Zo, hij zit er weer op. Mijn jaarlijkse ultieme work-out. Bovenbenen, rug- en buikspieren, biceps en triceps en uithoudingsvermogen: alles is op de proef gesteld. Ik heb overal spierpijn, kan alleen maar op de bank liggen en ‘uh’ zeggen en mijn oogleden worden al zwaar. En het is 19.00 uur.
Wat heb ik gedaan? Ik heb een tripje naar een bekend Zweeds woonwarenhuis achter de rug. Nee, ik maak geen reclame. Sterker nog, ik zou je adviseren om er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven. Zeker op een dag dat iedereen vrij is. Ik ging op een doordeweekse dag onder schooltijd en eerlijk is eerlijk, het was niet druk. Er stond geen file op de snelweg bij de afrit, er waren slechts 691 parkeerplaatsen bezet, en bij de kassa was ik bijna gelijk aan de beurt. Een unicum.
‘Moet in een uurtje wel lukken’
Puur toevallig had ik een handlanger mee. Ik had haar broer een bureautje beloofd, en zij had wel zin in een ochtendje winkelen.
Het nadeel als je maar één keer per jaar gaat, is dat je veel meer nodig hebt dan je dacht. En veel nieuwe en handige dingen ziet. Bij aanvang was dochter al moe. Ook vond ze de draaideur en roltrap eng. Ik lulde haar in een karretje voor peuters, zodat zij kon zitten en ik lekker door kon stappen. ‘Moet in een uurtje wel lukken’ dacht ik nog optimistisch. Eigenlijk denk ik dit altijd, en het wordt altijd een dagvullend program.
Met een kind lukt het sowieso niet om de showroomafdeling hard voorbij te lopen. Ze wilde overal op, in, achter en elk laatje opentrekken. Bij alles riep ze: ‘ohh, wat handig!’ Wat de rest van het publiek nogal vertederde. Ik keek echter steeds angstiger naar de meegenomen boodschappentas (jaja, voor het eerst eens aan gedacht) die voller en voller werd. We waren nog niet eens bij de spullen die we echt nodig hadden!
Bureau
Uiteindelijk vonden we een mooi bureau, een bureaustoel, een speeltafel voor in de woonkamer en een badmat. Precies waar ik voor ging. Ik maakte netjes foto’s van de kaartjes om alles in het magazijn terug te kunnen vinden. Kinderland hield ons nog enigszins op (‘oh mama, ik wil een hoogslaper! En een tent! Een zitzakschommel! Een kikkerknuffel! En een tafeltje en stoeltjes! Roze!) Maar we bleven op schema.
Twijfel bij het restaurant. Lunchtijd. Want ach, we hadden het grootste gedeelte al gehad. Dacht ik. Dat denk ik altijd als ik de bovenverdieping door ben, ik vergeet vaak dat de benedenverdieping net zo groot is en dat die zeker zoveel tijd kost. Maar goed, we gingen toch voor een broodje. Gezellig. Nou, ik weet niet of je ooit in het restaurant van dit grote bekende Zweedse woonwarenhuis bent geweest? Ik kan er veel benamingen voor benoemen maar ‘gezellig’ komt niet in mij op.
Maar goed, ik ben dan ook geen family member. En family members mogen ALLES. Andere mensen hangen er een beetje bij. De gezelligheid is niveau ziekenhuisrestaurant. Daarbij is het ook nog moeilijk. Ik wilde een koffie en een ijsje en kreeg een leeg muntje en een hoorntje. Het ijsje moest ik zelf uit een apparaat gaan tappen (na wat uitleg) en voor de koffie bleek ik een beker gepakt te moeten hebben. Ook dit moest ik ergens uit een apparaat halen. Ja, logisch dat het niet duur is.
Magazijn
En toen het magazijn. Doorgewinterd als ik ben, ruilde ik het shopkarretje voor zo’n grote platte bouwvakkerskar. Stuurt voor geen meter, maar ik ben door schade en schande wijs geworden. Vroeger nam ik namelijk altijd een gewone winkelwagen. Als je die dan helemaal vol hebt gestouwd met manden, glazen, plantjes, vazen en andere accessoires moet je bovenop die kasten nog kwijt.
