Vorige week was het weer raak, er reed een spookrijder op een snelweg ergens in Nederland. Op de A59 reed een oudere vrouw kilometerslang tegen het verkeer in. Meerdere mensen belden de politie, en uiteindelijk werd de vrouw door motoragenten staande gehouden, zo meldt Omroep Brabant. Een bejaarde spookrijder dus. Nu kan ik alinea’s vol tikken over de maximale leeftijd waarop iemand wat mij betreft nog auto mag rijden, hoe streng de rijbewijskeuringen moeten zijn en dat bejaarden maar lekker met de bus moeten gaan. Sinds mijn kinderen zelf fietsen ben ik daar alleen maar feller in geworden. Maar daar gaat het nu even niet om.
Je schrikt je dood!
Ik weet namelijk hoe het is als je een spookrijder tegenkomt. En ik kan je vertellen, je schrikt je helemaal dood. Minutenlang weten je hersenen niet goed te plaatsen wat je ziet. Daarna krijg je het Spaans benauwd, omdat je alleen maar denkt: dit kan nooit goed aflopen. En: ik kan helemaal niets doen!
Volgens mij is het inmiddels alweer twee jaar geleden dat ik een spookrijder tegenkwam op de snelweg. Ik weet niet meer precies welke dag het was en waar ik naar op weg was. Wel weet ik dat ik met mijn drie kinderen in de auto zat. En op het laatste moment besloot om via de snelweg naar huis te rijden. Bij ons in het Westland eindigt die snelweg. Dat is een gegeven waar we al jaren aan gewend zijn. Wat toen nieuw was, was de grote rotonde die aan het eind (voor mij) en aan het begin (voor die spookrijder) van de snelweg ligt. Die rotonde is, zacht gezegd, ENORM. Daarnaast moet je 85 studies hebben gedaan om het ding te begrijpen. Of gewoon de borden lezen, maar ja, daar gaat het bij veel weggebruikers nog wel eens mis. Zeker als je al jaren gewend bent om linksaf te gaan, dan ga je bij een nieuwe rotonde ook gewoon linksaf. Ook al kan dat helemaal niet.
Ik kwam een spookrijder tegen
Wat je ook moet weten is dat dit stukje snelweg, waar ik dus reed, twee rijstroken heeft met links daarvan een betonnen muur. Daar achter is direct de andere weghelft. Rechts is er een smalle vluchtstrook met vangrail. Omdat de weg hier eindigt mag je nog maar 100, en later 70 km/u rijden.
Toevallig reed ik op de rechter baan. Hoewel ik best een inhaalpiraat ben, moest bij de rotonde toch rechtsaf dus ik zat wat op de rechter baan te sukkelen achter mijn voorganger. God, Allah en alle andere grootmachten zijn bedankt voor dit feit. Ik moest even drie keer met mijn ogen knipperen toen ik zag wat er op de linkerbaan gebeurde. Daar kwam namelijk een auto aan. Zo’n schattig boodschappenwagentje, in mijn herinnering zelfs groen of geel, met een dame van middelbare leeftijd achter het stuur. Bril op, twee handen aan het stuur en nogal angstig rondkijkend. Ze had zelf ook door dat dit niet helemaal de juiste afslag was geweest.
Ondertussen had ik echt een paar seconden nodig om te snappen wat er gebeurde. Mijn hersenen registreerden niet direct wat mijn ogen zagen. Als je een spookrijder tegenkomt ben je vooral verbaasd! Pas toen het kwartje viel kwam de vrouw al voorbij, wat niet heel gek is omdat ik nog ongeveer 80 reed en zij iets van 50. Dan ben je best snel langs elkaar heen.
Sein met je lichten, bel 112
Toen ging ik met mijn lichten seinen. Waarom, Joost mag het weten, maar ja dat zeggen ze altijd op de radio. Niet dat het mens er iets aan had, die was al voorbij. En zij had echt wel door dat ze niet goed zat, zo zag ik in haar ogen. Maar wat kon ze doen? Met een betonnen muur naast je en tegemoetkomende auto’s die 80 tot 120 rijden? En een vluchtstrookje van niks?
Ik gebood mijn zoon om 112 te bellen, terwijl ik de auto in mijn spiegel checkte tot ik hem niet meer zag. Omdat de carkit mijn telefoon toen nog niet goed begreep zette zoonlief, altijd koelbloedig en doordacht qua handelen, de telefoon op speaker en hield hem bij mijn hoofd.
Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ik iemand aan de telefoon had van de politie Westland. En verzandden we ook nog in allemaal mijns inziens zinloze vragen als: reed u op de A20 links of rechts? En bij welke hectometerpaal zag u de spookrijder? Alsof ik daarop had gelet! Inmiddels was ik ook al lang en breed van de snelweg af natuurlijk. Nadat ik alles had doorgegeven werd ik vriendelijk bedankt.
