Inmiddels is voor mij de basisschoolperiode voor bij. De hemel zij dank, echt waar, want ik mis de basisschool helemaal niet! Zeker niet zo aan het einde van het schooljaar. Schoolreisjes, musicals, kinderfeestjes, speelgoedmiddagen, waterochtenden.. wat een gedoe toch altijd. Nee, liever de middelbare school, waar ze vanaf de tweede week juni gewoon al niks meer doen. En vooral: waar ouders niets hoeven te doen. Dit artikel over cadeaus voor de juf schreef ik in de tijd dat ik nog wel drie kinderen op de basisschool had.
De draad kwijt
Het was weer een roerige ochtend, maar ik ben trots op mezelf. Liet ik gisteren mijn telefoon en portemonnee nog op mijn werk liggen (waarvoor 40 kilometer extra gereden), vandaag was ik helemaal zen. Kinderen op tijd op school, juiste tasjes bij zich, gel in het haar. Tot ik vanochtend de hal van de school binnenkwam. In mijn kekke sportoutfit, want ook dat rondje hardlopen moest nog even gebeuren voor de vakantie.
De overweldigende massa kinderen met bloemen, theepakketjes, badschuim, mokken (‘de liefste juf’. ze heeft er al minstens 20 van in de kast staan mensen, net als alle andere juffen!!) in de hal zorgde dat de schrik me om het hart sloeg. Eh… moest ik ook een cadeau voor de juf? Ik heb mijn kleuter met een mengeling van verbazing en afgrijzen de klas in geduwd.
Eftelingwaardige rij
Ja, het was proppen. Normaal gesproken geven ze de juf allemaal een handje. Dat gaat vrij snel, het rijtje stokt vaak bij de mijne omdat die nog steeds weigert een hand uit te steken. Komt in de beste culturen voor, denken we dan maar. Vandaag was de wachttijd echter Eftelingwaardig. Het lukte de juf om bij elk kind een ander kreetje te slaken: ‘Oh, wat fijn! Nog meer thee!’ ‘Oh, wat word ik verwend!’ ‘Ik lijk wel jarig, weer badschuim!’ En die kleuters glunderen natuurlijk.
Waarschijnlijk ligt hier ook de wortel van mijn irritatie. Want die van mij had niks in d’r handen. Ja, de lievelingsknuffel. Die ze van mij stevig vast moet houden, als die aan het eind van deze dag op school blijft liggen hebben we namelijk pas écht een helse zes weken voor de boeg. Maar verder had ze niks. Niet eens iets geknutseld of gekleurd. Er was toch een cadeau geregeld door de klassenmoeder?
Niet zo attent
Ik ben gewoon niet zo attent aangelegd, en nadat ik het geld bij de klassenmoeder had afgedropt heb ik het cadeau voor de juf op mijn innerlijke to-do list afgestreept. Het komt dan ook niet in me op om mijn kind dat pas vijf maanden op school zit, nog iets mee te geven (de andere twee, die er al jaren zitten, ook niet hoor). Had ze echt iets moeten knutselen? Dat deden we vroeger toch ook niet? Wanneer is die onzin begonnen??
Ik heb echt veel respect voor alle juffen en meesters. Zeker nu ik een kijkje achter de schermen krijg door mijn inmengen in de MR, zie ik hoeveel zij op hun bordje krijgen. Vakantie is vaak gewoon doorwerken, en van de 30 kleuters zijn er tegenwoordig 20 die iets mankeren en speciale zorg nodig hebben. En echt, ik vind dat de juffen wel wat extra’s verdienen. Naast hun gewone salaris. Daarom is er juffendag, er is een verjaardag van de juf, en op al deze dagen wordt ze goed verwend. Ook is een cadeau, geregeld door de klassenmoeder, natuurlijk superleuk aan het eind van het schooljaar. Maar we moeten het niet overdrijven, toch?
Laten we gewoon de klassenmoeders hun ding laten doen, en het niet proberen te overtreffen met nóg een extra cadeau. Dan vallen de arme kindjes van loedermoeders die niets hebben tenminste ook niet zo op…
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Tja. Herkenbaar, ook de ergernis. Maar laat je niet opjutten, een cadeautje geven is nooit een verplichting toch? Ik zie het eigenlijk ook een beetje als gemakzucht: ‘vroeger’ gaven kinderen een mooie tekening oid aan de juf of meester, toch? Alleen hebben die ‘achterbankkinderen’ daar helemaal geen tijd meer voor, of ze zitten liever aan een iPad geplakt… 😉 En lopen moeders rond met een schuldgevoel, of laten ze zich door andere moeders opjutten… 😛 Nee, even zonder gekheid: zou de juf je kind er echt op aankijken als je niks geeft? Het enige is dat je kind het misschien zelf als een gemis zou voelen. Zelf erger ik me trouwens meer aan zo’n juffendag, dat voelt toch wel een beetje als een soort ‘verplichting’ om cadeautjes te gaan geven, ik vraag me wel eens af waarom een juf of meester niet even tegen de kinderen zegt dat cadeautjes niet nodig zijn en ze liever een tekening oid willen (zitten ze dan zelf te wachten op al die goedbedoelde rotzooi?). Een bedankje aan het eind van het schooljaar, daar kan ik me nog wat meer in vinden, als afsluiting van weer een fase. Soms vind ik het dan wel leuk om een paar foto’s te geven die ik gedurende het schooljaar heb gemaakt, of een kleinigheidje dat ik eerder een keer in de opruiming tegenkwam met een ‘bedankt’-labeltje eraan. Maar ik ben het ook wel eens vergeten, het afscheidscadeautje is op onze school in principe (gelukkig!) ook niet echt een ‘must’.
