Lisette: Op mijn blog van eerder deze week, waarin ik schreef dat ik zo’n ouder ben die in de eerste week bij de juf op gesprek zit voor meer uitdaging van mijn hoogbegaafde kind, kreeg ik enorm veel reacties. Vrouw.nl vroeg me zelfs of ze mijn tegengeluid mochten plaatsen.
Ook Janneke reageerde . Zij heeft met haar hoogbegaafde zoon een heftige tijd doorgemaakt met veel strijd en onbegrip op school. Lees hier haar schrijnende verhaal.
Ik ben Janneke, getrouwd en moeder van twee kinderen. Ik las net als Lisette met kromme tenen het verhaal op vrouw.nl over de ouders die moeten dimmen. En ik las de reacties op Lisettes blog. Wat fijn dat ik hier kan en mag reageren.
Het is op dit moment, nu de scholen weer zijn begonnen, enorm hip om over al die vervelende zeurouders te schrijven. En over al die zielige, hardwerkende juffen en meesters die steeds maar weer geconfronteerd worden met ontevreden brullende en klagende ouders, wiens kinderen nooit iets verkeerd doen. En allemaal óf profvoetballer of minister president gaan worden (m/v).
Toch? Want zo zijn ouders. Bijna allemaal als je de stukjes en blogs die nu verschijnen moet geloven. Dus moeten we allemaal ‘even dimmen’.
Schoen
“Wie de schoen past trekke hem aan”, zul je vast denken. Nou, jammer genoeg pas ik die schoen. Vind ‘m spuuglelijk en hij loopt voor geen meter, maar ik ben dus óók zo’n ouder. Ik strijd namelijk ook voor de rechten van mijn kind.
Niet om er het allerbeste uit te halen wat erin zit of omdat ik vind dat mijn kind veel meer aandacht moet krijgen dan de andere kinderen, maar simpelweg om hem op een goede manier de dag door te laten komen. Om hem een keer niet boos, dichtgeklapt, lamlendig of huilend thuis te krijgen.
Want helaas is naar school gaan ‘een verplicht dingetje’.
Maar wat, als blijkt dat hij weer eens zo getreiterd is door klasgenoten dat hij woest is geworden en de gang op is gestuurd? En dat een keer of acht per dag? Wanneer dit blijkbaar het dagelijkse spelletje van de groep is geworden? En wanneer de juf dan zegt dat “het slechts zijn eigen beleving is”?
Potloodje
En wat als je kind al jaren het onderwijs misloopt dat hij cognitief aan zou kunnen maar door dyslexie niet kan laten zien? En de juf geen tijd heeft om alle informatie die je aandraagt überhaupt door te lezen? Maar wat als ze vervolgens wel de tijd neemt om tegen je aan te zeuren over een te ver opgeslepen potloodje?
Wat doe je dan als ouders? Je begint bij het eerste aanspreekpunt: de juf of meester. Want dat staat zo in de schoolgids.
Niets komt emotioneel zo dicht bij als je eigen kind. Dus dan ben je soms ook emotioneel als je de juf aanspreekt. Maar boosheid is ook een emotie. Wel respectvol en nooit over de schreef want je hebt tegelijkertijd de juf heel, heel hard nodig om er nog wat van te maken het jaar.
Dus je ademt maar weer eens heel diep in, en doet je verhaal. Weer. Dit is namelijk een jaarlijks terugkerend dingetje. Soms zelfs vaker per jaar als je de pech hebt dat de juf, waar je net een fijne band mee hebt opgebouwd, ziek wordt.
Correct
Je word vriendjes met de IB-er. Want ook díe moet je meekrijgen. Verder moet je correct blijven tegen de schoolmaatschappelijk werkster. Want als het op school niet goed gaat zit er thuis vast iets fout.
