Hoe het bezoek aan het pretpark eindigde bij de huisartsenpost

Tja, ik moest toch even bedenken of ik deze foto wel wilde plaatsen. Met mijn benoeming tot loedermoeder van het jaar geeft dit misschien een verkeerde indruk van hoe wij de meivakantie zijn doorgekomen. Oké, de meivakantie was best lang, en niet alle dagen waren even gezellig. Zo regende het veel, en waren er regelmatig uitingen van ernstige eigenwijzigheid. Maar goed, we kwamen de eerste tien dagen zonder kleerscheuren en wenkbrauwscheuren door.

Tot het bezoek aan een bekend pretpark. Tot en met, eigenlijk, want dit bezoek zelf verliep best goed. We verlegden onze grenzen door hard te gaan in de verschillende achtbanen, waterbanen en andere attracties. Wat dacht je van de botsauto’s? De zweefmolen? Allemaal doodeng, misselijkmakend, maar zonder problemen overleefd. Zonder bloeduitstortingen, hooguit met uitstortingen van adrenaline. Zeker toen we in een bekende achtbaan de zwaartekracht even kwijt waren. En ik gilde als een viswijf. Dat deed ik eigenlijk sowieso, ook in de supersaaie kindvriendelijke waterbaan.

We aten onze bammetjes, pakten nog een achtbaantje, en zorgden dat we een redelijk lege maag hadden voor de terugweg. Want ja, vaste prik. Bij een dagje uit hoort een bezoekje aan een restaurant. Hoeft niet sjiek te zijn, gewoon zo’n lekker hamburgerrestaurant van de keten waar ik vaste klant ben. Waarvan mijn kinderen van de drie dichtstbijzijnde vestigingen alle medewerkers kennen. Maar we gingen niet naar een vestiging dichtbij huis. Nee, was het maar waar.

Bij dit uitje pakken we meestal het restaurant dat op een klein kwartiertje rijden van het pretpark ligt. Al een klein stukje op weg, en dan met een volle maag de rest van de trip aangaan. Waarbij de kinderen hopelijk vredig en vol in slaap vallen op de achterbank. Hoe anders liep het dit keer.

Nee, ze kregen geen ruzie op de terugweg. Eigenlijk ging het best goed. Té goed. We verzuchtten dat het toch zo’n leuke dag was geweest. Zo geweldig. Het weer werkte mee, het was rustig in het park, de attracties waren leuk, we waren niemand kwijtgeraakt… en het eten was natuurlijk lekker. Daar hadden we ons de hele dag op verheugd. Om 9.00 uur hadden we al bedacht welk menu we zouden nemen. Opgezocht welk speelgoedje erbij zou zitten. Ingevoerd in de calorie-app om er lunchtechnisch rekening mee te houden. Kortom, we keken er naar uit!

En het eten wás lekker. Oké, het was zo druk dat we buiten moesten zitten, en dat was best fris, maar met de jassen aan ging het wel. Er bleef nauwelijks iets over en er werd snel en netjes gegeten. Zonder ruzie of schelden. Het ging te goed, eigenlijk. En te makkelijk. Daarom mochten de kinderen, terwijl ik de rommel weggooide, en net voordat we begonnen aan de resterende 120 km terug naar huis, nog even uitrazen. In het speeltoestel.

Daar ging het mis.

Terwijl ik met een stiekem in mijn mond gepropt restje cheeseburger van mijn kind (niet ingevoerd in de calorie-app, dus dan telt het niet) richting de prullenbak liep zag ik in mijn ooghoek iets vallen. Iemand eigenlijk. Een kind. Mijn kind. Hij maakte een zweefduik van de tweede naar de eerste verdieping  van het speeltoestel en gebruikte daarbij zijn hoofd als landingsgestel. Au!

Gelukkig begon hij gelijk te brullen. Dat is namelijk beter. Daarbij begon hij ook direct te bloeden, en niet zo’n beetje ook. Ik kreeg de cheeseburger die van rubber leek te zijn niet weggeslikt, en ik had de servetten net weggegooid. Dus met mijn hand probeerde ik het bloed te stelpen, terwijl ik het kind naar binnen vervoerde, ondertussen de oudste en zijn vriendje gebarend naar mijn telefoon en portemonnee. Met mijn mond vol, dus dat klonk als Hmglpfmmmm Hmm. Als die gejat worden ben je tenslotte nog verder van huis, en we waren al niet zo dichtbij.

