Wie mijn blog al langer volgt, weet dat ik niet heel erg enthousiast ben over mijn schooltijd. Als kind voelde ik me anders dan anderen, en al snel bleek waarom: ik ben hoogbegaafd. Nu hoeft dat niet gelijk te betekenen dat je een rotjeugd hebt en een vreselijke schooltijd, maar over het algemeen helpt het ook niet echt. Ik sloeg klassen over, klasgenoten begrepen mijn grapjes niet en ik was niet sportief. Voer genoeg om gepest te worden.
Op de middelbare school
Op de middelbare school hoopte ik een nieuwe start te maken, ik had er echt zin in. Het begon ook goed: ik leek in een leuke klas terecht te komen met slechts een paar klasgenoten van de basisschool. Ik leek ook niet buiten de groep te vallen, tot een klasgenoot erachter kwam dat ik pas 10 jaar was. Ik had het dubieuze advies gekregen over mijn leeftijd te liegen, en je begrijpt dat dit niet lang lukte. Omdat ik me schaamde voor mijn leeftijd trok ik me al snel terug met als resultaat dat ik weer buiten de groep viel.
Er was een groep stoere jongens, met één als hun leider, die erg veel voldoening haalde uit anderen naar beneden halen. Nu, met een zoon van 13, zou ik zeggen: typisch jongens-pubergedrag. Stoer doen, met de groep meedoen, we kennen het allemaal. Alleen zo jammer als je de sjaak bent, zoals ik. Op school maakte deze jongens nare opmerkingen, ze zeiden lullige dingen in de klas, en ook op het schoolplein en op weg naar huis was het raak. Met vuurwerk gooien terwijl ik langsfietste bijvoorbeeld. Ik deed wat ik altijd geleerd had, naar de juf stappen, wat het alleen maar erger maakte.
Mijn middelbare schooltijd duurde zes jaar. In de loop van de jaren ging het wat beter, al belandde ik in de vierde klas weer met deze etters op zeilkamp. Weer werden er lullige opmerkingen gemaakt, werd ik gekleineerd en getreiterd. En het ergste was: ik liet het over me heen komen, en wachtte tot het voorbij was. Het ging uiteraard voorbij, maar achteraf denk ik: had je scheur toch eens opengetrokken!
25 jaar later
Nou goed, we zijn 25 jaar verder. Dan ben je er wel overheen, zou je denken. Dacht ik ook. Tot ik dit najaar aan het werk was en de grootste pestkop van allemaal mijn spreekkamer binnenstapte. Direct stond ik als aan de grond genageld en was ik weer die brugklasser. Zijn stem, zijn blik, zijn houding: alles was nog precies hetzelfde. Ik trok in een split second mijn professionele houding op en deed net of mijn neus bloedde. Hij zond wel een paar keer een blik van herkenning maar zei ook niets. Pas toen hij de kamer uit was, liet ik aan mijn stagiaire zien hoe mijn handen trilden. Zij had niks gemerkt.
Wat is dat toch, dat je gelijk weer terugvalt in de brugklasmodus? Ik ben inmiddels toch wel ouder en wijzer, zou ik denken. Misschien nog wel hoogbegaafd, maar ik ben niet dik meer (zelfs een soort sportief geworden), heb geen eczeem meer en heb leuke vrienden. Toch bleek ik nog doodsbang voor deze jongen. Die, in retrospect, de meest onpopulaire haarkleur heeft en verder ook niet heel knap is. Zijn pestgedrag van vroeger moet een soort overschreeuwde onzekerheid zijn geweest. Maar ja, zo wijs ben ik nu.
Onze volgende ontmoeting zag ik aankomen. En hoezeer ik me ook voornam er niet mee bezig te zijn, puntje bij paaltje stond ik op deze dag toch om 6.00 uur op om mijn haar te föhnen, trok ik mijn leukste jurkje aan en poetste ik mijn schoenen. Alles om me zo zeker mogelijk te voelen, ik wilde niets aan het toeval overlaten. Ik merkte tijdens mijn spreekuur dat ik toch zenuwachtig was en moest op het moment zelf echt even een drempeltje over. De echo ging gelukkig prima en uiteindelijk voelde ik mezelf goed dat ik me zo professioneel had gedragen en er ook echt wat leuks van had kunnen maken. Ik besloot zelf niet te beginnen over eventuele herkenning van vroeger, en hij zei wederom ook niks.
Ouder en wijzer
Natuurlijk, liever had ik gehad dat deze meneer binnen was gekomen met een enorme bos bloemen, en de rest van mijn leven elke dag chocola had het leed ook enorm verzacht. Maar wat mij ook hielp was het gegeven dat deze man nu een gewone, zenuewachtige aanstaande vader is geworden en dat hij weldegelijk gevoel blijkt te hebben. Best een eye-opener, dat laatste. Ik ben niet meer dezelfde als 25 jaar geleden, hij ook niet. We hebben allemaal geleerd van ons verleden. Ik kon deze dag, waar ik best tegenop had gezien, met een gerust hart achter me laten.
Maar goed, die bloemen blijven welkom.
De uitgelichte foto komt van Shutterstock
Hi Lysette, ik herken me wel een beetje in het verhaal. Ik heb door een verhuizing een nieuwe start kunnen maken die gelukkig wel lukte. Ik begreep mijn pesters toen al. Ik was kind van een Duitse moeder 15 jaar na de oorlog in Rotterdam, dan ben je een buitenbeentje. Ik geniet van je columns en ben zelf ook begonnen om ze te schrijven op maassluis.nu. Gisteren heb ik een masterclass van Eva Hoeke gehad dat was een hele belevenis. En ik denk dat deze column je eigen bos bloemen is!
Lieve groetjes Carla.
Bedankt voor je antwoord. Wat leuk dat je bij Eva Hoeke bent geweest! Ik ga je columns volgen, ben erg benieuwd. En inderdaad, eigenlijk is deze column genoeg voor de verwerking.