Wij zijn bang voor honden. Ik een beetje, mijn kinderen heel erg. Het is zelfs zo erg dat we ons op verjaardagen soms uit de auto laten escorteren, of eerst mobiel bellen dat we er zijn, zodat mensen de hond vast kunnen houden of op kunnen sluiten. Zeker als je net ergens aankomt en zo’n hond is enthousiast, is het voor ons vreselijk.
Nee, natuurlijk doet hij niets. Dat snappen wij ook. En ook dat de eigenaar zijn hond ziet als een soort extra kind, dus dat we daar eigenlijk niets lelijks over moeten zeggen. Maar laten we eerlijk zijn, als een kind als een malle tegen je op gaat springen met zijn vieze poten, zeggen we daar ook wat van. Waarom wordt het bij de hond dan afgedaan als ‘ach, hij is enthousiast?’. Ga dat maar ergens anders vieren, zou ik denken.
Hondenfobie is aangeleerd
Vijf procent van de mensen heeft een fobie voor dieren, zo lees ik in Trouw. De meesten zijn bang voor spinnen of slangen, sommigen voor andere dieren zoals vogels. Ook ik dus, ik schreef al eerder over mijn vogelfobie. Bijzonder eigenlijk dat ik de deur nog uitkom, want ik ben daarnaast ook bang voor honden, iets waar met name kinderen een angst voor ontwikkelen. Vaak is dat aangeleerd, zegt Trouw. Waarschijnlijk is het dus mijn schuld dat mijn kinderen ook bang zijn. Het goede nieuws is wel dat het ook weer af te leren is.
‘Hij doet niets’ zeggen, helpt in ieder geval niet. Want: dat zeggen ze allemaal. Hij hoeft ook maar één keer wel iets te doen, denk ik dan. Ja, ik zie een hond als een soort roofdier. Niet te vertrouwen, zeker niet voor mij als vreemde. ‘Dat voelen ze aan, dat je er bang voor bent’ helpt al helemaal niet. Want hallo, daar word ik alleen maar banger van. En dan gaan die beesten nog meer aan mijn kont lopen snuffelen, waarna ik dan weer te horen krijg dat ik me niet aan moet stellen. Wat natuurlijk helemaal niet helpt!
De hond voelt angst
Uiteraard ben ik even gaan zoeken naar de beste manier om met honden en hondenfobie om te gaan. Immers, we ontkomen er soms niet aan om ergens heen te gaan waar mensen een hond hebben, en ook komen we ze ‘in het wild’ wel eens tegen.
Blijkbaar voelt de hond niet per se aan dat wij bang zijn, maar hij kan zich aangevallen voelen doordat wij de hond scherp in de gaten houden en in de ogen kijken. Versneld lopen kan een uitnodiging voor de hond zijn om enthousiast mee te lopen, en op een gespannen houding en ingehouden adem kan de hond gespannen reageren. Hij voelt dan dat er iets aan de hand is (bron).
Bang voor honden: tips
Maar ja, wat doe je eraan? Je kunt niet ineens besluiten om niet meer bang te zijn. Voor kynofoben (de officiële naam) zoals ik zijn er wel tips om zo goed mogelijk met honden om te gaan. Zo is het belangrijk de hond niet aan te kijken, rustig te ademen en gewoon door te gaan met waar je mee bezig bent. Ook is het slim om contact te maken met de baas van de hond, zodat de hond merkt dat je ‘goed volk’ bent. Een hond wordt onrustig als jij onrustig bent, dus eigenlijk kun je hier zelf echt wel iets aan doen.
Mochten deze tips niet helpen, dan is er ook serieuze therapie voor een hondenfobie. Zeker het proberen waard als dit je leven beheerst. Als je bijvoorbeeld, net als wij, bepaalde verjaardagen mijdt of niet meer bij iedereen op bezoek wilt. Of: niet meer durft te hardlopen in het park (al speelt daar misschien meer mee dan alleen hondenfobie. Iets met motivatie).
Therapie
In de therapie kunnen cliënten in aanraking worden gebracht met echte honden, maar er kan ook gewerkt worden met VR-therapie. Hoe dan ook wordt er in de therapie op een langzame manier kennis gemaakt met honden, waardoor het zelfvertrouwen van de bangerik langzaamaan toeneemt. Zoals je in dit filmpje kan zien.