Dus dan blijf je keurig alle vragen beantwoorden. Met een (geforceerde) glimlach. En wanneer de directeur een mooi verhaal vertelt over zijn neefje dat ‘school ook niet zo leuk vindt dus dat hoort er nou eenmaal bij’, blijf je nogmaals beleefd.
Je slikt een keer of 800 als de onderdirectrice naar je kind wijst en zegt dat hij ‘niet normaal’ is. Je haalt diep adem als de juf uit groep 3 met haar handen in haar zij tegen je kind zegt: “Je ouders zeggen nou wel dat je zo slim bent, maar ík zie het niet hoor!”.
En wanneer je de juf uit groep 5 na de eerste schooldag van het jaar vriendelijk verzoekt om de tafel van je zoon weer gewoon om te draaien met zijn gezicht naar het bord. In plaats van andersom omdat ze dacht dat dat beter voor hem zou zijn.
Handelingsverlegen
Zelfs als de school zichzelf handelingsverlegen verklaart, maar je zoon op 26 andere scholen in de regio wordt afgewezen, blijf je nog altijd als een dwaas vriendelijk glimlachen tegen iedereen. (Alle hierboven gebruikte voorbeelden zijn slechts een greep uit vele en zijn helaas NIET fictief).
En zo kan ik zelf heel wat stukjes schrijven over leerkrachten en de afschuwelijke dingen die leerkrachten tegen kinderen kunnen uitkramen.
Natuurlijk is niemand feilloos, ook een leerkracht kan iets stoms zeggen of doen. Tegen het kind, tegen de ouders. Uit pure onkunde of gewoon omdat ze jou vervelend en lastig vinden.
Zeurouders
Maar dan hebben wij als ouders óók het recht er iets van te zeggen. En dan worden we echt te kort gedaan als we in allerlei artikelen ineens worden afgedaan als vreselijke zeurouders (met onrealistische verwachtingen) die zo snel mogelijk monddood moeten worden gemaakt.
Ik verwacht gewoon alleen maar dat een school haar werk doet. Dan had mijn kind namelijk vorig jaar wél gewoon naar school gekund. En dan had hij geen PTSS en schoolbeschadiging gehad. Dan hadden we hem gewoon op de fiets kunnen brengen in plaats van met een busje naar een school 43 kilometer verderop. Maar gelukkig wordt hij daar wel gezien en begrepen en heb ik nu eindelijk, na al die verloren jaren, een blijer kind.
Niks dimmen dus! Gewoon blijven knokken tot je kind gezien wordt en écht onderwijs krijgt dat passend is. Laat ze daar maar eens actie voor voeren op het Malieveld!
De uitgelichte foto van de verdrietige jongen komt van shutterstock
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Helaas heel herkenbaar.
Hier een hele slimme aspie die vreselijk werd gepest op de lagere school (wat werd ontkend). Er is tenslotte niets zo leuk dan je klasgenoot in 10 tellen over de rooie krijgen. Achter de rug van de juf natuurlijk…andere ouders zagen dit en gaven dit door naar mij, maar school bleef ontkennen.
Door naar speciaal onderwijs waar hem werd geleerd dat ieder kind uniek is en wat je krachten en je minpunten zijn en daardoor weer wat zelfvertrouwen.
Nu 1 jaar regulier vwo gehad met een fantastische mentor. Wat een verschil! Zij keek naar wat hij wel kon en niet naar wat niet kon. Hij is met mooie cijfers over gegaan en wordt gewaardeerd door klasgenoten.
Ik heb zoveel rotzooi over mij heen gekregen op de basisschool. Ik wist precies waar het aan lag, maar er werd niet geluisterd. Het klopt hij is anders, maar nog steeds een kind met heel veel gevoel en toen heel veel verdriet, angst, onbegrip en frustratie.
Ik vind dat met passend onderwijs alle leerkrachten ook passend les moeten krijgen over alle andersoortige hersenen. Uitgebreid en diepgaand. En niet alleen de ib-er. Een leerkracht kan zo vreselijk het verschil maken.
