Ik weet het, ik heb het zelf verpest. Toen ik ging bloggen was het niet mijn hoofddoel om leuke uitjes, reisjes en spullen te vergaren, maar het leek me wel erg mooi meegenomen. Want ik bedoel: je stopt tijd en energie in het schrijven van stukjes, dit wordt maar mondjesmaat beloond met harde pegels, dan is het ter compensatie best leuk als je af en toe iets krijgt, toch?
In die tijd kon ik ook eigenlijk niet wachten. Ik vroeg aan andere bloggers waar ik me moest aanmelden om in aanmerking te komen voor filmpremières, een gevulde zak van Sinterklaas en reizen naar de mooiste oorden. Uiteraard heeft dat eventjes geduurd, ik moest mezelf als blogger wel echt bewijzen. Want hoeveel bloggers beginnen er niet en haken binnen een paar maanden weer af?
Ik bleek een doorzetter, dit keer dan. Inmiddels bestaat mijn blog ruim twee jaar. En: het bloggen begint vruchten af te werpen. Financieel, omdat er af en toe leuke betaalde opdrachten voorbij komen. Ik schrijf dan een advertorial of verwerk een link in een artikel. Ik verdien er geen maandsalarissen mee, maar het is leuk meegenomen. En met dit geld kan ik mijn website weer naar een hoger plan tillen en investeren in bijvoorbeeld een leuke cursus of een goed fototoestel (nog op de verlanglijst).
Maar dan die uitstapjes en spullen die je krijgt. Nu heb ik bewust gekozen voor een niet echt commerciële blog. Ik heb niet elke week een winactie, zeer weinig speelgoedreviews, en goddank geen baby waarvoor ik een halve uitzet moet bloggelen. Dit wil ik graag zo houden, want ik heb genoeg troep. Maar die uitstapjes, ja, die zijn toch wel leuk.
Alleen: ze verpesten de kinderen enorm. Want die denken nu dat de sky the limit is. Wat in sommige gevallen, vrees ik, ook zo is. Ze raken verwend. Er zijn gerust bloggerskinderen die tijdens een schoolvakantie vragen: ‘gaan we niet eens op vakantie dit keer?’ of die het belachelijk vinden om een heel weekend thuis door te brengen. Zulke kinderen wilde ik niet, maar nu heb ik ze toch. Ze vragen niet óf we naar een pretpark gaan, maar wanneer.
Komt er een nieuwe film uit, dan vragen ze niet of we hem misschien een keer in de bios kunnen zien, ze vragen naar welke première we gaan. Of wanneer ik de film op DVD kan krijgen. Maar echt. De eerste keer liepen ze nog vol ontzag door de ontvangstruimte bij een filmpremière (oh, mag ik dat drinken zomaar pakken? En ook nog popcorn?) nu vragen ze bits waar de donuts liggen. Verwend.
Ach, dat is niet helemaal waar, dat laatste. Maar ik ben er wel een beetje bang voor, dat mijn kinderen zo blasé worden. Gewoon, omdat het ook went, al die bloggeruitstapjes. Twee jaar geleden waren ze helemaal gelukkig dat we in de zomervakantie een dagje naar Drievliet gingen. Een hele dag! In alle attracties! Natuurlijk zijn ze nu ouder en wijzer, maar toen ik dat dagje Drievliet deze week nog eens probeerde (vrij snel na die drie dagen Europa-Park, ook niet handig van mij) hoorde ik alleen maar na elke attractie een nuffig ‘is dit alles?’. Tja.
Dat is toch eigenlijk ernstig. Dan probeer ik ze weer op het hart te drukken hoeveel kindjes nooit naar een pretpark kunnen en naar de voedselbank moeten en weet ik veel wat nog meer, het dringt niet door. En logisch ook, want dat is voor mijn kinderen een ver-van-hun-bed show.
Zelf krijg ik ook wel een beetje last van het bloggervirus. Misschien raak ik ook verwend? Twee jaar geleden moest ik nog lachen om een blogger die vertelde dat ze een elektrische fiets wilde maar ‘hem niet kreeg’. Je kunt er ook gewoon voor sparen, adviseerde ik haar. Nu denk ik zelf voordat ik iets koop: moet ik het gewoon kopen of zal ik kijken of er iets te regelen valt? Tja, commercieel inzicht noem ik dat zelf. Want als het lukt om iets te regelen is dat mooi meegenomen toch?
En als ik mijn realistische wereldbeeld dan echt even kwijt ben, denk ik gewoon aan onderstaande reclame. Want die slaat wat mij betreft de spijker op zijn kop: het is maar net wat je gewend bent. Misschien moet ik snel maar weer eens gaan kamperen met de kinderen, om terug te gaan naar dat back-to-basic gevoel en het even een beetje zonder luxe te doen.
Eens kijken of er nog een camping geïnteresseerd is in een samenwerking…
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Haha je slaat de spijker op z’n kop! Ik probeer onze jongens ook continu uit te leggen dat een tripje Europa-Park niet zomaar vanzelfsprekend is. Kreeg ook al vragen ‘waarom kunnen we niet gewoon wat langer blijven dan’ en ‘wanneer gaan we weer terug?’
En het is wat je zegt ook; het is idd een ver-van-hun-bed-show dat het ook heel anders kan zijn.
Hahahaha! Ja onze oudste peuter roept inderdaad bij elke reclame: ‘die wil ik ook, mama!’ En vraagt wanneer we weer naar K3 gaan, want ze wil ze eigenlijk nog wel een handje geven. Tja.. Zij zit op dit moment wel in de meest gunstige positie op dat gebied: heel veel is gericht op peuters en kleuters. Maar goed, ik zie het bij de oudste ook terug. Gaan we naar een workshop, vindt ze het eigenlijk raar dat we niks krijgen. En na Europa-Park durf ik nergens meer naartoe haha, vrees dat zo’n beetje alles tegenvalt. Mocht je trouwens zo’n camping vinden…
Heel herkenbaar 😉 Mijn kinderen zijn af en toe verbaasd dat ze niet altijd een goodiebag krijgen…