Blijkbaar was ik niet de enige met dit probleem, want nu kun je halverwege ook zo’n platte kar pakken. Maar ja, dat wist ik nog niet. Dus ik heb de hele benedenverdieping met dat bakbeest (met kind erop) geslalomd langs soeplepels, badmatten, blommalampen, vloerkleden, opvouwbare dozen en dekbedden, alvorens het magazijn te bereiken.
Onderweg kwamen we nog een paar handige dingen tegen. Het leek niet veel, maar op zo’n grote kar vertekent het een beetje. Hij was toch al best vol toen we het magazijn bereikten.
Oponthoud bij de kassa
Ik was zo slim om eerst het bureau te halen, toen de speeltafels en toen de bureaustoel. Van groot naar klein, weet je wel? En ook alle streepjescodes dezelfde kant op, dat is handig voor bij de kassa. Ik koos voor kassa 9 (kortste rij) maar de streepjescodes zaten toch precies aan de kassakant. Uiteindelijk moest mijn kar dus half gedraaid zodat de mevrouw het toch kon scannen. Dat zorgde voor problemen bij kassa 10, dat begrijp je.
Ondertussen probeerde ik de losse spullen op het idioot kleine kassabandje te zetten, en vervolgens moest de helft er weer af omdat de kleuter het ‘zelf’ moest doen. Zweten. Komt van het woord ‘Zweden’ bedenk ik nu.
Maar het lukte. Ik mocht betalen (ik dacht dat dit een goedkope winkel was?!?) en mocht de zooi weer inladen. Eind goed al goed.
Neen!!
Dit was slechts de warming-up!
Hulpmannetjes
Ik nam de lift naar de bovenste verdieping van de parkeergarage, daar kun je altijd zo heerlijk dichtbij de deur parkeren, en kwam boven twee gele hulpmannetjes tegen. Toen ik de scherpe bocht nam uit de lift richting auto schoven er wat artikelen van mijn kar, ik kon ze nog net vangen. De hulpmannetjes vroegen of ik hulp nodig had. ‘Nee hoor!’ wuifde ik ze weg.
Wat is dat dan hè? Misplaatste emancipatie? Eigenwijze hersenen? Trots? Natuurlijk had ik hulp nodig, maar dat had ik nu mooi verspeeld. Vol goede moed ging ik aan de slag. De kleine spullen lagen bovenop de kar, handig, maar niet als je de auto moet inladen. Dus dat zette ik toch maar op de grond, om eerst de grote doos te pakken. Die ik in mijn eentje echt de auto niet in kreeg. De kleuter bleek ook vrij nutteloos in deze, die was alvast in de auto gaan zitten want ze was ‘moe’. Joh.
Nou ja, lang verhaal kort: na een halfuur trekken, sjorren en duwen was dit het resultaat. Ik maakte een vreugdedansje en klopte mezelf uitvoerig op de borst, dochter sliep inmiddels. De gele hulpmannetjes kwamen net de hoek weer om en keken wat bevreemd. Was ik nu nog niet weg?
Eind goed al goed, zul je denken. Alles gekocht en in de auto gekregen. De man kon het in de avond wel uitladen…. Oh wacht. En er zouden die middag zes kinderen komen spelen. Die achterbank had ik echt nodig. Dus ik moest mijn spieren nog één keer aanspannen! De kleine doosjes liep ik in zes keer naar binnen, de grote doos kon ik niet anders dan gefrustreerd op het erf smijten.
De kans dat manlief in het donker volgas over het pakket zou rijden leek me na even nadenken vrij groot. Gelukkig kwamen er zes kinderen spelen die middag. Laten we het erop houden dat de doos binnen is gekomen en de kinderen beloond zijn met ijs en chips en snoep. Eind goed al goed.
In elkaar zetten
Oh, en je vraagt je af wie alles in elkaar heeft gezet? Ikke niet. Nee, ik lig dus op apegapen op de bank na deze work-out. Zelfs de cooling-down van schroefjes draaien kon ik niet meer opbrengen. Maar gelukkig heb ik een zoon die ontzettend handig is. Hij zette moeiteloos twee kasten en een lade in elkaar, in recordtempo, en hield geen schroefje over. De spierpijn zakt vast na een paar dagen vanzelf weer af.
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Paar keer hardop gelachen. Verschrikkelijk herkenbaar, ik had die mannen ook weggestuurd. Geen idee waarom… Fijn trouwens dat je zo’n handige zoon hebt!
Merel onlangs geplaatst…Verkleed de straat op zonder reden: doen of niet?