Prachtig omschreven.
Mijn moeder was juf van groep 1 (soms groep 2) tot haar 64e. Zij vond de manier waarop de “jongere leerkrachten” omgingen met de kinderen vaak verre van correct. Vaak krijgen ze niet het juiste mee vanaf de PABO. Een ex vriendin van mij deed ook de PABO .. ik begreep er geen zak van wat ze daar moesten doen .. het klopte vaak voor geen meter wat ze daar leerden.
Ik denk dat het grootste probleem al licht in de opleiding van de leerkrachten EN de manier waarop er vanuit de inspectie en/of directie met de kinderen omgegaan moet worden.
Mijn moeder vertelde nooit dat ze een ouder een “zeur ouder” vond, zelf zag ze al snel genoeg in hoe een kind functioneerde in groep 1 en/of 2. Dat is een eigenschap die tegenwoordig vaak ontbreekt. Komt het door de stress van het leraar zijnde? Of omdat er “te veel” ouders klagen? Ik zou het niet weten …
Maar ik vind het super van jou dat je dit verhaal gedeeld hebt met iedereen. Moge jouw ervaring voor andere ouders (en ook leraren) een voorbeeld zijn. Altijd door blijven vechten!!!
Top Janneke (en Lisette)!
Zo ontzettend herkenbaar! En ja, of je nou als zeurouder gezien wordt of niet, je bent als ouder verplicht voor je kind te zorgen en op te komen. Zitten er extreme ouders tussen die hun kind alleen maar als profvoetballer te zien? vast, rotte appels zijn er altijd maar het is toch van de zotte als je een zeurouder wordt genoemd terwijl je opkomt voor de belangen van je kind?
Ik zie wel dat het onderwijs onder druk staat en dat 32 kinderen in een klas veel te veel is, daar moet geen enkel kind de dupe van worden. Wat ik zo erg mis in het onderwijs is eerlijkheid over en weer. Wij moeten als ouders maar luisteren naar de juf want zij weten alles. Nee, helemaal niet. Ik heb alle kennis over mijn kind en zij over het onderwijs, dus samen maken we het compleet! Hoe erg is het als je als juf of school, eerlijk en op tijd (niet 3 weken voor einde schooljaar) zegt dat je niet weet hoe je dit probleem op kunt lossen. Dat je dit op tijd aangeeft en vervolgens wel, samen met ouders etc. op zoek gaat naar oplossingen? Hoe vaak hoor ik niet dat op het laatste moment een school zijn handen er van aftrekt en vervolgens niets meer laat horen. Dat ze dit verplicht zijn volgens de wet deert dan blijkbaar niet.
Ach, dan ben ik ook maar een zeurouder. Maar ik wil een gelukkig kind! of hij nu profvoetballer wordt of putjesschepper op zee.. dat maakt mij niet uit.
Goed gedaan Janneke! De machteloosheid over alle onrechtvaardigheden heb je hiermee duidelijk weergegeven!
Helaas een heel herkenbaar verhaal. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, was ik veel mondiger geweest. Misschien was ons dan iets van de ellende waar we nu in zitten bespaart gebleven.
Geweldig stukje. Precies ons verhaal met onze 10-jarige zoon.
Ik ben het hier ZOOO mee eens… het doet gewoon PIJN!!!
Inderdaad is het tijd voor actie! Graag op het malieveld, maar eerst via e-mail. Op 15 september. zie: https://www.linkedin.com/pulse/15-sept-2017-actie-voor-hoogbegaafden-het-vo-theo-grivel/
Allemaal meedoen.
E-mails naar de scholen, samenwerkingsverbanden, de gemeente, jouw politieke partij in de 2e kamer, het ministerie, iedereen die je kan verzinnen!
Vertel dat het nu NIET goed geregeld is en vertel dat je kind de dupe is.
