Het is 4.45 uur. Dochterlief staat te springen bovenaan de trap. ‘We gaan op vakantie!!’ Als wij op vliegvakantie gaan vliegen we om de één of andere reden altijd midden in de nacht, dan is dat vroege vogel gebeuren wel handig. Maar nu, met de autovakantie, waren we van plan om rond 11.00 uur te vertrekken…
We gaan namelijk op autovakantie. Naar zo’n heuse camping die je bij campinglife regelmatig voorbij ziet komen. Niet naar Frankrijk, nee alsjeblieft, die kinderen van ons slaan elkaar de hersens al in bij Breda. We hebben Luxemburg gekozen. Vier uur rijden, ver genoeg.
Na een urenlang gestuiter (is het al 11 uur? nee, nu is het 5.15 uur. Is het al 11 uur? Nee, nu is het 6.00 uur. Mama het regent! Heel hard! Ja, wat er hier valt valt in Luxemburg niet. Daar schijnt de zon. Tenminste dat hopen we) kunnen we vertrekken. Met militaire precisie heb ik alles bedacht en ingepakt. Ik doe dat het liefst alleen, kan er niks misgaan door communicatieproblemen. Manlief vindt dat geen probleem, die loopt nog tot 10.00 uur in de tuin. En hij rijdt wel. Topverdeling.
Bij Antwerpen hebben we er al twee stops op zitten. De diva moet plassen, ineens, heel nodig, net als we de file op de ring van Antwerpen in rijden. Als het geloei extreme vormen aanneemt besluit man te stoppen op de vluchtstrook. Vanaf de linkerbaan tussen de vrachtwagens door is dat een survival op zich.
Ik (de control freak) heb me al meerdere malen moeten verbijten, ik wil niet zo’n zeikwijf worden die steeds zegt dat haar man zachter moet rijden. Die missie mislukt later alsnog jammerlijk als we in het bergachtige gedeelte rijden, maar goed.
Nadat madame achter de vangrail heeft zitten piesen en tien minuten later nog eens bij een benzinestation, (ik moet nog een keer! Mijn blaas was niet goed leeg gegaan!) besluiten we haar een luier om te doen. Topidee. We proppen haar en de jongens vol met brood en sommeren ze te gaan slapen. Ze zijn binnen no time vertrokken, heeft dat vroege opstaan toch nog een positieve kant.
Ons navigatiesysteem is voor de Benelux, maar wel twee jaar oud. Control freak als ik ben (en door ervaring wijzer) check ik de route ook steeds op google maps. Dat internetbundeltje trek ik wel van de belasting af. En ja hoor, file in het vooruitzicht. Bij Aarlen. Wat op sommige borden als ‘Arlon’ wordt aangeduid, wordt me pijnlijk laat duidelijk. Na een file bij Antwerpen, een file bij Brussel en de plasstops zijn we de vertraging wel zat. Hop, ik regel een omleiding.
We worden gestuurd door bergen en dalen, landweggetjes en haarspeldbochten, dorpjes en landerijen, om uiteindelijk weer op de snelweg te eindigen, net vóór de plek waar de file dus is. Hmmm. Ik kom nog met een smoes dat we het eerste stuk van de file mooi gemist hebben. Maar als manlief een auto herkent die we eerder die dag ook al ingehaald hebben (autogek) blijkt mijn supersmoes waardeloos.
Uiteindelijk bereiken we onze bestemming in Luxemburg. Met het laatste halfuur stuiterende kinderen die niet meer vatbaar zijn voor ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ of omkoopbaar met kersensnoepjes. En van de prachtige natuur zijn ze al helemaal niet onder de indruk. Dochter vraagt wanneer we weer met het vliegtuig op vakantie gaan, dan heeft ze tenminste de ruimte om te bewegen. En kan ze onbeperkt plassen.
Op de parkeerplaats slaan we steil achterover van de hoeveelheid Nederlandse auto’s. Eenmaal binnen blijkt 95% van de gasten Nederlands, het center parcs gevoel overheerst. Maar ach, we did it. We zijn op autovakantie. En achter die wolken schijnt vast de zon…
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Leuke schrijfstijl. Gaaf om te volgen.