Nou, hier komtie. De algemene indruk van de uitzending: saaaaaaaaai. Zelfs het verkiezingsdebat schijnt spannender geweest te zijn, al ben ik daar maar helemaal niet aan begonnen. Saai en draaiende-theekopjes-achtige plaatsvervangende schaamte en ongemakkelijkheid beheersten deze aflevering, met daarin het begin van de lozjeerpartij…
Herman
Eigenlijk de enige boer die elke week verrast. De enige boer waarbij geen ongemakkelijke stiltes vielen. Herman de ladykiller!! Hij bakt nota bene appeltaart voor zijn vrouwen. TERWIJL HIJ NOG BIJ ZIJN MOEDER WOONT. Need I say more?? Binnenhengelen, die Her! Ik heb direct mijn dwarsfluit van zolder gehaald en naast mijn dweil gezet. Mocht het niets worden met de dames, kan ik altijd de trein pakken richting het zuiden. Zijn trots over de boerderij is misschien wat ongepast (want; wat een takkezooi of zoals Her zegt: ’typisch Frans’) maar joh, die meiden zijn volgens mij met weinig tevreden. Herman wint trouwens ook de keukenwedstrijd voor lelijkste keuken. En dan wel twee van zulke taarten tevoorschijn toveren, wát een man.
Vegetarisch is naast saai het tweede kernwoord in deze aflevering. Herman gaat er dapper mee om. Zijn vegavrouw krijgt tenminste nog íets te eten, dat is niet bij elke boer gezegd. De gesprekken gaan tijdens het eten vooral over aardappels. Nog weinig diepgaand volgens Pia, ze zal wel anders piepen als ze ziet hoe het er bij de andere boeren aan toe gaat. Er wordt tenminste gepraat!!! Tot slot gaat Her met zijn meiden in stereo tandenpoetsen en dekt hij ze lekker toe. Hij durft het zelfs aan om de cameraploeg bij de dames achter te laten in een donkere kamer. Man met zelfvertrouwen, die Her. Wat mij betreft de winnaar van het debat.
David
Als ik zelf zou emigreren, zou ik altijd naar een land gaan waar het klimaat beter is dan hier. Niet alleen omdat de tomaten dan beter groeien, ook voor mijn algemene gemoedstoestand. Bij David is het net zulk takkeweer als in Nederland. Waarom zou ik hier in vredesnaam gaan wonen, zie je de dames denken. Ze worden steeds stiller en depressiever tijdens de taxirit door het kleurloze Roemenië (quote: ‘ik dacht dat hij ín Boekarest woonde’. Nee meid, boeren wonen zelden in een hoofdstad. Ook goeiemorgen). Gelukkig is David het zonnetje in huis. Hij lijkt er zelfs afgetraind uit te zien. Is dat speciaal voor de meiden?
Mara is onder de indruk van de vervallen schuur met gaten in het dak, ze is van de vier miljoen Nederlandse kijkers waarschijnlijk de enige. Deef is van het type niet lullen maar poetsen: hij zet zijn dames aan het bosmaaien. Goeie activiteit, alleen is er één prangende vraag: hoe komt hij aan VIER bosmaaiers? Heeft hij vaker logeerpartijtjes? Het zou mij, als vrouw, sceptisch maken. ‘Beetje kijken, beetje aanraken…’ murmelt David tussen de bedrijven door. Naast Her met zijn nachtzoen doet Deef een ultieme poging de nieuwe boer Geert te worden.
En dan komt toch de aap uit de mouw. Deef is helemaal niet afgetraind, hij is uitgehongerd. Hij pocht heel joviaal dat hij voor de dames gaat koken na hun zware reis, maar hij weet niet eens hoe de kookplaat werkt. Hij kijkt vooral heel verbaasd naar zijn uitgeprinte recept, en eindigt met twee (!!!) gemarineerde kippetjes in een koekenpan. Terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd wist en zucht: ‘koken met drie vrouwen. Dat is echt níet te doen…’ Deef, je zal nog wat meemaken in je leven.
Olke
Olke mist bijna zijn eerste keuzemoment doordat zijn favo, Harriet (jaja, het gaat goedkomen met die namen) wil afhaken. Met het oog op de kijkcijfers en het van belastinggeld betaalde ticket weet Yvon haar toch te overtuigen. En wat is ze blij dat ze toch is gegaan, die Har. Ze heeft namelijk mijlen (Amerika hè, we schakelen even om) voorsprong op de andere twee. Alberdien krijgt al snel twijfels als ze ontdekt dat de guitige kalfjes achterop de wagen maar één doel hebben; het slachthuis. Iets waar vegetariër Harriet totaal geen moeite mee lijkt te hebben. Waar ze wel moeite mee heeft is iets bestellen in de diner, in Texas doen ze eigenlijk niet aan vegetariërs. Ze eindigt met, voor zover ik kan zien, een bord Brinta.