Ik ben juf en moeder. En helaas vind ik het basisonderwijs echt tekort schieten in de begeleiding van gevoelige en meerbegaafde kinderen. Ik probeer het altijd van twee kanten te bekijken. Ik weet dat de leerkrachten echt in een spagaat zitten. Ze hebben de middelen niet meer om echt goed naar de kinderen te kijken. De groepen zijn te groot, er zijn teveel kinderen die vragen om extra begeleiding.
Ook mijn kind vraagt wat extra’s, en ik ben al blij al er ook maar iets mee gedaan wordt. Ik weet dat de leerkracht 32 kinderen heeft
Maar helaas is iets al teveel…..
En ik ken de frustatie van de leerkracht zelf maar al te goed. Je wilt wel, maar het lukt je gewoonweg niet.
Dus inderdaad: ga ook als ouder aub naar het Malieveld en laat je stem horen!!!
Bedankt voor je reactie. De spagaat is heel goed te begrijpen. Wat al enorm zou helpen is eerlijkheid hierin vanuit school naar de ouders: wet weten het ook niet, we willen wel maar we kunnen niet… te vaak worden ouders nu als zeurouders afgedaan of niet serieus genomen en dat vind ik zo jammer. Natuurlijk ligt dat heel erg aan welke leerkracht er staat en welke ib er is, maar toch.
daar ben ik het helemaal mee eens. Die eerlijkheid naar beide kanten op is soms zoek. Als de vorige school van mijn zoon eerlijk was geweest aan het begin dat ze dit niet aan konden had ik hem nooit naar die school laten gaan. Dan had ik mijn zoon een jaar lang flinke trauma’s bespaard. Nu moet een hb school het maar oplossen en allemaal weer rechtbreien.. zo jammer
Hear Hear!!
Vroeger vond ik het moeilijk, blijven knokken, want ik ging mezelf ook zien als zeurouder. Maar dat is onderhand wel over. Vroeger dacht ik dat scholen het wel beter zouden weten. Maar ondertussen ben ik er wel achter dat mijn jaren dagelijkse omgang met een hoogbegaafd kind mij meer kennis en dus meer recht van spreken heeft opgeleverd dan leerkrachten/bestuurders van scholen die denken dat ze met een dagje cursus van Novilo/Tijl Koenderink alles wel weten.
School is tot op heden een worsteling gebleken.
Basisschool nummer 1.: nul begrip. Hup, overgstapt naar de nieuwe Leonardoschool in de buurt. Prachtige plannen, maar in praktijk was het toch een stukje minder mooi.
Op haar 8e was ze zo depressief en overspannen dat we om gezondheidsredenen geen andere oplossing meer zagen dan haar van de ene op de andere dag van school te halen..
Basisschool nummer 3 had ook weer een geweldig verhaal. Maar ook hier weer een gapende kloof tussen theorie en praktijk. En weer ging kindlief er aan onderdoor.
Halverwege groep 7 van school gehaald. Dan maar thuis zitten en daar wat pogingen tot thuisonderwijs doen. School en huisarts werkten gelukkig mee, dus geen gedoe met leerplichtambtenaren. Groep 8 was geen optie.
Overslaan en door naar VO. Speciale HB school gevonden.
GE-WEL-DIG! Kind eindelijk gelukkig, hier liet ze voor het eerst zien waartoe ze in staat was. We stonden perplex. Dat ze meer in haar mars had, vermoedden we al, maar dit? Waanzinnig.
En toen ging die school failliet …..
Dus weer op zoek naar een andere school
Heel wat scholen van binnen gezien. Heel wat gesprekken gevoerd.
Allemaal hadden ze weer prachtige verhalen, maar wij waren ondertussen behoorlijk gepokt en gemazeld en een stuk cynischer en minder goedgelovig geworden. Uiteindelijk de keus gemaakt voor de school die het het beste leek te snappen.
En er kan inderdaad een heleboel meer dan elders, maar het is nog steeds een drama.
