‘Nou, de echte klap zal nog wel komen hoor!’. Fijn altijd, die ongevraagde adviezen waarvan je je zelden beter gaat voelen. Het lijkt wel of mensen simpelweg niet wíllen dat het vredig verloopt, een scheiding. Natuurlijk smullen we met zijn allen van dirt rondom Monique en André en en Bill en Melinda. Dat Leontien en Marco samen op vakantie gaan, daar kunnen we ook niet goed tegen. Ze zijn toch uit elkaar? Waarom dan hand in hand lopen op Ibiza? Dat geeft kortsluiting in ons hoofd, waar we ze net in het vakje ‘hij is vreemdgegaan dus zij zal hem wel een eikel vinden en wij vinden dat ook’ hadden gestopt. Irritant dat ze dan zo blij kijken en maar roepen dat ze als vrienden uit elkaar zijn gegaan, niet waar?
Sickness and health
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er voorheen ook moeite mee had. Het was óf samen gelukkig (of nou ja met ups en downs in sickness en in health enzo) óf uit elkaar en ellende. Een middenweg lijkt zeldzaam. Hoewel ik wel altijd raar stond te kijken als mensen na een scheiding enorme haat naar elkaar uitstraalden. Je hebt jaren in hetzelfde bed gelegen, hoe kan het dan dat je niet meer met elkaar in één kamer kan zijn? Natuurlijk is de rek er vaak al een tijdje uit, maar je hebt ook heel veel gedeeld samen. Hoe kan je dan een enorme hekel aan iemand hebben? Maar ach, blijkbaar liggen haat en liefde erg dicht bij elkaar. Kan iemand waar je alles aan gegeven hebt, ook het bloed enorm onder je nagels vandaan trekken. En dat uit zich in vechtscheidingen met gangen naar de rechter, stiekem de gezamenlijke rekening leegtrekken, kinderen omkopen met van alles, privé-detectives in de tuin om onder de partneralimentatie uit te komen… Eigenlijk te gek voor woorden.
Nu ga ik natuurlijk vertellen hoe geweldig wij het allemaal doen. Maar echt. Helaas zijn er alleen maar weinig mensen die dat geloven. Want: dat kan toch niet, als vrienden uit elkaar? Er moet vast toch wel ergens iets van ergernis of boosheid zitten? Als eerste wordt er dan over het algemeen gevraagd wiens idee het was om te scheiden. Ja, zie je, dat dachten ze al. Daarna is het natuurlijk enorm nobel van de ene partij dat die het nog uithoudt met de andere partij in één huis. En is de sfeer dan wel goed? Wie doet het meest zijn best om de sfeer goed te houden? Zijn er echt geen onderlinge irritaties? Misschien is het nieuwe huis wel een non-issue nu, een olifant in de kamer? Wenkbrauwen worden gefronst als ik vertel dat het nieuwe huis gewoon een gespreksonderwerp is en we het tijdens het eten gezellig hebben over het nieuwe behang aldaar. Dat kan toch eigenlijk niet?
De kinderen
De kinderen dan, die moeten er wel veel last van hebben. Ja, dat kan niet anders. De kans is zelfs groot dat zij door een scheiding volledig ontsporen. Kijk maar naar …. (vul een willekeurige naam in van een kind dat ooit in de goot belandde. Kans is 1 op 3 dat die ouders inderdaad gescheiden zijn). Misschien merken we het nu nog niet aan ze, en praten ze er gewoon over, maar hoogstwaarschijnlijk kroppen ze alles enorm op. Want echt, andere mensen weten príma hoe mijn kinderen in elkaar steken. Nee, die klap die komt nog wel hoor. Als ze straks nog maar 8000 grassprieten hebben in de achtertuin in plaats van 80.000 en zich realiseren hoe slecht ze het hebben. Tja, die arme kinderen.
‘Maar als het nu zo goed gaat, waarom gaan jullie dan uit elkaar?’ Aan Marco en Leontien wordt het misschien niet gevraagd (want dat vreemdgaan van hem was wel een duidelijk issue), aan mij wel. Want als je in principe gewoon een huis hebt en een boterham en je wordt niet geslagen, moet je eigenlijk niet zeuren, toch? Nou: omdat er best wel een grote wereld zit tussen ‘normaal met elkaar omgaan en samen een gezin BV runnen, als een soort gedoogbeleid’ en ‘de rest van je leven met iemand willen delen en samen dromen najagen’. In het hoofd van mensen worden die dingen nog wel eens verward.
Als vrienden uit elkaar
Als vrienden uit elkaar. Natuurlijk lukt het niet in alle situaties, en kun je als ene helft van het koppel maar voor 50% bijdragen aan de sfeer. Maar goed, met hoe je jezelf opstelt is best een hoop te winnen. Het zou juist geprezen moeten worden, denk ik dan, als je op tijd beseft dat het ‘m op de lange termijn niet gaat worden. Hoe saai het ook is voor de omgeving die wacht op een sappig verhaal; het is zó relaxed als het gewoon goed en netjes verloopt.
Ik weet dat ik er nog niet ben maar dit hebben we alvast. Mij verzekeren dat het straks helemaal mis zal gaan is echt niet nodig. Als het zover is, merk ik het vanzelf. Dan zal ik iedereen vertellen dat hij of zij echt gelijk had. Maar als het goed gaat, laat ik het ook horen. Wie weet doe ik dat dan vanaf Ibiza, net als Marco en Leontien 😉
Lees ook: de feestdagen vieren na een scheiding, hoe doe je dat?
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Het gaat natuurlijk makkelijker als de relatie langzaam uitgeblust is van liefdesrelatie naar broer&zusrelatie. Als je al een goede samenwerking had en elkaar goede eigenschappen kent, dan kom je ook makkelijker tot een goede taakverdeling t.a.v. de scheiding.
Blij te horen dat het goed gaat bij jullie. Je man is natuurlijk een beetje een Einzelgänger geworden door heel veel tijd, energie en aandacht in het bedrijf te steken. Ik denk dat hij een beetje een terugslag krijgen kan, doordat het gezin wegvalt en dus ook dat er dagelijks van alles geregeld is, zonder dat hij zich er zorgen over hoeft te maken. Daar ligt de grootste verandering, waar hij oplossingen en routines voor moet kunnen vinden.