Toen ik twee jaar geleden begon met bloggen wist ik niet eens wat het was, een persreis. En met mijn achtergrond als verloskundige had ik ook heel andere ideeen bij het woord ‘pers’, haha.
Al snel werd het me duidelijk: een persreis is een reis georganiseerd voor de pers. Duh, denk je dan. Maar bloggers behoren dus tot de pers, zo blijkt. En er worden bijzonder veel persreizen voor bloggers georganiseerd kan ik je vertellen.
Ik weet nog precies waar ik was toen ik hoorde over het fenomeen persreis. Het was op het eerste officiële loedermoederdiner in Amsterdam. Die gedenkwaardige avond waarop ik me voorstelde aan een verkeerde groep loedermoedes (die helemaal geen loedermoeders bleken te zijn), werd geïntroduceerd in de wereld van bloggen, met mijn auto in een lift moest, Sylvie beledigde en nou ja, die nogal wat op zijn kop zette.
Een aantal van de bloggers die ik ontmoette waren die week ervoor op persreis geweest. Op mijn vraag wat dat dan inhield vertelden ze uitgebreid: ze waren naar Barcelona gevlogen, hadden daar met een bus rondgetoerd en allerlei bezienswaardigheden bezocht, hadden overnachtingen gekregen en moesten daar nu iets over schrijven. Alles was gratis.
Gratis reisjes
Ik klapperde met mijn oren. Gratis reisjes? Was dat een onderdeel van bloggen? Met overnachtingen en al? Wow, dat wilde ik ook wel, wat een luxe! Meewarig keken ze me aan. Tja, het klonk wel mooi, maar het was hard werken hoor, zo’n persreis. Snel van hot naar her, goede foto’s maken, een goed stuk schrijven, pfff.
Nou, als dat werk is, count me in, dacht ik nog. Het duurde uiteindelijk wel even voordat mijn blog op persreis waardig niveau was. Op de eerste reisbeurs voor bloggers die ik bezocht voelde ik me een complete nitwit. Ik kreeg dan ook geen enkel reisje geregeld. Want met mijn schamele 20.000 websitebezoekers per maand mag je al blij zijn met een dagje naar de Julianatoren. Ook leuk natuurlijk, maar als je hebt ingezet op Barcelona een kleine domper.
Maar, gaandeweg kreeg ik meer contacten, werd mijn site bekender en op de tweede reisbeurs voor bloggers die ik bezocht had ik beet. Achtereenvolgens werden een weekend Limburg en een trip naar Europa-Park in mijn schoot geworpen. Ik kon mijn geluk niet op!
VIP
En het klopt, het is ontzettend genieten. Want wat is het luxe als je overal enthousiast verwelkomd wordt, er eten en drinken voor je klaarstaat, en je allerlei leuke uitstapjes mag beleven. Je komt op plekken waar je anders nooit zou komen, doet dingen die je zelf eigenlijk niet zou durven en ontmoet nieuwe mensen. En dan word je vaak ook nog als een soort VIP behandeld… Helemaal mijn ding.
Maar het is hard werken. Echt. Nu ik het heb meegemaakt snap ik wat ze bedoelen. En de persreizen die ik heb gemaakt zijn nog maar voor beginners. Gewoon dichtbij huis en voor een korte periode. Want als je wekenlang in een vreemd land van hot naar her wordt gesleept, of erger nog, jezelf van hot naar her moet slepen, put dat je uit.
Een persreis is vaak druk. Je wordt voor een relatief korte tijd ingevlogen (want overnachtingskosten zijn vaak voor de opdrachtgever) en moet in die tijd een hoop zien. Dit maakt dat je van activiteit naar bezienswaardigheid vliegt, en ondertussen moet zorgen voor mooie foto’s en goede info voor je blog. Sterker nog, de ervaring leert dat je het beste je laptop mee kan nemen en ’s avonds daar gelijk kunt gaan zitten en gaan tikken. Als je het uitstelt tot na thuiskomst wachten er weer andere zaken, of je moet alweer op persreis, en raak je uit je verhaal.