Met een snel meegegrist stuk papier uit de toiletten om het bloed, dat inmiddels zoons zijn hele rechterkant besloeg, te stelpen, vroeg ik een medewerker om hulp. Als in: ‘help!’ Gelukkig mochten we mee naar de keuken om even rustig te zitten. Ik kon de wond inspecteren en mijn handen wassen. Door uitbundig knuffelen en geruststellen zat ik uiteraard ook helemaal onder het bloed. De vangst: een flinke snee net onder de wenkbrauw, die dus hard bloedde, een schaafwond naast het oog en een behoorlijk blauw oog. Ja, wat dan?

Ik, de koelbloedige medisch geschoolde moeder, wist het ook effe niet zo goed. En de medewerker eigenlijk ook niet, gezien het feit dat ze met een pleister aankwam. Wat te doen, wat te doen, vroeg ik me af, met het geloei van het kind dat de keuken vulde. Hij had best veel pijn, maar was vooral boos, want volgens hem was het niet zijn schuld dat hij zo was gevallen. Dat was eigenlijk het ergste nog, vond hij.

De mederwerker dacht dat we wel even langs de EHBO moesten. Duh, die conclusie had ik inmiddels ook wel getrokken. En nee, we waren niet bekend in de omgeving Ermelo/Harderwijk. En nee, er was ook geen andere volwassene bij me, alleen drie kinderen en ik. Uiteindelijk kwam er nog een flesje ontsmettingsmiddel ter tafel en hebben we de wond ontsmet, voor de pleister heb ik vriendelijk bedankt. Ik besloot, gezien het feit dat het kind gewoon kon kijken en bij bewustzijn was, om maar zo ver mogelijk richting huis te rijden. En te hopen dat hij zou stoppen met brullen.

Gelukkig hielp een ijsje. Niet tegen de pijn, wel om het geluid te dempen.

Dat hadden we ook wel verdiend, vond ik. Hij dan. De rest kreeg niks. Uiteraard waren de andere kinderen ook erg geschrokken, die stonden stilletjes en wit weggetrokken buiten in een hoekje. Het voordeel van deze vertraging was dat de spits inmiddels ruimschoots voorbij was en dat je met een auto als de mijne best snel voorrang krijgt als je lekker blijft douwen op de linkerbaan. Zo lukte het om na iets meer dan een uur bij onze eigen vertrouwde huisartsenpost te verschijnen, waar we wel vaker komen.

Lees ook: een stukje (voor)tand afgebroken, wat moet je doen?

Uiteraard werden we direct geholpen, de patiënt had in de auto even geslapen en het bloeden en huilen was gestopt. Zijn oog werd ondertussen dikker en dikker. Het bloed was gestold, waardoor dat eerst weer weggeveegd moest worden alvorens er geplakt kon worden. Waarmee de volumeknop direct weer opgedraaid werd, want het deed geen pijn, maar was wel eng.

Dat geluid werd nog iets erger toen de dame van de hap naast de wondranden ook haar vinger en het oog van het kind dichtlijmde. Misschien was het haar plan om stiekem zijn mond dicht te lijmen? Mislukt, en mama rukte snel zijn oog open waardoor hij gewoon weer kon zien en slechts een week tussen de lijmklonters door hoefde te kijken. 

Eind goed al goed. We zijn een week verder en de zwelling is weg, op de wondjes zitten nog korstjes en het oog gaat weer helemaal open. Meneer is bijgekomen van de schrik, en vindt het nu ergens ook wel stoer, zo’n gevechtswond. Mama is nog steeds een beetje onder de indruk van zoveel bloed en ellende, maar het komt vast goed. En misschien is dit direct het einde van de hamburgerverslaving, want voorlopig hoef ik het hamburgerrestaurant even niet meer te zien…

• Over
• Laatste berichten

Volg mij

Lisette

Blogger bij Lisette Schrijft

Lisette (40) is de oprichter van Lisette Schrijft. Naast stukjesschrijfster is ze alleenstaande moeder van drie kids van 16, 13 en 12, echoscopiste en voormalig tuindersvrouw. Check ook Lisette Schrijft op social media om op de hoogte te blijven!

Volg mij

Laatste berichten van Lisette (alles zien)

• Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
• New York, New York - 12/11/2024
• The Big 40 - 03/11/2024