Vandaag ben ik 7 jaar getrouwd! Inderdaad, niet te geloven! Het is een magisch getal, die 7 jaar. Want de eerste verliefdheid is er dan wel af. Hoe is dat bij ons? Zijn we nog altijd dolgelukkig, of inmiddels wel toe aan relatietherapie? Zit de sleur er al in of blijven we elkaar verrassen? En hoe zit het met die trouwdag, groots vieren of iets wat altijd vergeten wordt?
Nu ben ik in veel dingen een zeikerd, maar die trouwdag vieren, daar til ik niet zo zwaar aan. Het is dat anderen mij eraan herinneren (schoonmoeder komt ook vaak met een bloemetje aan, zo geweldig blij met mij) anders zou ik het zelf ook vergeten. De eerste jaren waren we vaak op vakantie in deze tijd, omdat september een rustige maand is in de tuinbouw. Dat is ook de reden dat we in september getrouwd zijn trouwens. Heel romantische reden, ja.
Inhoud
Bridezilla
Wat was het een mooie dag, 19-09-09. Natuurlijk was ik best een beetje bridezilla. Maar het feit dat de zon hoog aan de hemel stond scheelde enorm veel voor mijn humeur. Daarnaast hadden wij al een tweejarige peuter rondlopen op onze trouwdag, dan leer je wat relativeren. Wil hij niet op de foto? Dan niet. Wil hij zijn stropdas niet om? Best. Wil hij drie ijsjes? Prima.
Maar goed, nu zijn we dus zeven jaar verder. En waar het verhaal vandaan komt weet ik niet, maar je schijnt dan last te krijgen van de seven year itch. De sleur is maximaal toegeslagen, en je vraagt je af waarom je er in godsnaam aan bent begonnen.
De kinderen: oorzaak voor de Seven year itch
Even googelen leverde mij een grafiekje op waaruit blijkt dat de meeste scheidingen plaatsvinden na vijf tot negen jaar huwelijk. Daar valt die seven year itch dus mooi tussen. De Amerikaanse socioloog Lawrence Kurdek deed in 1999 een groot onderzoek waarin hij keek naar de fases waarin relaties foutlopen. Hij wijt de seven year itch vooral aan de kinderen: de meeste stellen beginnen na een jaar of drie aan kinderen, en mensen zijn voorgeprogrammeerd om vier jaar voor een kind te zorgen. Dan zit je dus aan de zeven jaar, waarna de zorg voor een kind afneemt en je je afvraagt wat je eigenlijk nog bij elkaar doet. (bron: nieuwsblad.be)
Volgens Kurdek zijn stellen met een seven year itch in goed gezelschap, want ook Brad en Jennifer gingen na zeven jaar uit elkaar (die kunnen alleen moeilijk de kinderen de schuld geven) en daarnaast hebben we Björn en Agneta van ABBA als voorbeeld. Tja. Ik heb wel eens onderzoeken gelezen die betrouwbaarder overkomen.
Eigen onderzoek
Ik heb eens rondgekeken in mijn omgeving en mijn eigen niet-wetenschappelijke, niet-gepowerde conclusie getrokken: De meeste stellen beginnen volgens mij na één of twee jaar aan kinderen. De meesten houden het niet bij één kind. Na zeven jaar huwelijk zitten ze al vijf à zes jaar in de luiers, gebroken nachten, waterpokken en kots. Een avondje uit bestaat uit een snelle hap bij de patatboer (oppas kwam te laat/kind bleef krijsend aan been hangen) en een onbestemde film in de bioscoop. Wat niet uitmaakt, want ze gebruiken deze tijd om bij te slapen. De seven year itch is een feit.
Een avondje doorzakken zit er zelden meer in, want de volgende dag (en de rest van de dagen) zit je met de gebakken peren. Ambities die je eerst zo aantrekkelijk vond in de ander staan of op een laag pitje, of ze worden gebruikt als excuus om het huis uit te vluchten. Tja, het is maar een observatie.
Ik weet niet meer waar ik het las, volgens mij in een tweet/facebookbericht/interview van Diana Koster (van het boek perfecte moeders bestaan niet) dat er verboden zou moeten worden om de eerste vier jaar na de geboorte van een kind te scheiden. Uitzonderingen met geweld en ellende natuurlijk daar gelaten. Ik denk dat ze wel een punt heeft, die eerste paar jaar is het onmogelijk om je van je beste kant te laten zien. Je bent gewoon niet 100% toerekeningsvatbaar…
Ons geheim
En daar komt natuurlijk mijn grote geheim (haha) om de hoek kijken. Wij zijn zeven jaar getrouwd maar wij zijn al ‘klaar’ met het opvoeden van drie kinderen.
We hebben het een beetje andersom gedaan, door te trouwen met een peuter aan onze zijde. Natuurlijk hebben de kids ons nog wel nodig, maar hemel, wat wordt het makkelijk als ze allemaal op school zitten, uit de luiers zijn, zichzelf kunnen aankleden en zelf uit bed kunnen komen.
Wij genieten nu van de vrijheid die we terughebben. Na een avondje stappen iets langer blijven liggen omdat de kinderen zelf een broodje kunnen smeren. Even een rondje hardlopen terwijl de kids alleen thuis blijven. Op het laatste moment uit eten, omdat we geen zin hebben om te koken. Af en toe weer eens samen een nachtje weg, omdat het voor de opa’s en oma’s ook weer iets beter te doen wordt nu ze groter zijn.
De kinderen zijn minder afhankelijk en je hebt weer meer tijd voor elkaar. En waar sommige stellen erachter komen dat ze elkaar na die jaren niks meer te melden hebben (hadden ze dat dan in de begintijd wel?) wordt het bij ons alleen maar leuker.
Iets blijven doen dat je leuk vindt
Ik denk dat het belangrijk is om in die tijd dat de kinderen klein zijn iets te blijven doen wat je leuk vindt. Werk, een hobby, iets dat je uit kunt bouwen als de kids naar school gaan. Om niet in een gat te vallen. Hoor mij, Lisette de relatietherapeut.
Gelukkig heb ik Lieve Syl, die aan kwam waaien toen de jongste naar de kleuterschool ging. Mijn dagen vullen zich wel, ik werk flink wat uren en doe leuke dingen voor mijn blog. Dat geeft ook weer gespreksstof!
Dat ik laatst voor een foto op verzoek van Sylvie mijn trouwjurk weer aan moest, en hij moeiteloos paste, draagt natuurlijk evenredig bij aan de feestvreugde. Ik mag blijven. Ik kan niet wachten op mijn bosje bloemen!
Related Posts
- Mijn haat/liefde verhouding met de herfst - 16/10/2020
- Zo vind je de ideale radiator voor jouw badkamer - 16/10/2020
- Vanaf nu bij de Action: Baby Shark speelgoed (tu tu tu tu tu tu) - 14/10/2020
Gefeliciteerd! 🙂
Gefeliciteerd! Ik vind die foto met je gapende kind echt briljant : )
Wat een leuk stukje! Gefeliciteerd (alsnog) met jullie trouwdag.