Dolly Parton (die naam weet ik effe niet meer, jullie begrijpen wie ik bedoel) besluit het over een andere boeg te gooien. Omdat ze niet van beesten houdt én niet uit Friesland komt voelt ze een achterstand. Ze trekt haar cowboylaarzen aan en kruipt tijdens de veiling zowat bij Olke op schoot. Ook vraagt ze hem als toetje, waar Olke geen bal van snapt. Blijkbaar maken ze in Friesland en Texas geen schunnige grapjes. Olke laat het zich allemaal welgevallen. Hij vindt het vooral gezellig, met drie dames aan de koffie en door zijn moeder gebakken cake. Ik zeg: wegrennen nu het nog kan.
Marc
Ach, die Marc. De publiekslieveling van weleer. Waarom was dat in vredesnaam, dat wij hem massaal leuk vonden? Hij doet me nu vooral denken aan boer Wietze uit seizoen 1998. Stille wateren hebben oeverloze dieptes, of zoiets. Marc vindt het allemaal maar lastig, die vrouwen in zijn territorium. En hoewel de vrouwen vrolijk zingend in de auto zitten (op twitter werd de vergelijking met K3 snel gemaakt) valt de stilte hard, eenmaal bij Marc in huis. Want wat moet hij met het grut? Water geven? Hagelslag uit de koelkast?
Na een urenlange reis in een vliegtuig, over hobbelige wegen door de desert in een verhitte taxi bij 45 graden celcius en een jetlag van heb ik jou daar is er maar één ding dat opkomt in het hoofd van Marc: winkelen. Hij is verbaasd dat de dames niet enthousiast zijn. Vrouwen worden toch blij van winkelen, zag hij op HBO? Gelukkig is er één (Anke?) met haar op de tanden. Niks ervan, zij gaat haar koffer uitpakken. Marc besluit zijn mond maar helemaal te houden. De dames moeten aarden. Weet hij veel, vissen doen dat nooit.
Hoewel hij ze toch mee krijgt naar de markt, vallen er tijdens het eten weer ijzige stiltes. Misschien had één van de dames haar keyboard mee moeten nemen? En heel hard een liedje in moeten zetten? Iets als… van Afrika tot in Amerika…
Riks
En dan boer Riks. De lompe, schaamteloze boer. Waarbij we elke aflevering ons hart weer vasthouden: wat zou hij nu voor lulligs gaan zeggen? Riks blijkt in zijn woonwagen de keukenwedstrijd met glans te winnen. Hij heeft de allermooiste en modernste keuken!! Maar voordat de dames dit te zien krijgen is er, net als in Roemenië, een autorit waarbij iedereen steeds stiller wordt. Er is vooral…. sneeuw. En vlakte. En verder niks. Iemand roept nog iets als: ‘dit is het begin van het dorp’ maar het klinkt als: ‘dit is het begin van het einde. Zelfs de koeien van Riks kijken sip.
Ook in Canada moeten ze aarden, de dames. Maar je kent Riks, die dot net oan da soart ongain. Mellekuh, en snel een beetje. Hij zet de dames, ondanks hun jetlag (en ik weet hoe zwaar dat is!) aan het werk en gaat eens lekker staan kijken. De criteria van Riks mogen duidelijk zijn: wie de meeste melk produceert melkt wordt de winnaar.
Tot slot een uitje naar de supermarkt, waar de dames massaal Hollandse kost inkopen. Want hé, je moet je toch een beetje thuis voelen. Spruiten it is, en wortels. Riks vindt alles best. En dan, in de avond, komt ineens de emotionele Riks boven. Is het de wijn? De aanwezigheid van oestrogeen? Het winter wonderland gevoel? We zullen het nooit weten, maar oh, wat wordt hij ineens menselijk, die vent. Na Her de absolute nummer 2 deze aflevering.
En zo modderen de boeren en hun vrouwen voort. Op naar het eerste keuzemoment. Waarvan ik, in deze serie, zomaar het gevoel krijg dat er bij meerdere boeren vrijwillig vrouwen gaan vertrekken. Ik kijk in ieder geval met spanning uit naar volgende week… jullie ook??
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Leuk geschreven, blijven doen!!!!
Verheug me al weer op je volgende reactie!! Je schrijft wat ik denk, heerlijk!!