Vandaag mocht mijn dochter diplomazwemmen. Afzwemmen voor diploma A. Je zou zeggen dat ik dolgelukkig zou moeten zijn, en dat was ik natuurlijk ook. Eindelijk!
Voor de moeders die nog niet zover zijn: als je kind eenmaal mag diplomazwemmen dank je God, Allah, Boeddha en de zwemjuf op je blote knieën. Omdat het altijd te lang duurt en je het hoe dan ook spuugzat bent in dat zwembad. Zeker als het je derde kind betreft.
In onze situatie is het (helaas) ook nog eens zo dat je een keer flink je scheur open moet trekken, wil je opgemerkt worden in het zwembad. Doe je dat niet dan ben je zo een jaar of drie aan het lessen. En geloof me, ik heb een hekel aan mensen die denken dat hun kind beter is dan de rest, die constant bij de zwemjuf of leidinggevende gaan zeuren of hun kind al mag diplomazwemmen of die hun kind zitten te pushen. Ik hou me dan ook meestal een jaar koest, waarin ik mezelf zit op te vreten, en dan ontplof ik. Wat wel het gewenste effect heeft: dan ineens mag mijn kind diplomazwemmen.
Luxe zwemclubje
Nee, dat is niet hoe het hoort te gaan, I know. Ik ben er zelf ook niet trots op. Maar laat ik even duidelijk zijn: ik heb mijn jongste dochter, een ietwat verlegen meisje dat overal heel erg over nadenkt, na lang dubben op een luxe zwemclubje gedaan. Dat betekent kortweg: de helft van het aantal kinderen, twee keer zoveel geld betalen. Ik hoopte dat zij in een groepje met slechts 6 kindjes haar watervrees zou overwinnen. En warempel, daar was ze snel vanaf. Ik had daar graag wat voor over!
Maar inmiddels waren we nu 14 maanden verder. En de ‘gemiddeld 10 maanden, mevrouw!’ die mij aan de telefoon was beloofd ruimschoots gepasseerd. Nu weet ik wat ‘gemiddeld’ betekent, dus ik vroeg eens naar cijfers. Want als mijn kind en haar groepje er 14 maanden over deden, dan zouden er ook groepjes zijn die er 6 maanden over deden? Neen, die cijfers kreeg ik niet. Wel kon mijn kind plots afzwemmen, want ze beheerste de vaardigheden ineens op miraculeuze wijze. Mooi.
Nog even hoopte ik dat ze het voldoende vond de vaardigheden te hebben. Maar nee, ze wilde ook het heuse papiertje. Dus ik tikte nog eens een uurloon af voor ‘diplomakosten’ en vandaag was het zover. We gingen diplomazwemmen.
Meezwemmen
Nu hebben ze bij ons in het zwembad het belachelijke idee ouders mee te laten zwemmen. Ik schreef eerder al dat dit bij de eerste zwemles ook de bedoeling was. Niemand weet waarom, maar goed, het zij zo. Immer ben ik trots geweest dat ik deze taak op de vader had afgeschoven. Ik vond dat als ik alle zwemlessen deed, hij het meezwemmen voor zijn rekening moest nemen. Tot vandaag een werelds idee.
Want: vandaag was het 33 graden. Misschien hebben jullie het gemerkt, misschien ook niet. Maar geloof me: het was warm. En dat was dan in de buitenlucht. In een zwembad, langs de rand van het water, met alle deuren dicht, met 200 mensen, is het dan minimaal 50 graden. Ik kon dus alleen maar denken aan de verkoelende duik die ik mezelf in het kader van de emancipatie had ontzegd. Dom rund ben ik!
Uiteindelijk was het natuurlijk wel een feestje. Ik bedoel, als je niet denkt aan die duizend euro die je er hebt gebracht dan is de omgeving best feestelijk. Er hingen vlaggetjes, de zwemjuffen waren blij, en de kinderen glunderden. Daar doe je het voor, dat trotse gezichtje.
Drijfmoment
Midden op de tribune, helemaal aan het einde van het wedstrijdbad, zat ik daar te genieten. Ik maakte foto’s, klapte mee en telde hardop tijdens het drijfmoment. Tot ik na een halfuur zelf een drijfmoment had. Want jemig, wat was het heet. Stiekem keek ik om me heen. In deze zaal, vol met opa’s en oma’s, zou er toch wel iemand eerder onwel worden dan ik? Ik, de stoere tropenbezoeker die altijd dingen roept als ‘hoe heter hoe beter’?
Ik nam nog eens een slokje water en haalde diep adem. De duizelingen in mijn hoofd werden niet minder. Snel berekende ik hoe lang het met al die dichte deuren zou duren voordat al het zuurstof uit het zwembad op was. Hoogbegaafd of niet, ik had al snel door dat ik al door mijn zuurstof heen was. Mijn hoofd ging steeds meer tollen en er moest iets gebeuren, nu.
Na nog een laatste snelle blik om me heen (nog steeds enthousiast klappende oma’s en opa’s) besloot ik toch maar aan de wandeling naar de andere kant van het zwembad te beginnen, waar de deur was. Wilde ik tenminste niet gestrekt het zwembad uitgedragen worden. Niet alleen zou dat traumatisch zijn voor mijn dochter (met mogelijk eeuwige zwemangst tot gevolg), grote kans dat er dan ook een filmpje van mij, kwijlend en bewusteloos, op dumpert zou verschijnen.
Zuurstof
Moedig maakte ik de overtocht, rustig schrijdend en dapper om me heen kijkend. De rest van het publiek dacht waarschijnlijk dat ik vooral een rondje ‘kijk mij eens beroemd zijn’ deed, al zag ik daarbij misschien wat bleekjes. Net op tijd bereikte ik de nooduitgang en nam een teug zuurstofrijke lucht. Vrij overdreven, dat mag gezegd worden. Waardoor ook het hele publiek in de zwemkantine opkeek. Maar ach, ik was gered.
In de kantine was het slechts 30 graden, een wezenlijk verschil en vrij acceptabel. Na een koude cola en een paar flinke teugen zuurstof kon ik er weer even tegen. Ik begaf me nog net op tijd terug in het zwembad om manlief fanatiek het water in te zien springen. Ja, die wilde natuurlijk wel.
Uiteindelijk sloten we het diplomazwemmen waardig af. Dochter ontving werkelijk haar diploma en ze was zo trots als een pauw. Zelfs het rondje met de verklede haai zaten we nog uit, voor ik al luchthappend de zwemzaal weer verliet. Dat hebben we ook weer gehad!
Zeemeermin zwemmen
En nu door voor diploma B. Want ondanks mijn dreigementen aan het zwembad (ik kom hier NOOIT MEER!) wil dochter graag zeemeermin zwemmen, en daar heb je ook een B-diploma voor nodig. Ik zal me dus de komende weken nogmaals moedig naar het zwembad slepen. En nog één keer door het diplomazwemmen heen bikkelen. Voor de hopelijk aller, allerlaatste keer. Dan is mijn derde kind echt klaar en hoef ik nooit meer naar zwemles. Wat een mooie mijlpaal!
Lisette
Geef een reactie