De mensen van 112
En dan, ja, dan niks. Ik heb er niets meer over gehoord. Pas nadat ik het boek ‘de mensen van 112‘ had gelezen begreep ik dat er wel degelijk van alles gebeurt na zo’n melding, en zelfs al tijdens het gesprek. Maar toen voelde het alsof de vrouw van de meldkamer mijn melding achteloos op een papiertje krabbelde, al ogenrollend naar haar collega.
Ik heb geen sirenes gehoord, geen helikopter zien vliegen en alle regionale media in de gaten gehouden. Er zijn die dag geen ongelukken gebeurd op die weg, godzijdank. Hoe het precies is afgelopen weet ik niet, omdat er ook niets over de spookrijder in de media is gekomen. Mogelijk heeft ze toch kunnen keren? Een oprit als afrit gebruikt? Heeft de politie haar staande gehouden? Aan de ene kant vond ik het jammer dat ik er niets meer over hoorde. Aan de andere kant ben ik allang blij: er is niets ernstigs gebeurd. Want de meeste ongelukken met spookrijders op de snelweg lopen fataal af.
Al met al gaat het je niet in de koude kleren zitten als je een spookrijder tegenkomt. Ik zal het in ieder geval niet snel vergeten, en mijn kinderen ook niet. Gelukkig is het goed afgelopen!
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Het lijkt me vreselijk een spookrijder tegen te komen…. doodeng!
Maar ik denk dat dat oude dametje later riep: “één spookrijder. Ik zag er véél meer!”
Ik weet precies welke rotonde je bedoelt…
Vroeger vond ik het heerlijk door het Westland richting Maassluis en Rotjeknor te gaan, maar nu?
Die vreselijke rotonde ja! Wie dat bedacht heeft…. wie verzint nou zó iets?
Je moet heel goed kijken en borden lezen en dan nog…
En als je die rotonde eindelijk met goed gevolg “doorreden” hebt,…. loop je hele grote kans op een vette bekeuring als je (iets) te hard hebt gereden.
Toen het begrip spookrijden algemeen bekend geworden was, hoorde ik een mopje: Spookrijders zijn heel vriendelijke weggebruikers: ze komen je tegemoet. Eerst knarsen de raderen in je hoofd en dan zit je te gruwen.
Wat je hier beschrijft hoorde ik lang geleden, van een zus die in Rotterdam werkte. Er was toen iemand een snelwegoprit opgedraaid, maar dat was blijkbaar een foute afslag. Hij reed toen achteruit. De volgende die de oprit opzwaaide en lekker op het gas trapte om nu hard te rijden, is daar ziende blind bovenop geknald. De klap moet in verre omtrek gehoord zijn (Rotterdam was toen natuurlijk een stuk kleiner). Er werd toen ook veel gepraat over dat verschijnsel dat de auto die voor je rijdt achteruit rijdt en dat je daar naar zit te kijken zonder het te zien, omdat je dat gewoon niet bevatten kan. Was het een spookrijder geweest, dan was er waarschijnlijk wel direct vrij goed op gereageerd, dus met afremmen en uitwijken. De achteropkomer heeft zich doodgereden en achteruitrijder kreeg wel een klap, maar is er toen als een haas vandoor gegaan.
Dit was in de jaren 70, dus toen het snelwegennet op gang kwam, mensen elkaar erop wezen dat het kan dat de wegwijzers je eerst een andere kant op wijzen (nl. naar de oprit toe) en er langzaamaan veel meer mensen gingen autorijden.
De opgelegde minirotondes waren in het begin doodeng. En nu iedereen er aan gewend is, worden er enge constructies bedacht, zoals de ovalen, waarbij je weer ogen te kort komt en rare stukken moet omrijden.
De minirotondes zijn in EU-verband opgelegd, dus je kwam ze overal tegen. In Zwitserland hadden ze tot die tijd (en toen soms nog steeds) de regel bij driesprongen dat je voorlangs moest rijden. Dus alsof je de rotonde linkom doet. Dat is echt wennen en heel goed opletten.
Niet elke gemeente had de capaciteit en/of de puf om meteen de grote kruisingen van rotondes te voorzien. Ik kwam een keer per fiets vanaf een steile heuvel een dorp in suizen en zag tot mijn afgrijzen dat de rotonde bestond uit twee cirkels die gewoon over de straten en stoepen heen geschilderd waren. Dan moet je rap denken. Het was een slaperige omgeving, dus ik volgde de gewone wegkruising.