De patatgeneratie. Zo noemen ouwetjes de jeugd van tegenwoordig toch? Zij vinden jongeren eigenlijk altijd luier en gemakzuchtiger dan hun leeftijdgenoten. Ik heb het vaak moeten horen (misschien zegt dat iets over mij) en gebruik de term nu ook voor de jeugd van tegenwoordig, waar ik helaas niet meer bij hoor. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet van de patatgeneratie, ik ben van de Actiongeneratie.
Actiongeneratie
Wat is dat dan, de actiongeneratie? In de Dikke van Dale zul je hem niet vinden, ik heb het woord zojuist verzonnen. Toen ik weer eens iets weggooide wat een beetje kapotachtig was (00k een nieuw woord). Een rugtas waarvan een hengsel een beetje los was gekomen en in de binnenvoering ook een scheur zat. En ik dacht: weg ermee, ik koop wel een nieuwe. Na een schamele seconde waarin ik nog overwoog om hem naar de Turk te brengen om te laten maken. Maar ja, dat zou meer kosten dan de hele tas, want de tas was van… juist. De Action.
Dat zou je je vroeger niet in je hoofd halen, om zo een tas weg te gooien! Als je een tas kreeg, dan was je daar zuinig op en als hij kapot was ging je hem maken. Net als sokken, die liet je stoppen. Of wat denk je van een kapot aardappelschilmesje? Met tape aan elkaar en door. Een kapotte bloempot? Gewoon met secondelijm plakken. Geen haar op je hoofd die eraan dacht om het maar weg te gooien en nieuw te kopen. Dat was toch zonde, het deed het toch verder goed? Tja, hoor oma praten. Dat waren nog eens tijden. Toen wisten we niet beter, want we hadden geen Action. In het dorp waar ik woonde waren überhaupt geen winkels, ik moest 5 kilometer door miezerige ijsregen fietsen om een Blokker tegen te komen. No way dat ik daarheen fietste voor een nieuwe bloempot.
Wegwerpmaatschappij
Ik kan nu de Action natuurlijk de schuld geven, dat is het makkelijkst, maar eigenlijk merk je dat de hele maatschappij is veranderd. We zijn een wegwerpmaatschappij geworden. En dat vind ik, iemand die geen reet geeft om het milieu, toch wel gek. Ik zal je niet vermoeien met een ‘waar moet dat heen met deze wereld’ preek, want ik klink al belerend genoeg, maar ik vraag me wel eens af waar die goeie ouwe tijd gebleven is.
Lees ook: hoe duurzaam is de tuinbouw?
Het lijkt nu wel of dingen bewust gemaakt worden om snel kapot te gaan. Zodat je snel nieuwe koopt. Slim, marketingtechnisch gezien, maar ook wel heel irritant. Er is vrijwel niemand die jarenlang met zijn telefoon doet, om maar eens iets te noemen. Maar ook simpele gebruiksartikelen gaan kort mee. Neem het spel ‘Wie is het’. Weet je wel, met van die gezichtjes en dan moet je raden welke de ander heeft door vragen als ‘heeft hij een bril?’ en ‘kijkt hij alsof hij moet kakken?’. Dat spel hadden ze 25 jaar geleden bij mijn vriendinnetje, en het zou me verbazen als het daar nu niet meer in de kast staat. Trouwens, mijn oude spellen, barbies (weinig) een autotjes (veel) zijn ook allemaal nog tiptop in orde.
Flutplastic
Maar nu kwam ik in aanraking met een hedendaagse versie van Wie is het. En dan ook de echte, dus niet de Actionversie. Wat denk je? Binnen drie weken verrot. Niet per se door lompigheid, hoewel dat bij mijn kinderen niet gek zou zijn, maar gewoon omdat het van flutplastic is gemaakt. van dat buigzame, waar je van die lelijke witte vouwen in krijgt. Na hooguit een halfjaar is zo’n spel rijp voor de stort! Leuk voor de baas van de Intertoys, maar niet voor de vaders en moeders.
Zo is het ook met huishoudelijke zaken. Naast mijn hippe inventaris staat nog steeds de oude vertrouwde mengkom van Brabantia in de ondefinieerbare kleur bruin die hip was in de jaren ’70. Want ja, die is gewoon nog prima en ik gebruik hem regelmatig. Hij valt wat uit de toon bij de witte vierkante Actionmeuk, maar eigenlijk staat hij voor mij symbool voor die goeie ouwe tijd. Toen spullen nog langer meegingen dan een halfjaar.
Consuminderen
Misschien moet ik die tas toch nog redden van het vuilnis en proberen te stikken met garen die ergens in de kast liggen. Ik bedoel, het kan nooit moeilijker zijn dan hechten (en als verloskundige best belangrijk dat je dat goed kunt). En wat eerste stappen zetten qua consuminderen. Want, om er nog maar eens een dooddoener in te gooien: een beter milieu begint bij jezelf…
*dit artikel is niet gesponsord door Brabantia, Intertoys of Wie is het. En al helemaal niet door de Action. Ook wel eens fijn, in deze tijd van speelgoedpropaganda 😉
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Goed stukje, Lisette. Inderdaad, op alle gebied wordt er maar gekocht en ook makkelijk weer weggegooid. Niks heeft nog waarde. We zijn alles ook snel beu en zappen dan snel naar iets nieuws. Meubels, kleding, banen, relaties.
De zapcultuur in onze wegwerpmaatschappij..
Ik had als kind ook het spel Wie is het? Het was geweldig en we speelden het graag. Maar ik herken dat de nieuwe versie van flutmateriaal is. Superjammer! Ik snap niet waarom ze dat doen.
Zit me nog te verbazen dat je tegenwoordig eigen tassen mee moet nemen als je boodschappen doet. Niet? Doe je dan de boodschappen in handenvol kleine gratis plastictasjes? In de jaren 90 hadden diverse winkels stoffen tasjes. Die van C&A waren prima qua formaat en ze kostten maar een Euro. De laatste jaren waren ze ietsje duurder maar ook groter. Ik heb nog steeds diverse van toen. Het enige wat ze tegen hadden, was dat ze absoluut niet waterdicht waren.
Nu zijn er dus diverse winkels die hun eigen duurzamer tasje maken. Ik vind die van Zeeman heel handig, die gele. Goed te zien in veel weersomstandigheden, is meen ik maar een Euro, en vorm & formaat zijn handig. Intratuin heeft lage wijde met wel schouderlange banden, maar het is verschrikkelijk glad. Niets voor mensen die wat onhandig zijn.,