Elk weekend op pad
Linda van mamaliefde kan hierover meepraten. In het voorseizoen (voor bloggers eigenlijk het hoogseizoen want dan moeten alle uitstapjes en vakanties gepromoot worden) is zij praktisch elk weekend op pad voor haar blog. Zij zegt:
‘Er komt meer bij kijken dan je ziet. Het lijkt zo ‘makkelijk’; beetje vakantie vieren, foto’s maken en verslagje schrijven. Was het maar zo. Voordat het zover is, dat je gevraagd wordt moet je eerst al een hoop investeren; in je blog en netwerk. Voordat je op reis gaat moet je niet alleen inpakken en de vakantie voorbereiden, zoals je normaal ook moet, maar als zelfstandige zal je ook moeten zorgen dat je een paar dagen ‘gemist’ kan worden. Het klinkt heel fijn, eigen baas zijn, maar als je niets doet komt er ook geen geld binnen. En als je weg bent is er niet altijd wifi dus kan je niets doen.
En vaak ontbreekt het ook aan tijd. Bij persreizen waarbij de bestemming centraal staat krijg je namelijk een programma om te volgen. Wat kan betekenen dat je om 8.00 uur met je koffer, ontbeten en al klaar moet staan bij de bus en pas om half twaalf die avond op een nieuwe hotelkamer bent. Als je met kinderen bent wordt daar vaak wel rekening mee gehouden, maar wordt er nog steeds van je verwacht dat je niet alleen maar de hele dag in je hotelkamer zit. Anders heb je geen input na afloop om over te schrijven.
Daarnaast moet je constant ‘aan’ staan; alle informatie opzuigen, foto’s maken, nadenken over een insteek etc. Zodat als je thuis bent je daarmee aan de slag kan gaan. Het is geen uitzondering dat je na afloop over ‘het stukje schrijven’ en de foto’s net zolang bezig bent met de reis zelf. Wat weer zorgt voor een achterstand van je andere werk, waarbij als je dat een paar weken achter elkaar herhaald ervoor zorgt dat je soms opgelucht bent als er een weekend niets op het programma staat…’
Akela
Zelf vond ik de trip naar Limburg onwijs leuk, maar ook heftig. Normaal zijn wij op vakantie erg van het luieren, nu hadden we een strak programma. Waarbij ik ook nog eens als reisleidster op moest treden: we waren met het gezin, ik had de route en uitstapjes (geregeld door Liefde voor Limburg) voorbereid en ik sleepte ons als eens soort akela van hot naar her. We hadden elke dag gemiddeld drie uitstapjes. Logisch, er moet zoveel mogelijk van de regoo gepromoot worden in korte tijd, maar best heftig. Zeker omdat het ook 30 graden was! De kids (en oké, de man ook) wilden af en toe liever gewoon bij het huisje of bij het zwembad blijven. Maar dat was geen optie!
We hebben dat weekend wel dingen gedaan die we anders niet zouden doen. Zoals klimmen bij Fun Forest en een rondvaart maken op de maas. En voor een keertje is dit leuk, maar om dit elke week te doen? Pfff, nee, dat zou ik niet trekken.
Ook de trip naar Europa-Park was natuurlijk het einde voor mij en voor de kids. Prachtig dat entree, eten en overnachting geregeld waren, maar alsnog moet je er wel naartoe rijden. Voor een keertje leuk, maar als je dit vaker moet doen dan kost het mogelijk meer dan het opbrengt!
Kortom: het leven van een blogger gaat niet over rozen, haha. Maar dat het hard werken is weegt nog niet op tegen alle leuke dingen die er op mijn pad komen. Ik blijf dus lekker doorgaan, en wie weet komt Barcelona ook wel een keer?
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie