Ik weet nog goed dat ik op de bank zat met mijn tien dagen oude baby op schoot. Huilend. ‘Straks moet hij alleen naar school fietsen’ snikte ik. Wat als er iets met hem zou gebeuren? Ik weet het, het was vrij vroeg om me daar zorgen om te maken, maar het had vast met hormonen te maken.
Of misschien met de buurvrouwen, die op kraambezoek voluit hadden verteld over de kinderen uit de buurt die vanaf groep 5 alleen naar school fietsen. En om die drukke weg over te komen nemen ze niet het fietstunneltje, nee, dat is om. Ze steken gewoon over bij de rotonde. Dat gaat altijd wel goed hoor, vaak krijgen ze voorrang.
Ver van mijn bed
Voor een paar jaar stopte ik het gevoel weg. Groep 5 was immers nog een ver van mijn bed show. Tegen die tijd zou ik vast veel met ze geoefend hebben, en zouden er misschien buurkinderen van mijn zoons leeftijd zijn waarmee hij samen kon fietsen. Nou, van dat oefenen kwam niet veel terecht. We gaan wel eens op de fiets naar school, maar het is een zeldzaamheid. Ik word er moe van. En soms nat. En het kost veel te veel tijd.
Zoonlief kon er echter niet onderuit. Hij gymde op maandag en woensdag, en ze fietsen met de klas naar de gymzaal. Op andere dagen wilde hij graag met vriendjes spelen. Wij wonen drie kilometer buiten het dorp, en enkele vriendjes ook. Het meest praktische (ook voor mij) was dus al snel als hij op de fiets naar school zou gaan.
Leren loslaten
In de loop der jaren heb ik leren loslaten. Dat ging niet helemaal vanzelf, natuurlijk. Toen de oudste zoon een klas oversloeg en plotseling in groep 5 terecht kwam, moest ineens die fiets mee naar school voor de gym. Ik wist niet hoe snel ik een trekhaak op mijn auto moest laten maken en een fietsendrager moest kopen, zodat hij niet in zijn eentje van en naar school hoefde te fietsen. Ondertussen drilde ik hem voor alle mogelijke verkeerssituaties die zouden kunnen ontstaan. Hij weet nu alles over dode hoeken van vrachtwagens, voorrangsregelingen en onoverzichtelijke kruisingen. Zo erg dat hij zelfs niet meer verbaasd is als er een UFO landt op het fietspad.
Daarbij behang ik hem met lichtjes, een kerstboom is er niets bij. Ik weet vrij zeker dat hij het roze veiligheidshesje met reflecterende strepen aan het einde van de weg weer uittrekt, maar dan is hij in ieder geval op die lange, donkere weg extra zichtbaar. Voor de zekerheid staat mijn telefoonnummer in koeienletters op de hanger van zijn fietssleutel geschreven.
Zelf vindt hij mijn bezorgdheid vrij overdreven. ‘Maham, er gebeurt niets, ik kijk heus wel uit…’ bromt hij dan. Maar ja, hij kan wel uitkijken, wat als die vrachtwagenchauffeur net even zit te appen? Ik weet het, ik moet er gewoon niet teveel over nadenken.
Acht kilometer fietsen
En nu zit hij sinds de zomervakantie al op de middelbare school. De drie kilometer fietsen werd dan acht kilometer. Nog een grote weg over, nog meer kruispunten. Vaker vroeg naar school, dus vaker in het donker fietsen. ‘Oh, trouwens, mijn licht is al een week kapot’ zegt hij dan, waarna ik een preek afsteek over ‘dat je pas snapt hoe belangrijk dat is als je zelf je rijbewijs hebt.’ Dringt totaal niet door, weet ik nog van vroeger.
Elk jaar gebeuren er in de eerste schoolweken weer veel ongelukken met kinderen die voor het eerst naar de brugklas gaan. Er gebeuren 30% meer ongelukken in de eerste schoolweek. Dit komt doordat veel kinderen een nieuwe, onbekende route fietsen en er veel onervaren fietsers bijkomen.
Botsing op het schoolplein
Van mijn plan om met hem de route te oefenen kwam weinig terecht, gelukkig had hij de route al eens met een vriendje gefietst. Ik moest het loslaten. Nog steeds denk ik elke dag om een uur of 9: mooi, ik heb nog niets gehoord, dan zal hij veilig op school zijn. Natuurlijk schrok ik toen hij die ene keer na schooltijd met een bont en blauw gezicht thuiskwam. Hij was op het schoolplein tegen een vriend aan gefietst. De conciërge had hem weer opgelapt. En ja, hij zou wat voorzichtiger worden. Tja, het hoort er helaas bij.
Inmiddels word ik er steeds relaxter in. Bij de oudste dan. Want nu wil ook de tweede zoon af en toe alleen naar school gaan fietsen. En hoewel ik dacht dat het bij de tweede makkelijker zou zijn om los te laten, begint het hele riedeltje weer van voor af aan…
Fietsen jouw kinderen alleen naar school? Vanaf welke leeftijd doen ze dat? En wat vind jij ervan om je kind te tracken met een app of GPS-horloge?
De uitgelichte foto komt van shutterstock
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Hier zijn de afstanden naar school iets minder groot, dat loslaten en ze zelfstandig laten fietsen ging me best aardig af. Maar die voetbaltrainingen ’s avonds… dat is een ander verhaal. Dat mijn mooie meisje dan door die duistere en verlaten wijken fietst met brutale hangjongeren…
Ach, nog een paar maandjes en dan kan ze met de scooter
Jacqueline onlangs geplaatst…Relaxt kunnen zitten, dat zou wat zijn!