Bestuur kan het zo mooi voorstellen, het staat of valt bij de leerkrachten.
Dus elke gelegenheid die we krijgen grijpen we aan om de gebruiksaanwijzing bij ons kind uit te leggen. En nu, na bijna 3 jaar, beginnen er een paar leerkrachten die haar al wat langer in de klas hebben te begrijpen hoe ze in elkaar zit. Wat ze kan. En hoe je dat eruit zou moeten kunnen krijgen. Dat lijkt nu hier en daar te gaan lukken. Kind is hierdoor minder ongelukkig dan voorheen. Eindelijk.
Maar man o man, wat hebben we moeten praten. En glimlachen. En knikken. En we zijn nog niet klaar, want ze moet nog 3 jaar. 3
Hoewel …. als we nog een paar leerkrachten “om” kunnen krijgen, is ze misschien na volgend jaar al wel klaar.
Pfff, wat zou dat fijn zijn.
Wat een schrijnend verhaal! Helaas in zekere mate herkenbaar. Na een jaar waarin ik bijna besloot om mijn zoon maar thuis te houden vanwege de paniek in zijn ogen als hij naar school moest, hebben we de kinderen van school gewisseld.
Wat een verademing! Hier krijgt hij de juiste hulp en wordt op waarde geschat. Met begeleiding voor zowel zoonlief als leerkrachten door een orthopedagoog omdat in het voorgaande jaar zijn zelfvertrouwen compleet weggetrapt is… Maar hij gaat nu met veel plezier naar school en de prestaties schieten omhoog naar “zijn” niveau.
IK hoop dat jullie ook snel zo’n ‘sleutel’ vinden! Veel sterkte en succes gewenst!
Totdat je kind op school zit die dan maar een melding maakt bij Veilig Thuis om de verantwoording bij de ouders te leggen. Die de verdenking bij school wil weghalen vanwege reputatieschade. Die kleine dingen als 1 minuut na de bel aankomen gebruikt, er vele leugens bijplakt, zodat de ouders in de spotlights staan in plaats van de school. En Veilig Thuis die het verhaal van de ouders inclusief psychologische rapporten die de visie van de ouders staven, uit het dossier laat. Zodat de verantwoording voor het gedrag van het kind nooit meer bij de school terecht komt, maar nu totaal bij de ouders ligt. Met alle gevolgen vandien. (Want Google eens op onterechte melding en zie waartoe de machtstrijd van Veilig Thuis kan leiden.)
Dan is je de mond gesnoerd, ben je in de verdachtenbank gekomen en komt de school er mooi mee weg. Het onderwijs deugt allang niet meer.
hier ging de juf zo ver dat zij onze dochter geslagen heeft.
terwijl onze dochter anderhalf jaar op deze school gepest werd.
niet begrijpen, niet gehoord.
nu zit ze thuis, halen we iedere week thuiswerk op.
wat mij wel opvalt, dat zij thuis een stuk liever en rustiger aan het worden is!
wij, de ouders zijn met de school bezig met bemiddeling… of het word toch een andere school, dat weten we nog niet.
dit is de tweede school al, waar onbegrip is voor onze dochter.
Ook dit verhaal geeft weer goed aan waarom ouders zo aarzelen om ‘te gaan praten’ op school. Ik heb het artikel gedeeld op oa LinkedIN en aan de vele reacties te zien is er echt behoefte aan advies: wanneer, hoe, wat ga je bespreken met school? Wat kun je verwachten, wat mág je verwachten? In mijn boek ‘Mijn hoogbegaafde kind en ik’ vind je ook dit soort ervaringen en heel veel tips van deskundigen (en onderwijzers). Toch is het duidelijk dat dergelijke ellende veel vaker kan worden voorkomen als er eerder naar elkaar geluisterd wordt.