Ja, serieuze business dus. Ik houd me maar even voor dat het bij mij nog niet zo erg is. In plaats van buiten sporten ga ik nu gewoon naar de sportschool, waar ik naar de Cesar de hondenfluisteraar kan kijken terwijl ik op de ligfiets lig. Een win-win situatie!
Ben of ken jij iemand die ook bang is voor honden? Heb je nog tips? Ik hoor ze graag!
- Zandsculpturen kijken in Garderen - 16/04/2024
- Dit is de grootste bierwinkel van Nederland! - 15/04/2024
- Zin in zomer vol uitjes? Een abonnement op pretpark of dierentuin kan interessant zijn! - 11/04/2024
Pleuntje zegt
Het is dat ik niet het hele jaar met een zonnebril op kan lopen, maar dat doe ik dus vaak als ik denk dat ik ergens een hond in het wild tegen kan komen. Dan probeer ik mijn hoofd rechtop te houden en alleen met mijn ogen de hond in de gaten te houden en omdat de brillenglazen spiegelen ziet de hond niet dat ik kijk. (En daarnaast mompel ik dan in mezelf: ik ben een boom, ik ben een boom, ik ben een boom en niet interessant voor dat dier)
Herkenbaar hoor, wat je schrijft.
Stella zegt
Met boom zijn, maak je wel kans om die hond z’n pispaaltje te worden.
Waarom boom? Ter plekke vast geworteld zijn lijkt me net zo onhandig als een muur om je heen bouwen: je zet jezelf gevangen.
Zoek iets beters dat bovendien mobiel in werking blijft. Bijvoorbeeld je aura, die wandelt netjes met je mee: “Dag hond, mijn aura waaiert tot wijd om me heen . Dag hond, mijn aura waaiert tot wijd om me heen”.
Kathy zegt
Haha grappig, tegen jezelf zeggen ‘ik ben een boom’, honden hebben niets liever dan bomen om aan te snuffelen en hun plasje tegen te doen. Gewoon rustig verder lopen en niet omkijken naar die hond. Das de beste reactie.
Stella zegt
Mijn zus was bang voor honden. Ik had problemen met de visuele inschatbaarheid en werd ook als bang voor honden neergezet. Als kleuter schatte ik in hoever een blaffende zwarte hond verwijderd was, op een afstand zag het er in kinderogen wel wat bedreigend uit. Herinner me ook een situatie met een puppy, die enthousiast om me heen sprong en dus volkomen onvoorspelbaar. Maar er werd me niets gevraagd, het werd gewoon geponeerd. Mijn moeder besloot om daarom een hond te nemen. Natuurlijk was zij degene die de hond uitzocht. Geen idee wat haar prioriteiten waren, ze heeft heel verschillende honden gehaald. De eerste bleek uit de buurt te komen, de tweede was een donkere grote waarvoor mijn zus doodsbang was, de derde een grote blonde die op het fornuis stond de melkkoker leeg te lebberen en gewoon boven op het stapelbed sprong. De vierde kwam via via. Een moddervette hond met ontstekingen van een overbezorgde eigenaar. Dat werd snel een gewone gezonde hond. Na zijn verscheiden kwam een andere, dat was een gezellige. Eentje die mij trouwens duidelijk maakte, dat ik als jongste dochter niets te beteken had, hoewel dat in de praktijk meeviel. Als er echt wat was, dan erkende hij mij wel degelijk als de baas.
Veel later kreeg mijn nichtje haar eerste hond, ze ging naar hondencursussen en zo, waardoor we leerden dat de hond tegenwoordig heel anders gehouden moest worden. Nog later kwam Caesar hier in beeld. Caesar gaat over probleemhonden, dus niet de normale opvoeding en hij zit in het doorgeslagen Amerika waar de hond mijn kind is, is en dus de broer of zus van mijn menselijke kinderen, of het is m’n kleinkind, dat ook nog. En ooooooh, regels en grenzen instellen is kindermishandeling. Je ziet dan al duidelijk waar de hondenproblemen vandaan komen. Een heel enkele keer is het echt de hond en vanwege die enkele keer kan je niets bagatelliseren.
Er was een buur die z’n hond altijd bij je weg hield, een soort van niemand lastig vallen. Maar natuurlijk denkt de hond dan, dat jij een probleemgeval bent. Liep de hond met de kinderen, dan was ik duidelijk onderdeel van de portiekroedel. Was best een probleemhondje: dacht de baas te zijn. Dus er werd gecontroleerd of ik wel naar boven liep als ik achter de kinderen aan omhoog liep. De familie begreep dat niet en bleef dus weghouden.
