Vorige week vertelde ik over de operatie van onze middelste zoon: zijn keel- en neusamandelen zijn verwijderd. Appeltje eitje, zou je denken. Want wie heeft die operatie vroeger niet gehad? Natuurlijk, je hebt even pijn, maar bij kinderen is dat snel weer over en binnen een week zijn ze weer de oude.
NOT.
De day after leek het inderdaad alsof er alweer wat verbetering in het herstel zat. De zoon was aangekleed, dronk water en at vla en kleine stukjes brood. ’s Avonds een paar hapjes avondeten… peanuts. Alle reden om te denken dat het alleen maar vooruit zou gaan.
Op zaterdag overlegde ik wel even met de kinderafdeling omdat de pijn heviger werd. We schroefden de dosering paracetamol wat op, want hoewel hij 8 is, is het een flinke jongen die wel wat medicijn kan hebben. We merkten dat hij vooral opleefde als hij zijn diclofenacje had gehad. Deze noodgevallenpil bleven we dus elke dag geven, daarna kon hij tenminste ook een beetje eten en praten. Wel zo gezellig.
Dat hij niet na vijf dagen naar school kon, zoals in de voorlichting stond, hadden we natuurlijk wel bedacht. Daarom zou hij op maandag naar oma gaan met zijn tasje pillen. Want ja, als het elke dag ietsje beter zou gaan, zou hij op maandag zeker van de bank af kunnen om zich naar een andere bank te verplaatsen.
Gillen van de pijn
Helaas ging het in de nacht van zondag op maandag flink mis. Hoewel de zoon redelijk rustig ging slapen, werd hij om 0.00 uur al gillend wakker van de pijn. Hij had voor het slapen nog paracetamol gehad en niet zo’n klein beetje ook, dus ik kon niet anders dan hem troosten en bij mij in bed nemen. Hij viel in een onrustige slaap tot hij om 2.00 uur weer gillend wakker werd. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk non stop bezig geweest met hem kalmeren; nog meer paracetamol, douche, troosten, meehuilen… uiteindelijk gingen er wat slokjes water in, maar in de loop van de ochtend begon hij te spugen.
Alles wat hij dronk (bijna niks) kwam er dus linea recta weer uit. Best pijnlijk met een wond in je keel natuurlijk, dus helaas moest hij weer gillen. Wat trouwens ook niet lekker gaat met keelpijn, maar goed, het lukte toch. Uiteraard was dit gewoon een grote chaos van kots, gillen, pijn en ellende. Ik moest dan ook mijn werk afbellen, iets wat ik verschrikkelijk vond omdat ik wist dat ik hiermee zowel mijn cliënten als collega’s dupeerde, maar ik kon echt niet weg. Want hij had zóveel pijn, echt heel sneu.
Na de derde keer paracetamol die nacht (zijn temperatuur begon ook te stijgen) werd de zoon weer iets rustiger. Ik belde met het ziekenhuis, want inmiddels bleek het dag te zijn geworden. Hier probeerden ze ons af te schepen met ibuprofen, maar na mijn uitleg dat de zoon niet eens water door kon slikken kreeg hij gelukkig nog meer diclofenac voorgeschreven. Heel veel, zelfs. Dat hielp!
Naar buiten
En hehe, met drie keer per dag diclofenac én de maximale hoeveelheid paracetamol, had hij eindelijk wat minder pijn. En kon hij weer iets drinken. Afgelopen woensdag is hij weer voorzichtig een keer mee naar buiten gegaan, al moest hij daar een middag van bijkomen. Logisch, hij kan nog steeds nauwelijks eten dus hij is zo slap als een vaatdoek. Werkelijk, dit is de meest effectieve afslankkuur die ik ooit heb gezien, al ben ik niet jaloers.
Inmiddels, op dag 8 na de operatie, is hij weer een beetje ’t ventje, zoals wij dat in het Westland zeggen. Hij is een ochtendje op school. Daar had hij zelfs zin in, nou dan weet je hoe erg het is. We waren gisteren al begonnen met wat huiswerk, omdat ik het wel belangrijk vond dat hij niet teveel zou missen. Zelf koos hij ervoor om een presentatie te maken over de operatie, en hoewel hij nog niet echt veel kan praten, wilde hij deze vandaag graag voor de klas geven. Een stukje verwerking voor hem.
Kortom, dit geheel zal hem waarschijnlijk nog lang bij blijven. Wij hebben de nasleep in ieder geval behoorlijk onderschat, zeker toen het direct na de operatie zo goed ging. Hopelijk knapt hij de komende dagen weer helemaal op en wordt hij weer de oude. Dat is voor iedereen beter!
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Heel veel beterschap!
Hij houdt zeker niet van haring? Jammer.
Nee helaas… hij houdt alleen van patat. En pizza.
Daar was ik al bang voor!