Wacht dus niet als je vragen of zorgen hebt. Als je langer wacht, zit je zelf waarschijnlijk ook minder open in het gesprek. En als je wordt behandeld als iemand die moet dimmen… wil je daar je kind dan elke weekdag naartoe brengen?
Misschien wil je wel weg van die school, maar scholen hebben macht. En met een negatief verhaal kom je niet meer overal binnen. Ook al klopt die visie niet. Andere scholen hechten veel waarde aan de ‘expertise’ van de school en zijn door de Wet op Passend Onderwijs bang voor ‘probleemgevallen’.. En zo kan het zomaar gebeuren dat 26 scholen zoals in dit verhaal je afwijzen. Dan wil je wel weg, maar het lukt niet!
En o ja, een leerplichtambtenaar die je vervolgens toebijt dat je nergens naartoe WILT, omdat je toch echt te kritisch bent, helpt dan niet….
Ik denk eerlijk gezegd dat het hele verhaal van de zeurouders helemaal niet over jou als ouder gaat. Bij jou is er echt iets aan de hand, en zo te lezen juist verergerd door school/leerkrachten.
Dus ik zou me niet aangesproken voelen.
Maar zeker goed dat je je verhaal doet, want het systeem is verouderd, de manier van lesgeven moet echt anders. De kinderen tegenwoordig zijn zoveel gevoeliger en anders dan daarvoor.
Sterkte voor jou en alle ouders hierboven die dit meemaken.
Onderwijs, nu ik 33 ben en er pas achtergekomen ben dat ik alle kenmerken vertoon van het hoogbegaafd zijn. Besef ik pas echt welke kansen ik gemist heb in het onderwijs en in mijn leven. Het zal geen pretje zijn het regulier onderwijs, maar het speciaal onderwijs is dat allerminst ook niet. Heb een IQ van boven de 130, maar heb niet eens een middelbaar schooldiploma. Het hoogste diploma wat ik heb behaald is een mbo3 schooldiploma, Praktisch dus! Het is dat ik jarenlang in een winkel heb gewerkt en dat ik zodoende wel geleerd heb om een kledingkast in elkaar te zetten, maar ik ben dus veel handiger met mijn hoofd, heb Asperger en sla snel en makkelijk informatie op. Maar wat is leren, hoe maak je een werkstuk en wat zijn school en studievaardigheden? Dit heb ik nooit kunnen en mogen leren op het speciaal onderwijs, dus toen ik afgelopen jaar een hbo opleiding deed kon ik het niet. Spanning en lag letterlijk te stuiptrekken op mijn bed! Heel mijn leven keek ik al uit naar ‘normaal’ onderwijs. Ja, ook ik moest met een busje iedere dag 40km heen en terug, iedere dag werd ik gepest! In de bus, op het schoolplein en ook bij mij thuis waren de 3’rs niet aanwezig! Dus nee, speciaal onderwijs ik gruwel ervan. Nu dus nog steeds, strand ik? En zo ja, hoe ga ik dan stranden? Wat zijn mijn toekomst perspectieven? Het onderwijs, vaak ontwikkelen mensen zich hier vanzelf, ontmoeten vrienden, je leert je sociale vaardigheden. Maar het onderwijs kan ook mensen maken, trauma’s en een minderwaardigheidscomplex ontstaat daardoor. Sommige schoolgenoten van mij zijn al uit het leven gestapt. Terwijl deze mensen juist de wereld en de maatschappij verder hadden kunnen helpen. Wanneer gaan wij nu eens de echte talenten waarderen? Wanneer mag je van de meute afwijken en waarom wordt het onderwijssysteem nog steeds in stand gehouden? Terwijl we met zijn allen weten dat het niet werkt. Op dit moment hoop ik dat er wijze mensen zullen opstaan, voor mij is het inmiddels veel te laat! Maar voor de toekomstige generatie blijf ik hopen op betere tijden, waarin het talent wel tot bloei mag komen.
Groet,
Een dolend mens die langzaam zijn weg hoopt te vinden.