Een andere buur met zo’n modieuze hond is waarschijnlijk niet op hondencursus geweest. Een buurhond mag gewoon even snuffelen, vooral als ik ergens geweest ben om naar puppy’s te “kijken”. Hij moet weten dat ik hier hoor en ik moet er gewoon langs kunnen, ook als ik om enerlei reden angst uitstraal. Geen enkele hond mag zomaar tegen me opspringen. Dus toen ik in een etalage keek en naast me iemand kwam staan die ook keek, met tussen ons in een jonge enthousiaste grote pup die gelijk tegen me opsprong , was het meteen: AF. Werd onzeker gelachen, aan de hond gesjord en zo. Dus ja, dan krijg je een lastige hond, die niet weet wie de baas is in huis is en uiteindelijk zichzelf als de baas naar voren schuift, om duidelijkheid te krijgen. Als hij toch al onzeker is, heb je grote kans op een angstbijter. .
Wat je vooral moet leren zien is het verschil tussen happen (waarschuwen of je bij de hand/arm beetpakken om ergens op te attenderen) of bijten. Maar dat zie je direct. als je bewust kijkt, behalve als je zo’n halfgare Amerikaan bent die veel foto’s maakt van het lieve “glimlachende” kind, love him to death. .
Een hond gebruikt zijn bek waar wij onze handen gebruiken. Of de klauwen. Alleen hebben ze van die keiharde nagels en tanden. Ik ken er eentje, die als hij je aandacht wil hebben, je hand beetpakt op geheel eigen manier. Het voelt aan alsof je hele onderarm & hand in een grote warme muil blijkt te zitten. De eerste keer keek ik verbaasd om, zag de verwachtingsvolle kop, trok voorzichtig mijn arm terug, maar die kwam al terug bij het eerste beetje terugtrekken: jachthond van het type die het geschoten wild apporteert. Moet heel zacht in de bek zijn om geen schade aan te richten. Dat gevoel van je halve arm in de muil komt gewoon door de vochtige warmte die uit de bek komt, waardoor het aanvoelt alsof je onderarm erbij betrokken is.
Een hond die naar je blaft met opgetrokken bovenlip, is aan het waarschuwen (wegblijven of van de baas z’n spullen afblijven of zo). Ik had dat een keer niet door, stak m’n hand naar hem uit en werd gehapt. Dat het pijn deed was mijn eigen schuld, door het terugtrekken kwam ik met die harde tanden in aanraking.. Botsing met keiharde tanden of keiharde nagels kunnen zich ook tijdens spelsituaties voordoen.
Jullie moeten dus gewoon leren kijken naar honden. Om te beginnen serieus kijken naar de die filmpjes van Caesar. Ze moeten waarschijnlijk vooral leren om niet razendsnel snel te zijn, maar rustig de feiten waar te nemen.
Ik ben niet bang voor honden, maar ik kom ook niet gauw een gevaarlijke hond tegen. Ik ben wel altijd alert als een hond onzeker is. Natuurlijk niet in de ogen kijken, geen hand naar hem uitsteken, niet naar hem toelopen. Tenzij hij in hetzelfde portiek woont of op bezoek komt, want ik ga natuurlijk wel gewoon naar huis. Maar dat straal ik dan ook uit.
Er is een model hond waarvan ik de expressie totaal niet kan inschatten. Die heeft een schapekop. Het geeft meestal geen goed gevoel, maar nou, gewoon er langs gaan, er is immers niets aan de hand. .
Hoewel ik niet bang ben voor honden, weet ik dat er honden zijn waarvoor ik zeker bang zal zijn. Maar dan praat je over agressieve honden die ook nog van die grote grote bekken/tanden hebben of honden waarvan ik zou weten dat het een probleemhond is. Of een politiehond in actie, Of een roedel agressieve dieren. Jullie hebben natuurlijk in het buitengebied meer kans op waakhonden die blaffend naar de erfgrens rennen. Dat is waarschijnlijk tot de grens rennen, niet erover heen passanten opjagen (ja, er zijn wel honden die dat doen, maar daarover moet je dan met de eigenaren praten. Blijft dat zo, dan de wijkagent etc.
Het voordeel bij jullie thuis, is dat je kinderen geen kleuters meer zijn. Je kan met iedereen verstandig overleggen en dus ook vragen hoe dat precies zit met dat bang zijn en wat te doen in bange situaties. .
