‘Mama, kun je even beneden komen en wat te eten voor me maken?’ Een heel normale vraag in huize Lisette Schrijft. Het heel normale gevolg is dat ik, als moeder, naar beneden loop en wat te eten maak voor mijn tieners. Want ja, dat doe je als moeder. Of althans, ik heb het altijd gedaan en ben er eigenlijk nooit mee gestopt. Sterker nog, ze krijgen bij mij ontbijt op bed. Mijn kinderen weten niet beter dan dat ik voor ze loop, of ik me nu goed voel of niet. Sterker nog, ik denk dat ze zich nooit hebben gerealiseerd dat moeders zich ook níet goed kunnen voelen en hun taken moeten neerleggen. Tot nu! En dat is best een verfrissing, kan ik je vertellen.
Corona
Wat gebeurde is dat ik, de onverschrokkene (want hoe vaak ik heb ik in de afgelopen jaren geroepen dat ik blijkbaar gewoon immuun was voor Corona? En mezelf stiekem op de borst geklopt omdat dit vast kwam door mijn gezonde leefstijl, sportieve voorkomen en een dosis geluk?) ineens plat lag. Met Corona. En dan dus de échte. Oef! Dat deed pijn. Niet alleen aan mijn longen, maar ook aan mijn ego. Want was ik niet degene die altijd met een pilletje of 36 in mijn mik gewoon doorging? Je moet wel, als moeder, als kostwinner en als ondernemer, zo riep ik altijd stoer. Een moeder mag niet ziek zijn!
Nou, wat 2 dagen in bed je al niet aan inzichten kan geven. Natuurlijk had ik gewoon pisgeluk. Ja, oké, ik ga in principe altijd werken, ook al ben ik ziek. Daar zijn pillen voor. De keren dat ik de afgelopen jaren een afspraak afzegde omdat ik me niet lekker voelde zijn echt op één hand te tellen. Niet aanstellen, is mijn motto. Toch, blijkbaar werkt het niet helemaal zo. Als dit geen Corona was geweest, was ik waarschijnlijk gewoon gaan werken, tegen heug en meug. En al mijn moeder-dingen gaan doen. Nu mag het simpelweg niet en ervaar ik iets heel nieuws: ik ben niet onmisbaar.
Dat is jammer, natuurlijk. Ik zie mezelf graag als een soort superheldin waar iedereen tegenop kijkt. Maar nu de wereld gewoon doordraait zonder mij, is dat ook best verfrissend. Blijken mijn spreekuren opgevangen te kunnen worden, mijn afspraken verzet en last but not least: mijn kinderen kunnen zélf dingen. Niet alles gaat van harte, maar vooruit. Die boterham zelf smeren blijkt helemaal niet zo moeilijk als je 10 bent.
Moeder is ook maar een mens
Wat hebben zij en ik een geluk gehad eigenlijk, dat we daar nooit eerder achter zijn gekomen. Toen ik vanochtend als een vaatdoek in bed lag na een uitputtende douchebeurt (nooit geweten dat douchen kan voelen als topsport) kwam mijn zoon bedeesd vragen of ik echt geen andere, ergere ziekte had. Ik realiseerde me dat ze me simpelweg nog nooit ziek hebben gezien. Alleen na mijn bevallingen lag ik een dagje op bed, maar dat was het wel. Dat hele ‘mijn moeder is ook maar een mens’ principe is dus totaal nieuw voor ze.
Het is een vorm van kwetsbaar opstellen waar ik nog niet zo goed in ben. Ik wil anderen niet tot last zijn, dingen graag zelf regelen en het sterke voorbeeld geven. Alles behalve in de slachtofferrol te stappen. Door mijn allergie daarvoor, ben ik misschien een beetje veel de andere kant op gegaan. En denken mijn kinderen daadwerkelijk dat moeders (en vaders) onaantastbaar zijn en altijd door kunnen gaan. Wat misschien niet helemaal realistisch is voor hun wereldbeeld en ze ook niet echt zelfstandig maakt.
Wat Corona ons nu al heeft gebracht 😉
Dus ja. Inmiddels doet de jongste boodschappen en de middelste brengt me koffie op bed. Dat heeft corona ons toch maar mooi gebracht! We hopen natuurlijk dat het hierbij blijft en dat alles volgende week weer gewoon normaal is. Tot die tijd heb ik mijn laptop in bed, want helemaal niks doen is natuurlijk ook weer geen optie. Nu maar lang genoeg blijven liggen tot iedereen hier in huis zelfstandig is 😉
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Geef een reactie