Het fenomeen klassenmoeders kennen we op onze school trouwens niet.
Vorig jaar nam mijn oudste afscheid van de basisschool, een paar moeders hadden toen bedacht om als ouders van de groepen 8 de leerkrachten én de school gezamenlijk een aantal cadeaus aan te bieden als dank voor alle jaren onderwijs. Ze hadden daar ook wat ideeën bij die ik eerlijk gezegd niet echt bijzonder (= zonde van het geld) vond. En er zijn in die 8 jaar dat mijn kind daar op school heeft gezeten ook wel wat dingen gebeurd die ik niet echt optimaal vond (dat kan gebeuren maar het is dan wel fijn als daar open over gecommuniceerd kan worden). Ik heb toen besloten dat ik me niet verplicht hoefde te voelen omdat andere ouders zich wél geroepen voelden om zoiets gezamenlijks te doen, en heb niet meegedaan. Het is toch ook gewoon hun werk, en als ze het (hopelijk) goed doen, mag daar dan best waardering voor zijn maar grote cadeaus vind ik overdreven! Een aardig kaartje is dan misschien nog minstens zo persoonlijk, en voor mijn gevoel ook minstens zo leuk als een materiële beloning 🙂
Dit fenomeen is sinds een aantal jaren bij ons op school ook steeds meer in opkomst. Ik vind het als juf ook maar raar, en helemaal niet nodig. Ik zie ook de koppies van de kinderen die geen cadeautje voor de juf in hun handen gedrukt hebben gekregen van hun moeder. Het heeft niets met de kinderen te maken. Het zijn de ouders, die niet voor elkaar willen onderdoen. Je mag mij net zo lief bedanken met een hand, een oprecht “bedankt voor een fijn jaar”, een glimlach en een vriendelijk woord. Die persoonlijke gesprekjes zeggen me veel meer, dan de zoveelste doos Merci, zeebanket of Milka (ik houd niet eens van chocolade). En inderdaad heb ik na 20 jaar in het onderwijs al ontelbaar veel van die mokken ontvangen. De meeste verdwijnen, en niet in mijn keukenkast kan ik je vertellen…
Super blog! Heel veel herkenning hier!
Als kind zijnde gaven wij vroeger aan het einde van het schooljaar de juf een reep chocolade. Ik kreeg dan een gulden en moest er zelf een gaan halen van mijn moeder. Toen ik in de winkel stond dacht ik, ze krijgt natuurlijk van iedereen zo een reep en toen heb ik een zak chips gegeven.
Op school werd ik door de kinderen uitgelachen, maar de juf vind het wel leuk, had ze eens wat anders.
Als juf zijnde waardeer ik een leuk, bruikbaar en gezamenlijk cadeau van de kinderen het meest. Naast alle geweldig mooie tekeningen en kaartjes. Ipv ontelbare cadeaus waar tegenwoordig ook ineens namen van de kinderen op gedrukt worden, en waarbij moeder dan zegt: ‘ leuk he, die vaas! Dan kan je hem niet vergeten’.
Ik werk in een wijk waar de meeste ouders niet veel te besteden hebben en hierdoor op kosten gejaagd worden, want hun kind mag niet onder doen voor de rest. Ondertussen zit ik nu met de winst thuis: 4 dozen merci, dubieuze Douchegel, een vaas met de naam van 2 kinderen erop, doos zeevruchten chocolade, een theekopje wat ik niet durf af te wassen omdat de stickers er dan vanaf gaan, doos rumbonbons en een etagère met voorverpakte cakejes.
Lieve ouders, stop hier vooral mee en wees vrij in de keuze die je maakt. Al dat extra’s is echt niet nodig.
Ja dit jaar geen cadeau voor de juf/meester werd er gezegd door de juf/meester bij het vieren van de verjaardag.
Stond mijn kind met lege handen, want de rest had het wel. Had ik zelf mooi te braaf geluisterd naar de juf/meester. Man wat en gedoe. En als juf zat ik al helemaal niet te wachten op al dat badschuim. Die voorraad is na 15 jaar uit het onderwijs weg te zijn eindelijk op. Overigens wel op de thee, die geschenken mis ik dan nog steeds 😉
Deze juf voelt zich altijd erg opgelaten door die cadeau’s! Ben zo blij als er een mooie, eigen gemaakte tekening bij zit waar een kind al zijn/haar energie in heeft gestopt….. We houden van die kinderen. En dat is onze passie om voor de klas te staan. Dat wordt niet beloond met cadeau’s, maar door betrokken ouders die tijd in hun kind willen steken.