We sluiten een decennium af. Duh! Zal je misschien denken, maar ja, daar kwam ik dus gisteren achter. Toen ze het er op de radio over hadden. De vorige decenniumwisselingen stond ik hier overigens ook niet zo bij stil. Nou ja, toen het 2000 werd waren we massaal bang voor een stroomstoring, maar verder? Nee. Tijd om dat nu dus bewust wel te doen, en dit decennium af te sluiten. En eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet erg!
Dit was het decennium van Trump, van stikstof, van zwarte Piet… niet echt heel positief dus, is mijn eerste indruk. Er gebeurden vast ook goede dingen, zo is er ineens bijna overal Wifi, kunnen mensen betalen met hun telefoon, en we wonnen het songfestival. Tja, het is maar waar je zwaarder aan tilt, de voors of de tegens.
Tropenjaren
Persoonlijk wil ik graag wat dingen achterlaten in de jaren ’10. De tropenjaren, met name. Als ik terugdenk aan de tijd van 2010 tot nu, denk ik vooral: pffffffffffffffffff. De uitgelichte foto illustreert dit:

Waar andere mensen zeggen; ‘oh, wat een leuke foto, wat een leuke tijd hè, als ze zo klein zijn! Nog zo schattig!’ Denk ik alleen maar: pfffffffffff. Wat waren dàt tropenjaren. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit minder zal slapen dan de afgelopen 10 jaar. Onze oudste begon met slaapwandelen in 2010, daarna werden er twee nachtbrakers geboren die ik in totaal (dus uit nood) 5 jaar borstvoeding gaf, en onze dochter, die kleine lachebek op die foto, slaapt pas sinds afgelopen maart een beetje fatsoenlijk. Nou, dat zie je op bovenstaande foto wel aan mijn kop.
Huismoeder zijn
Verder werkte ik in 2010 nauwelijks: door mijn zwangerschap had ik last van mijn bekken en kon ik maar weinig, na de geboorte van de tweede besloot ik helemaal te stoppen met werken. De oudste had behoorlijk veel aandacht nodig en de tweede was een krijsbaby. Ik zegde mijn baan op om alles thuis te kunnen managen. Boy, was I wrong. Het bleek totaal niets voor mij: ik haat het huishouden, ik vind kinderen maar tot op zekere hoogte leuk (ja, ook mijn eigens) en ik miste nu enorm de geestelijke uitdaging. Ik leerde mezelf taarten bakken om iets te doen te hebben, maar als ik terugdenk aan die tijd denk ik vooral; wat een verschrikking. Ja, sorry.
Gelukkig had ik dat al snel door en ging ik in 2011 aan de slag als echoscopiste. Tot op de dag van vandaag, wat voor mij enorm lang is. Natuurlijk werkte ik in het begin nauwelijks, alleen wat onder schooltijd, en zo kreeg ik eigenlijk een dubbele baan. Want ook thuis deed ik ALLES. Dat is het rotte met tropenjaren, achteraf denk je pas van goh, wat deed ik mezelf aan? Maar goed, de kinderen zijn aardig gelukt tot nu toe, en inmiddels kan ik weer wat meer gaan werken, waar ik bijzonder veel van blijk op te knappen! Dus ik heb het helemaal niet zo verkeerd gedaan.
Kleuterschool en sinterklaas
Het hele gedeelte peuterspeelzaal en kleuterschool blijft achter in de jaren ’10. Wat heb ik veel heen en weer gereden zeg, dit decennium. 4x per dag naar de basisschool, want er was toen nog geen continurooster, en dan ook nog naar de peuterspeelzaal. Snot, vlekken en lege melkpakken, zo kan ik die tijd het beste omschrijven. En Sinterklaas, want ook die heb ik dit jaar vakkundig de nek omgedraaid. Niet iets wat ik ga missen, mijn tijd was het niet. Nu de kids op school eten, steeds meer zelf gaan fietsen en eentje al op de middelbare school zit, denk ik; ja, dit is beter. Ieder zijn eigen ding. Alleen die surprises, hè…
Hoogbegaafd
Ook een ding van de jaren ’10: onze zoektocht in de wereld van hoogbegaafdheid. Zat ik 10 jaar geleden nog compleet in de ontkenningsfase, nu kan ik wel hardop zeggen dat ik hoogbegaafd ben. Dit komt met name doordat we er met de kinderen mee geconfronteerd werden. Een behoorlijke zoektocht voor ons en voor school, met best wat ups en downs. Gelukkig loopt het nu met alle kinderen goed: er zijn klassen overgeslagen, er is vervroegd ingestroomd, we gaan naar externe plusklassen… een zoektocht, en een bijzondere wereld, maar wel fijn als alle puzzelstukjes op hun plek vallen.
Mislukte gezinsvakanties
Met peuters, kleuters en baby’s is een vakantie niet anders dan een verplaatsing van de thuissituatie. Waar je moet behelpen, zonder wasmachine en met slechts één stapel spuugdoekjes. Toch heb ik het stug elk jaar geprobeerd. What was I thinking? Om 6.00 uur ’s ochtends met een baby over een troosteloos, miezerig vakantiepark wandelen omdat de huisjes zo gehorig zijn en de rest anders wakker wordt? Een uur zwemmen in vies water (zwemluiers, hahaha, de grap van de eeuw) waarna iedereen jankt en naar huis wil?

Ach, ik deed het omdat het hoorde, en ik ook wel eens het huis uit wilde. Maar wat ben ik blij dat ze nu wat groter zijn en dat we echte reisjes kunnen maken. Zoals naar Pisa bijvoorbeeld, afgelopen jaar. De kinderen hebben hun zwemdiploma’s, wat betekent dat ik soms ook gewoon aan de kant kan zitten met een boek. Ze janken niet non-stop in het vliegtuig, waardoor andere continenten weer binnen handbereik komen. Ze krijgen interesse in cultuur en geschiedenis (of willen gewoon pokémon vangen) waardoor we ook eens een kerk of oud gebouw kunnen bekijken.
Was er dan helemaal niets positief?
Haha, als ik dit zo teruglees dan denk ik: goh, ik ben echt wel toe aan dit volgende decennium. Zo voelt het ook wel. Meer tijd voor mezelf, niet alleen maar zorgen, en meer leuke dingen doen. Maar natuurlijk waren er ook positieve dingen dit afgelopen decennium. Ik ben nu een stuk wijzer dan tien jaar geleden. Ik leerde leuke mensen kennen, onder andere door het bloggen. Mijn hele blog is natuurlijk dé hit van de jaren ’10, al zeg ik het zelf. Verder brachten deze jaren mij twee van mij drie kinderen, twee nichtjes, een paar trouwerijen… dus helemaal niet zo verkeerd. En: ik begon met sporten. Hardlopen, fitness, zumba... ik ben denk een stuk fitter dan tien jaar geleden.
Goede voornemens
Ik heb altijd goede voornemens, of het nu oud en nieuw is of niet. Mijn grote goede voornemen voor 2020 en daarna is vooral: veel leuke dingen (blijven) doen, want simpel, daar word je het gelukkigst van. En of dat dan bloggen, Spaans leren of een orkest dirigeren is, dat zien we dan wel weer.
Hoe kijk jij terug op de jaren ’10?
Geef een reactie