Een hoogtepunt. Zo kunnen we deze aflevering noemen. En dan niet in de ranzige zin van het woord natuurlijk, ik hoefde tenminste de kinderslotcode nog niet in te tikken. Al werd er hier en daar wel wat speeksel uitgewisseld. Nee, deze aflevering was vooral een poëtisch hoogtepunt. Met oneliners als: ‘Bier kun je altijd komen drinken’, ‘als een mes door een warm pakje boter’ en ‘je weet nooit wat er achter de berg is’. Ik heb nog nooit zoveel diepgang gevoeld!
Lees hier het verslag van vorige week
Jaap
Marian, die met die leesbril, heeft ook diepgang. Tenminste, dat zegt Jaap tegen haar op het bankje aan het water. Helaas neemt hij het daarna weer terug, want nee, ze zegt dingen wel met een soort diepgang, maar dan wat anders. De vraag is natuurlijk waarom zij niet aan hem vraagt hoe hij in bed ligt, dat doet Petra dan weer wel. Jaap vraagt zich af of Marian zich dat soort dingen afvraagt.
Tot zover het warrige gedeelte.
Daarna gaat Jaap gewoon weer naar de tuin, terwijl de vrouwen met koffie op hem wachten, zoals dat hoort. Die ‘wachtstand’ is uitgevonden voor en door tuindersvrouwen.
Als Jaap Petra nog even apart neemt komt de aap uit de mouw: hij kan gewoon niet kiezen. Waar Petra nog hoopt dat hij haar meeneemt om haar eens even helemaal binnenstebuiten te keren in dat gras dat twee kontjes hoog is (vandaar dat hij niet gemaaid heeft?) en voor de zekerheid van tevoren even gaat plassen, blijft Jaap slechts murmelen dat eehh… hij niet weet wie hij moet kiezen en ehh… tja, niemand wil kwetsen…. dusseh….
Het gehoopte antwoord van Petra, dat zij dan maar vertrekt, blijft uit. In plaats daarvan laat Peet zien dat ze ook diepgang heeft door de legendarische woorden ‘je weet nooit wat er achter de berg is’ uit te spreken. Tja Jaap, tijd om het gras te gaan maaien.

Foto: KRO-NCRV
Steffi
Och och, die Steffi. Vol met spanning en onzekerheid, vooral over het feit of de mannen haar wel leuk genoeg vinden. Toch is ze ook doortastend. Ze is namelijk hoteldebotel en waarom dan wachten tot het keuzemoment? Hoewel ze zichzelf lelijk en lomp noemt, maakt het feit dat ze haar kwetsbare kant toont haar voor mij de meest gewaardeerde deelnemer.
Zo, genoeg emotioneel geleuterd. Ook hier moet eens wat meer gerollebold worden, en dan niet alleen door de hengsten. Steffi houdt het bijna niet meer en vertelt Roel dat ze voor hem kiest. Ze zien er dolgelukkig uit en vooruit, hoewel ik eigenlijk #teamharrold was, kan ik hiermee leven. Harrold mag namelijk altijd bier komen drinken, en daar gaat het toch om in het leven.
De laatste vijfenhalf uur van de logeerweek brengt Harrold dus door op het logeerbed, wachtend op Yvon. Met het oog op toekomstige geïnteresseerden laat ook hij zich nog even van zijn poëtische kant zien door te vertellen dat de relatie van Roel en Steffi ‘als een mes door de warme boter’ snijdt. Ik denk dat Roel vooral punten heeft gescoord met zijn eierdooierscheidingsmanoevre en het feit dat hij gewoon op tijd uit zijn nest kwam, maar vooruit.
Wilde Wim
Waar het er behoorlijk wild aan toe ging, was bij Wim. Tenminste, scenes zijn zo gemonteerd dat het lijkt alsof Wim en Marit samen een wilde nacht hebben doorgebracht. Het enige dat wild is bij Wim, is echter zijn kapsel. Oké, en zijn TMF Hitzone cd uit 1995 in de bestelbus. De party animals maken een romantisch tripje richting een paar windmolens, waar het stelletje knus op de stenen zit met een zelf meegebrachte fles lambrusco. Voorspel ten top.
Marit voelt zich de dag erna zo thuis dat ze zich uit haar vette jurkje hijst en een mouwloos shirt à la Marnix aantrekt. Kan haar het schelen, zij is binnen bij deze boer. Alleen het kruisverhoor van Yvon nog even overleven: hebben we gezoend? Ehh, tja, we hebben veel gedaan, maar gezoend? Goh, even denken, ehhh ja.
Lijkt me duidelijk.

Foto: KRO-NCRV
Marnix
Ouwe romanticus Mar-nixonderde18 komt er maar niet uit. Janneke lijkt op hem, en Bertine niet, maar ze lijken wel weer op elkaar, en het lijkt Marnix het handigste om ze allebei te houden. Of om er eentje af te schrikken met de vraag een opstel te schrijven en deze vervolgens ritueel te verbranden bij de stinkende jaKOEzie (flauw, I know)
De dames geven echter tegengas, om maar even in giertanktermen te blijven. Ze besluiten als stoute kindertjes om de opdracht op een eigen manier in te vullen en een soort liefdesbrief aan Marnix te schrijven. Dat had Marnix, die altijd en eeuwig het laatste woord moet hebben, even niet zien aankomen.
In het donker, met zijn hobbelpaard binnen handbereik, komt Marnix een beetje bij van dit opstandig gedrag. Het lijkt erop dat geen van de vrouwen gillend wegrent, ondanks de keuken, de jakoezie, de lompigheid en het opstel, en hij zal dus echt moeten kiezen. Zelf. Dat doet hij volgende week, en ik kan niet wachten!
Michelle
Wat bij Michelle vooral opvalt, is dat er in haar bedrijf alleen maar vrouwen werken. Nou ja, dat viel mij niet op, maar de medekijkers bij mij op de bank. Ik was vooral bezig met het feit dat er überhaupt gewerkt werd, ook door Michelle, nadat ze een week lang vooral had liggen maffen op de tuinbank.

Toch blijkt Michelle een keuze te hebben gemaakt: ze gaat namelijk voor Maarten. Waar ik, op deze 11e van november, geen stomme grapjes over zal maken. Zo heilig blijkt Maarten trouwens ook niet: Ruud heeft zich nog niet koud omgedraaid of hij duikt er al bovenop. En terwijl Ruud boven uithuilt in de armen van tante Yvon, verkennen Maarten en Michelle alle hoeken van de loungebank.
Dus
Het lijkt me duidelijk dat de vrouwen boerinnen in dit programma het meest doortastend zijn: zij maken zonder al teveel moeite een duidelijke keuze waar ze vierkant achterstaan. Terwijl de mannelijke boeren maar een beetje twijfelen, emmeren, moeilijk doen, en hopen dat de vrouwen vanzelf wegrennen en dat de keuze voor hen wordt gemaakt. Bij Wim reeds gelukt, bij Marnix en Jaap gaat het niet gebeuren vrees ik. Zij zullen moeten kiezen, en ik ben heel benieuwd wat er achter die berg is.
Tot volgende week!
p.s. je kunt de aflevering hier nog eens kijken
Goedemorgen Lisette,
Met veel plezier lees ik je verhaal op maandag.
Mijn man is ook lang kweker geweest dus die wachtstand herken ik als geen ander hahahah. Kijk alweer uit naar je volgende teksten. Groetjes Irene