Maartje zegt
‘Hij doet niets’, is een leugen. Als hij niets zou doen is hij dood en opgezet.( Precies zoals ik ze graag zie)
Hij doet namelijk: rennen, blaffen, snuffelen in kruizen, speels happen én mijn kind enthousiast omver rennen.
Ik heb geen hond en dus ook geen behoefte aan contact met honden als ik buiten ben. Mensen moeten hun honden bij zich houden en anders aan de lijn.
Dát is de oplossing van hondenangst
. En als hij speels is en niet luistert wanneer de baas hem roept wanneer hij losloopt: een muilkorf.
Ben ik een zuurpruim? Misschien. Maar ik sta dan ook altijd en eeuwig in de hondenstront in parken.
Stella zegt
Geen idee of je zuur bent, maar je zit wel te overdrijven.
Ik heb ook geen hond, maar dat is geen eigen keuze. Als het kon, had ik er 2 en, zoals Cesar Millan benadrukt, waren dat rassen en hopelijk ook individuen die bij mijn energieniveau passen. Katten heb ik sowieso niet, daarbij vergeleken zijn honden makkelijke lieverdjes. Op video’s kunnen kattenstreken heel leuk om te zien zijn, maar ik wil dat echt niet in eigen huis hebben.
Een springerige hond zonder goede leider moet je zelf afhouden met een gebiedend AF. Ik zit ook niet te wachten op twee harde hondenpoten op m’n schouders of opeens een hondekop in m’n gezicht. Waarschijnlijk kunnen volwassenen ook wel omvallen als er onverwachts zo’n enthousiasteling tegen ze aan bonkt.
Kathy zegt
Ik heb 3 dwergpinchers en ze blaffen als een onbekende binnen komt. Maar daarvoor heb ik ze dan ook gekocht, als kleine waakhond. Ze doen dus hun job perfect. Als de mensen gaan zitten, dan snuffelen ze nog wat aan hun benen om te weten of ze ook een hond of eventueel een kat hebben. Niets mis mee, een hond heeft dan ook zijn goede neus niet voor niets gekregen.
Als ze een tijdje hebben mogen snuffelen, dan laten ze je verder met rust. Ze weten dat ik die mensen binnen gelaten heb en dat ik ze dan ook vertrouw. Sluit ik ze op of zet ik ze buiten omdat iemand bang voor ze is, dan gaan ze de hele tijd blaffen en is een gesprek niet meer te doen. Wat wil je, ze zijn ook liever onder ‘het volk’ dan opgesloten.
Als mijn bezoek terug weg gaat, dan gaan ze weer blaffen. Ze hebben blijkbaar graag bezoek en hebben liever dat het bezoek blijft. Ja zo voel ik me ook soms, want ik ben veel alleen. Dus normale reacties van mijn honden zou ik zeggen.
En bang zijn van vogels is al helemaal absurd. Een vogel in ons land valt geen mensen aan en zitten ook niet te wachten als aasgieren tot je dood valt om je vervolgens te kunnen opeten. Waar komen die angsten eigenlijk vandaan? Een spin kan ik begrijpen, dat is een insect dat aardig kan bijten als je te dicht in de buurt komt. Een slang is ook te verstaan… Maar vogels?? Das helemaal absurd, snapt men dat dan niet?
En ja onze buren van mijn ouderlijk huis waren bang van alle dieren. Eerst de ouders en later toen ze kinderen hadden, ook die kinderen en nu al kleinkinderen. Duidelijk aangeleerd gedrag. Je doet er je kind geen plezier mee om zo’n gedrag aan te leren. Neem een onschuldig leuke puppy in huis en je zult zelf van je angsten af raken en je zadelt je kinderen en later kleinkinderen er niet mee op.
Voor mij is het simpel. Durft iemand mijn huis niet binnen omdat ik honden heb, dan moeten ze maar niet komen.
Stella zegt
Ook in Nederland gebeurt het dat vogels mensen aanvallen. Soms een individuele vogel die ergens op gefixeerd is en soms zwermpjes. Maar dat is dus nooit zoiets als in The Birds en heeft vaak te maken met de perioden waarin de jongen uitgekomen zijn en dan willen joggers nog wel eens als een potentiële bedreiging gezien worden. Van de gefixeerde solisten is het meestal onvoorspelbaar wanneer ze toeslaan. Maar in principe hoef je niet bang te zijn voor vogels door het lage risico. . .