Inhoud
- 1 Ik schreef het al eerder: dit schrijven is voor mij carrièremove 7477292. Ofzoiets. Ik ben nooit zo heel standvastig geweest wat betreft mijn werkplekken. Zal wel een hoogbegaafdendingetje zijn. Ik zie het als iets positiefs: ik heb op veel plekken ervaring opgedaan. In de tuinbouw, in Nederland en in Australië, achter de kassa, in de schoonmaak (merk je niets meer van), bij de bloedafname en in verschillende verloskundigenpraktijken.
- 2 Nu mijn jongste naar school ging zag ik het gat al voor me waar ik in zou vallen. Ik zie dat immers om me heen regelmatig gebeuren. En ook in de verloskundigenpraktijk moet je ze de kost niet geven: de jongste gaat naar school, dan nog maar een baby. Nog één keer genieten, nog één keer al die stappen doorlopen. Voor mij was dat geen optie, aangezien nummer 2 en 3 nog in de fase van gebroken nachten zijn blijven hangen, ook al gaan ze naar school. Mijn baarmoeder blijft leeg.
- 3 En dus ben ik nu part-time blogger. En zoals met de meeste dingen ben ik er totaal onvoorbereid ingerold. Voor de grap maakte ik een Sylfie met kerst, en later nog één over de nieuwjaarsduik. Omdat ik geen zin had om te gaan hardlopen die ochtend tikte ik er een stukje bij. Mijn facebookvrienden vonden het grappig, ik maakte het openbaar en een paar maanden later ging het viraal. En nu ben ik ‘sitemanager’ en schrijf ik naast grappige stukjes over Sylvie ook over serieuze zaken. Voor mijn eigen site, voor moeders.nu en voor vrouw.nl.
- 4 Related Posts
Ik schreef het al eerder: dit schrijven is voor mij carrièremove 7477292. Ofzoiets. Ik ben nooit zo heel standvastig geweest wat betreft mijn werkplekken. Zal wel een hoogbegaafdendingetje zijn. Ik zie het als iets positiefs: ik heb op veel plekken ervaring opgedaan. In de tuinbouw, in Nederland en in Australië, achter de kassa, in de schoonmaak (merk je niets meer van), bij de bloedafname en in verschillende verloskundigenpraktijken.
Na een tijdje word ik onrustig en wil ik weer een nieuwe uitdaging. Net als veel hoogbegaafden (of ze het nou wel of niet zelf weten) werk ik als zelfstandige. Dat betekent dat ik eigen baas ben, zelf mijn werktijden en werkplekken kan bepalen. En het belangrijkste: ik kan ermee stoppen als ik het zat ben.
Nu mijn jongste naar school ging zag ik het gat al voor me waar ik in zou vallen. Ik zie dat immers om me heen regelmatig gebeuren. En ook in de verloskundigenpraktijk moet je ze de kost niet geven: de jongste gaat naar school, dan nog maar een baby. Nog één keer genieten, nog één keer al die stappen doorlopen. Voor mij was dat geen optie, aangezien nummer 2 en 3 nog in de fase van gebroken nachten zijn blijven hangen, ook al gaan ze naar school. Mijn baarmoeder blijft leeg.
Maar wat dan? De eerste schooldagen van mijn dochter droomde ik ervan om het werk als verloskundige weer op te pakken. Misschien kwam het door de pasgeboren baby waar ik die week op kraamvisite ging. Maar zoals met veel dingen leek het plaatje idealer dan de werkelijkheid en kon ik me dat op tijd herinneren. Leuke bevallingen doen, prachtig. Visites rijden met het raampje open, heerlijk. Gezellig dagje spreekuur met een kopje thee, altijd leuk. Maar toen ik dacht aan de vergaderingen, de mediahetze tegen verloskundigen, het op drie plekken tegelijkertijd moeten zijn, de gebroken nachten (al ben ik die wel gewend, het is toch anders als je de deur uit moet voor iemand die obstipatie in plaats van weeën blijkt te hebben) het doorwerken in weekenden, vakanties en op feestdagen… nee, die optie viel toch weer af.
Verloskundige in een ziekenhuis dan? Hmm, ik heb de advertenties doorgespit, maar zo lastig te combineren met schooltijden. En van papadagen moeten we het hier niet hebben. Meer echo’s maken? Leuk, maar vier dagen per week in een donkere kamer doorbrengen lijkt me pittig. En met twee dagen per week heb ik al last van mijn schouder. Niet echt een goed idee dus. De schoonmaakster opzeggen en zelf het huishouden doen? Geen uitleg nodig, nee.
En dus ben ik nu part-time blogger. En zoals met de meeste dingen ben ik er totaal onvoorbereid ingerold. Voor de grap maakte ik een Sylfie met kerst, en later nog één over de nieuwjaarsduik. Omdat ik geen zin had om te gaan hardlopen die ochtend tikte ik er een stukje bij. Mijn facebookvrienden vonden het grappig, ik maakte het openbaar en een paar maanden later ging het viraal. En nu ben ik ‘sitemanager’ en schrijf ik naast grappige stukjes over Sylvie ook over serieuze zaken. Voor mijn eigen site, voor moeders.nu en voor vrouw.nl.
Natuurlijk moet ik daar moeite voor doen. Een website bouwen is een vak apart, ik heb alles moeten lezen over wat wel en niet mag (foto’s zomaar op je site zetten mag dus niet!) en in ‘zomaar’ een stukje tikken gaat zo een uur zitten. Minimaal, wil je wat research doen nog langer. Google is mijn beste vriend geworden! In mijn hoofd borrelt het constant van de ideeën waardoor ik er af en toe thuis niet helemaal bij ben.
Maar wat is het leuk! Wat een energie kun je krijgen van een nieuwe uitdaging. En wat werken die positieve reacties ontzettend verslavend. Ook al vind ik het stiekem ook best leuk om voor wat ophef te zorgen met een verhaal. Hoe lang het allemaal gaat duren? Geen idee. Nu ik voor meerdere websites schrijf verveel ik me niet. En natuurlijk hoop ik steeds meer publiek te trekken met mijn eigen website. Wie weet zelfs wat adverteerders?
En dan zien we over een paar jaar wel weer verder!
Related Posts
Hoe ik elk jaar de bevalling herbeleef
Sandra wist niet dat ze zwanger was, tot ze ineens ging bevallen…
Een baby op de vluchtstrook: daar is niks grappigs aan- De bevalling van mijn eerste kind
Zwangerschapsdagboek deel 20: verlof is saai en de baby blijft een draaikont
Zwangerschapsdagboek deel 19: de baby in stuitligging en oefenen op de baarkruk
- Hoe Kopen zonder Kijken mij inspireert - 20/10/2021
- Geitenogen en stierenballen eten bij Expeditie Robinson - 19/10/2021
- Bezoek nu het Scheepvaartmuseum in Amsterdam! - 19/10/2021
Geef een reactie