Och och, wat zullen jullie slecht geslapen hebben de afgelopen tijd. Compleet in de war over hoe het nu is met Wim en Greet, Piet en Nel, Peter en Marjan en natuurlijk Lolita, de secretaresse. Ik begrijp het helemaal, er is dan ook een hoop gebeurd. Wat zeg ik, hun levens hebben op zijn kop gestaan.
Saarburg
Het laatste wat jullie weten is dat de stellen van middelbare leeftijd gearriveerd zijn in Saarburg, waar ze met een leuke aanbieding uit de Vrouw een huisje hebben gehuurd inclusief vier fietsen. En dat zoon Peter, die jongen met die suffe huisvrouw en stiekeme affaire met zijn secretaresse, de stellen heeft afgeraden om daar te gaan fietsen. Het park ligt namelijk nogal hoog, en is alleen bereikbaar per kabelbaan of via een kronkelige weg met veel haarspeldbochten.
Peter kent zijn ouders en vooral de vrienden van zijn ouders echter langer dan vandaag. Greet wil van geen wijken weten: ze gaan fietsen. Ze hebben tenslotte die fietsen bijgeboekt, en dat is niet voor niets. Zonde om die gewoon te laten staan. En dat niet alleen, wat moeten de stellen anders doen? Yathzee komt Greet de neus uit, nu ze heeft ontdekt dat de anderen haar stiekem laten winnen om te zorgen dat het gezellig blijft. Ze zag heus wel hoe Piet snel zijn dobbelstenen omdraaide terwijl Wim naar een zogenaamde bijzondere vogel buiten wees, en hoe Piet daardoor Full House miste en dus verloor. Maar Greet staat daarboven, boven dat kinderachtige gedrag.
Verder was ze een ochtend met Nel gaan zwemmen. Op de vaste woensdagochtend, waarop Greet normaal met zwemvriendin Hannie baantjes gaat trekken in het verwarmde zwembad bij haar in het dorp. Nel is dan wel geen Hannie, maar het moet maar.
Zwemluiers
Waar Greet niet op had gerekend, was dat het park waar zij verblijven een heus kinderpark is, waar aanhangers van een beest genaamd Bollo de boventoon voeren. En dat haar beoogde rustige zwemuurtje, waar ze normaal zo van geniet, nu een meerstemmig gekrijs op de achtergrond heeft. Sterker nog: doordat het buiten miezert zijn de gezinnen met hysterische kinderen massaal uitgerukt naar het zwembad. Oververmoeide moeders, uitgewrongen vaders en hun opgewonden kroost met loshangende zwemluiers maken het onmogelijk voor Greet en Nel om ook maar één zwemslag uit te voeren. Zelfs in het bubbelbad zijn ze, tussen alle bommetjes, niet veilig.
Als Greet op hoge poten (nou ja, badslippers) naar de badmeester gaat en ruimte eist om baantjes te trekken, hoort ze zichzelf zowat niet van de herrie. En de badmeester blijkt alleen Duits te verstaan. Ze druipt dan ook snel af, Nel in haar kielzog. Het zwemexperiment is ten einde. ‘Wacht maar,’ dreigt Greet, ‘ik ga naar de receptie om verhaal te halen. Want ik vind dit niet normaal. Zo’n park moet ook ruimte hebben voor mensen die rust zoeken. Wat zeg ik, wij hebben ons hele leven gewerkt, wij hebben récht op rust.’
Nel knikt een beetje aarzelend, want ach, dat werkt het beste bij Greet. Hoewel zij de kleintjes in het bad behoorlijk schattig vond en moest terugdenken aan de tijd dat ze met Peter ging peuterzwemmen. Peter, die nu alweer twee grote zoons heeft. De gedachte aan het kleine meisje in de buggy, voortgeduwd door de vrouw waarmee Peter zo innig omstrengeld liep toen ze hem op een onbewaakt moment een keer tegenkwamen, duwt ze hard weg. Nee, dat is een misverstand. Peter is een vriendelijke, betrouwbare man die zijn gezin op de eerste plaats zet. Dat en niet anders.
Schnitzel en Bitburger
Fietsen dus. De mannen, die net even rustig op de bank zaten met hun krantje en gehoopt hadden dat de dames minimaal anderhalf uur zouden zwemmen, kijken verschrikt op als ze in hun jas en schoenen worden gejaagd. Want hop, luieren doen ze thuis maar, ze zijn nu in Duitsland en ze moeten wat van de omgeving zien. Die prachtige wijnvelden bijvoorbeeld. En die idyllische kasteelruïne langs de rivier de Saar. Met die leuke terrasjes. Met een klein sprankje hoop op een schnitzel en een Bitburger hijsen de mannen zich van de bank af richting schuur waar de gehuurde fietsen staan. Niet elektrisch, maar wel lichtgewicht. Ze worden netjes klaargezet, en als de dames zover zijn (gelukkig zijn ze zo kort in het water geweest dat hun gewatergolfde haar geen schade heeft ondervonden van het zwemavontuur) gaan ze op pad.
Labradoodle
Het eerste stukje gaat lekker, tijdens de rit van het park af worden er geen peuters geraakt en ook het lange, rechte stuk richting de kabelbaan gaat prima. Het loopt een beetje af, maar dat is juist wel fijn. Dan volgt de eerste bocht, die gaat goed. Zo ook de tweede. Maar na de tweede bocht wordt Greet afgeleid door een wandelaar met een hond (‘die hond heeft de zoon van Els van de zang ook, zo’n scháttig beest, en zó braaf! Het schijnt dat je voor labradoodles niet allergisch kunt zijn, blablabla’) en vergeet ze te remmen. Terwijl de weg toch aardig steil is. Als er vervolgens een auto de bocht om schiet, vergeet Greet te sturen en vliegt ze gillend en krijsend de druivenstruiken in. Waar ze, niet al te zacht, naast haar fiets beland.
Haarspeldbocht
Het is maar goed dat dit een geschreven tekst is, en geen film. Want het gegil van Greet gaat door merg en been. Wat zeg ik: tot in het dal is de echo te horen, en we mogen blij zijn dat er geen lawines zijn veroorzaakt. De kabelbaan die over de wijnvelden gaat valt stil, als de geschrokken eigenaar niet weet waar het gegil vandaan komt. Is er iemand uit de kabelbaan gevallen? Maar nee, het is Greet die uit de haarspeldbocht is gevlogen.
‘Mijn heup, mijn heuuup, MIJN HEUP!!!!!!’ Is het enige wat Greet kan gillen, en de aangesnelde Piet, Nel en Wim krijgen haar niet tot bedaren. Wat nu?
Hoe de in allerijl uitgerukte hulpdiensten omgaan met de hysterisch krijsende vrouw lees je binnenkort in het volgende deel!
De uitgelichte foto van de haarspeldbocht is van shutterstock/pisaphotography
Deel 1 t/m 7 van de serie ‘Wim en Greet’ vind je hier.
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Geef een reactie