Dat duurt nog even! Natuurlijk! Zeker met de huidige huizenprijzen, is de kans groot dat de kinderen tot hun 30e thuis wonen. Toch zijn er om mij heen steeds meer mensen waarvan de kinderen het huis uit gaan. Het is de generatie waar ik mee omga, denk ik. En ik vind dat best interessant om eens gade te slaan. Want het doet wat met je, als er ineens een kind uitvliegt. De verhoudingen thuis veranderen. En… voor je het weet blijf je alleen, of met je partner, over. Wat dan? Krijg je last van het lege nest syndroom of dans je elke dag op tafel? En hoe dichtblij komt het bejaardenhuis?
Vrijheid terug
Stiekem fantaseer ik er wel eens over. Wie weet gaan mijn kinderen als ze gaan studeren al op kamers en ben ik over een paar jaar ineens weekendmoeder. Ik luister veel naar de Saarpodcast (voor 50+ vrouwen, vandaar dat dit onderwerp waarschijnlijk in mijn hoofd speelt) en daarin vertellen verschillende vrouwen hoe ze hiermee om zijn gegaan. Misschien is het een bepaald soort type dat daar te gast is, maar de bottom line is toch wel: ‘eindelijk mijn vrijheid terug’. De meesten hebben jarenlang gezorgd en vinden het wel lekker. Kan ik me iets bij voorstellen!
Een andere slaapkamer
Eerlijk: als er ook maar één kind weggaat, gaan wij direct een soort stoelendans met betrekking tot slaapkamers houden. In al mijn schuldgevoel heb ik de kinderen na de scheiding een kamer laten kiezen. Nu heb ik een prima slaapkamer, maar de muur tussen mijn kamer en die van mijn dochter is supergehorig, en mijn kamer is ook nog eens het kleinst. Wat ervoor zorgt dat je nauwelijks om mijn bed kunt lopen en steeds je schenen stoot, de kast moeilijk open gaat en de enkele keer dat ik niet alleen slaap, is het helemaal veeeeeel te vol. Ook zou ik dan graag een badkamer in de studeerkamer maken, zodat er wat meer ruimte is om je kont te keren. En om een mooie inloopdouche te maken, want tegen die tijd ben ik natuurlijk niet zo soepel meer.
Pensionado’s
Dan zijn de kinderen het huis uit, en zit je ineens met je partner opgescheept. Die, als het tegenzit, ook nog met pensioen is en dus de hele dag entertainment verwacht. Ik schets het nogal zwart/wit, maar het is wel wat ik helaas veel zie gebeuren. Wat zonde, zeg, maar ook heel begrijpelijk. Ik hoop toch dat ik tegen die tijd nog zoveel leuke dingen kan doen (en daarbij moet ik werken tot mijn 70e) dat ik niet achter de geraniums ga wegkwijnen. Of net zo word als van die stellen bij de Albert Heijn alleen maar naar elkaar kunnen zuchten en elkaar niets meer te melden hebben. Af en toe wil ik ze wel door mekaar rammelen! Blijkbaar is de zorg voor de kinderen dan al die tijd afleiding geweest, en blijkt ineens na zoveel jaar dat je niets met elkaar gemeen hebt. Tja, ik weet dat het niet voor iedereen makkelijk is, maar ik zou zeggen: kies voor jezelf.
Als ik echt oud ben
Ook daar denk ik wel eens over na. Mijn oma is 98, en woont nog steeds zelfstandig. Wat nou als ik zo oud word? Als iedereen om je heen wegvalt? Is er tegen die tijd wel plek in het bejaardenhuis? Waar ik woon zijn seniorenwoningen heel lastig te verkrijgen, en blijven veel ouderen noodgedwongen in een eengezinswoning wonen. Zonde, want het komt de doorstroom niet ten goede. Aan de andere kant zijn er ook veel meer oplossingen om lang thuis te kunnen blijven wonen. Zoek eens op ‘traplift smalle trap‘, ‘sta-opstoelen’, ‘badlift’, etcetera. Heel vaak worden zaken als een scootmobiel, aangepaste fiets en traplift WMO vergoed, en voor veel ouderen is dit een mooie tussenoplossing.
Eigenlijk zou ik er het liefst helemaal niet over nadenken, en dat hoeft natuurlijk ook niet, leven bij de dag is ook prima. Maar omdat ik toch mijn pensioen en financiën elk jaar opnieuw onder de loep neem, ontkom ik er af en toe niet aan. De droom is dat ik lekker lang kan reizen en veel in het buitenland kan overwinteren, en hulp kan betalen zodra ik hulpbehoevend word. Nog even hard doorwerkend dus maar!
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie