dat er klasgenoten waren die toch niet mee gingen, wist ik niet hoe hard ik mijn slaapzak weer in de kast moest slingeren. No way dat ik ging.
Tenniskamp
En nu is onze middelste op tenniskamp. Nou ja, kamp is een groot woord. Een nachtje slapen in de tenniskantine. Toen de uitnodiging kwam was hij door het dolle. Op mijn heel voorzichtige totaal neutraal gebrachte vraag: ‘vind je dat niet spannend?’ keek hij me verbaasd aan. Nee, hoezo? Hij was toch stoer? En zijn vrienden gingen toch ook? Ook toen de dag dichterbij kwam werd hij niet zenuwachtig. Sterker nog, hij kon niet wachten.
Aangekomen in die kantine was het een wirwar van hysterisch rond rennende kinderen. Terwijl ik me nog zorgen maakte over de drukte was zoonlief al verdwenen. Spelen met zijn vrienden. Ik zat met allemaal belangrijke dilemma’s. Krijgt hij zijn luchtbed straks wel opgepompt (en is deze überhaupt niet lek?), vindt hij zijn spullen wel terug want ik heb nergens een naam opgezet (loedemoeder), lust hij het eten wel, gaat hij wel op tijd naar de wc, blijft hij wel droog vannacht? Is het erg dat ik geen kussen heb meegegeven? Hebben ze wel het goede telefoonnummer of zal ik dat van mijn man ook geven? Waarom heb ik geen wanten meegegeven, ze beginnen met een sneeuwballengevecht. Wat als hij valt? Kwijtraakt? Gaat kotsen?
Om dit alles maakte hij zich niet druk. En de leiding eigenlijk ook niet. Die hadden dit vaker gedaan, het zou zeker goedkomen. Nou ja, goddank is er Facebook. En Whatsapp. De eerste foto’s en filmpjes zijn gedeeld. Geen loeiende sirenes en gekrijs, wel vrolijk dansende blije kinderen die zo te zien nog laaaaaaaang niet gaan slapen.
Moeders kan nu ook een beetje ontspannen. En genieten van de rust. En misschien zelfs wat slapen. Nog zo’n dertien uur te gaan, dan zullen we weten hoe het is afgelopen. En wie weet, is het voor herhaling vatbaar?
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Leuk om te lezen! Mijn zoon in groep 8 gaat over twee weken op kamp. Vier dagen en telefoon mee is verboden. Super leuk maar stiekum zie ik er best tegen op. En hij ook. Hopelijk geniet hij ervan. Man en ik hebben al een luxe restaurant geboekt voor één van de vrije avonden
Anne-Marie onlangs geplaatst…Zelf de lekkerste Hollandse kippensoep maken