Het is de story of my life. Nét een nieuwe telefoon, mietert het ding in de wc. En dat is me niet één keer gebeurd, welnee, dat is me al drie keer gebeurd. Een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen, wel, dat bewijst dat ik geen ezel ben.
Natuurlijk heb ik een excuus. Want dat in de wc vallen gebeurt meestal na een avondje stappen. Of bij een haastig plasje tijdens het werk. Even gauw, telefoon in de kontzak, en als je dan je broek naar beneden doet… precies ja. Gelukkig valt hij dan in ‘schoon’ water, want alle keren heb ik hem er direct en zonder nadenken uitgevist.
Het oudste advies is natuurlijk om hem in de rijst te leggen, maar goed, dat heb je niet altijd voorhanden op een feestje of op je werk. Ik kan je vertellen dat een handdroger ook goed werkt, en inwikkelen in absorberend wc-papier net zo. Had je vroeger nog telefoons die je uit elkaar kon halen (en die dus beter te drogen waren), nu moet je maar hopen dat al het water eruit gezogen wordt. Helaas is mijn ervaring dat het ding nooit meer hetzelfde wordt: er komen na waterschade altijd kleine storinkjes, en op de één of andere manier blijft het ding een beetje naar wc ruiken.
Tijd voor een nieuwe dus. Vroeger sloot ik altijd een abonnement af waarbij ik een ‘gratis’ telefoon kreeg. Maar als je dus zo met je telefoons omgaat als ik is dat niet aan te raden. Wil je een beetje een mooie telefoon dan moet je een abonnement van 2 jaar, en tegen die tijd is het ding bij mij al lang verdronken (of gestuiterd). Ik ging het eens uitrekenen en eigenlijk bleek Sim Only voor mij veel voordeliger: een goedkoop abonnement dat altijd doorloopt. Dan kun je een losse telefoon kopen wanneer dat je uitkomt, in mijn geval dus vrij vaak.
Zoals die keer dat ik ging hardlopen. Ja, ik weet het, dat is niet goed voor je. Dolblij met mijn snelle ronde viste ik al tijdens het uitlopen mijn telefoon uit mijn armhouder. Zonder hoesje, want dan paste het niet. Je raadt het al: ik pakte de telefoon, struikelde half, de telefoon maakte een mooie salto en belandde voor mij op het asfalt in een plas. Kapoet. En dat net terwijl ik een belangrijk telefoontje verwachtte…
En als je denkt dat ik daarvan heb geleerd: ja, wel een klein beetje. Ik ga nu in ieder geval niet meer hardlopen. Of vooruit: ik doe mijn telefoon dan in een sportief buiktasje. En laat hem zitten tot ik ben uitgerend. Ik kan niet wachten tot de dag dat iemand onbreekbare telefoons uitvindt…
Geef een reactie